The SouthSide

Hoodstuk 5: Hart van Duisternis

Elke stad heeft er een. Het spookachtige huis dat alle kinderen vermijden. De onze was Thornhill, het herenhuis van de Blossem familie, met zijn eigen kerkhof. En, gevangen in de muren zoals een gothic heldin, Cheryl Blossom. Nog steeds bedroeft om haar geliefde broer, Jason. Verbonden in de dood, net zoals ze in het leven waren.

Het irritante geluid van mijn wekker galmde weer eens door mijn kamer. Ik draaide me op mijn rug en zuchtte. Ik dacht weer aan gisteren avond en er kwam meteen weer een glimlach op mijn gezicht. Nooit gedacht dat ik en SP samen zouden eindigen. Het was een geweldig gevoel. Mijn mobiel trilde en mijn ringtone kwam onder mijn kussen vandaan. Ik haalde hem eronder uit en zag dat Jug me belde. Ik nam met een glimlach de telefoon op. "Dag broertje van me." Zei ik vriendelijk. "Oe, iemand is blij vandaag." Hoorde ik hem glimlachen aan de ander kant. "Gewoon blij dat mijn grote broer aan me denkt." Lachte ik. "Ik bel je niet zomaar Rach..." Hij klonk triest. "Jug, je kan altijd bij mij komen wonen." Probeerde ik. "Nee, het gaat niet over dat, alles gaat goed met mijn verblijfsplek." Antwoorde hij. "Oké, over wat wil je het dan hebben?" Vroeg ik iets minder vrolijk. "Kev vertelde ons net dat iemand bij hem heeft ingebroken en het 'moordbord' van Sheriff Keller heeft gemold, geen vingerafdrukken, er zijn documenten, audiotapes en achtergrond tapes gestolen." Ratelde Jug aan een stuk door. "Wauw, iemand heeft wel lef zeg...." Mompelde ik. "We hebben het zo goed mogelijk na gemaakt in het blue and gold kantoor, als je wilt kan je eens een kijkje komen nemen?" Vertelde Jug. "Oké, zal ik doen, ik zie je na school nog wel." Antwoorde ik nog voordat we gedag zeiden en aflegden. Ik zuchtte en maakte me zoals gewoonlijk klaar voor school.

Ik liep naar de trap voor onze school, met een glimlach, dat was zeer uitzonderlijk voor mij. "Rach ben je ziek ofzo? Je ziet er gelukkig uit." Lachte Tony. Ik rolde met mijn ogen. "Mag ik gelukkig zijn?" Lachte ik. Tony bekeek me van kop tot teen. "Je hebt een vriendje!" Riep ze terwijl ze me een knuffel gaf. "Nee, ja... misschien, het is nog niets officieel." Giechelde ik blij. Er werd een arm om mijn schouder gedaan. Een bekende geur drong mijn neus binnen. Ik glimlachte toen ik me omdraaide en recht in de ogen van SP keek. "Goedemorgen." Glimlachte hij. "OMG!" Hoorde we Tony gillen. We keken haar allebei verschoten aan. "Jullie zijn perfect voor elkaar" Zei ze met twinkelende oogjes. We lachten en SP gaf me een kus op mijn voorhoofd.

Na school nam ik afscheid van mijn vrienden en vertrok ik naar het Blue and Gold kantoor waar ik het 'moordbord' zou gaan bekijken. Net alsof het een zeldzaam kunstwerk was.

Toen ik daar aankwam was alleen Jug er nog. Ik begroete hem met een knuffel. "Dus dit is HET moordbord huh?" Vroeg ik als ik er naar bleef kijken. "Jep." Antwoorde hij kort. Ik keek naar hem en zuchtte. "Alles oké Jug?" Hij keek me verbaast aan. Hij had donkere kringen onder zijn ogen, donkerder dan normaal. "Ja hoor." antwoorde hij kort. Ik keek naar hem en zuchtte. "Waar verblijf je?" Vroeg ik direct. Hij keek me betrapt aan. Hij zuchtte en keek weg. "Op een veilige plek." Antwoorde hij zonder naar me te kijken. Ik zuchtte en wou vertrekken, toen zag ik een zwarte envelop liggen met daarop in sierlijke letters mijn naam. Ik nam het op en bekeek het goed, het was dicht gekleefd met rood kaarsvet. "Wat is dit?" Vroeg ik. "Het is van Cheryl, voor de begrafenis van Jason." Antwoorde hij met een schorre stem. Ik stak het voorzichtig in mijn tas, ik doe het later wel open. Ik liep naar de deur en keek toen naar Jug, die druk bezig was met het moordbord "Ik ben gewoon ongerust Jughead." Zei ik voordat ik naar buiten liep en naar huis reed.

De volgende dag was het zover... De begrafenis van een jongen die ik nauwelijks kende, Jason Blossem. Ik keek in de spiegel terwijl ik mijn kleren glad streek. Ik had een basic zwart jurkje aan, met een zwart handtasje als accessoire, daaraan hing een donker blauwe met witte bandana aan. Als schoenen had ik zwarte doctor martens met hoge zwarte sokken er onder. Om de look af te maken had ik een zwarte bandana in mijn haar.

Ik twijfelde even of ik mijn leren jasje zou aandoen, maar besloot om dat maar toch niet te doen. Op dat moment ging de bel, dat zal mijn lift zijn. Ik deed de deur open en zag Archie in pak met daarover zijn football jasje voor me staan. Ik analyseerde hem van kop tot teen terwijl dat hij hetzelfde bij mij deed. We glimlachte, er kwam een kleine bloos op beide onze gezichten. Hij gaf me zijn arm, samen liepen we naar zijn auto. "Je ziet er mooi uit." Zei hij eindelijk toen de bloos weer terug kwam. "Jij ziet er anders ook niet slecht uit Archiekins." Glimlachte ik toen ik instapte. Meneer Andrews zat aan het stuur en glimlachte naar ons. "Hallo Fred." Lachte ik terug. "Hey Rachel." Begroete hij me terug.

Toen we aankwamen had de rest al plaats genomen op de vele stoelen die er klaargezet waren. Archie had zijn arm weer aangeboden en die nam ik met een glimlach aan. Zo liepen we naar onze vrienden en gingen bij hun zitten. Mevrouw Blossem kwam aangelopen en Archie sprong recht en liep naar haar toe. Hij gaf haar zijn football shirt. Nummer 9 had hij, hetzelfde nummer dat Jason had. Ze keek verschoten naar Archie, ze ging door zijn haar met haar hand. Daarna kwam Archie weer naast mij zitten. "Heeft ze net je haar aangeraakt?" Vroeg Kevin ongeloofwaardig. "Dat was heel lief, wat je deed." Zei ik toen ik mijn hand op zijn schouder legde en er een zacht kneepje in gaf. "Ze verdient het. Meer dan ik." Antwoorde hij. Ronnie kwam naar ons toe en ging voor mij zitten. "Dagen als vandaag zetten de zaken echt in het juiste perspectief, huh? Ik bedoel, we zijn tenminste hier. We leven tenminste." Zei ze voor ze zich omdraaide en voor haar keek.

We hoorde voetstappen naderen en iedereen keek achterom. Cheryl kwam aangelopen met rechte rug. Maar nee, ze kwam niet zomaar aangelopen. Ze was helemaal in het wit gekleed, ze had dezelfde jurk aan als op de dag dat de boot omsloeg en Jason 'verdronk'. Dezelfde dag waarop alles begon. Iedereen begon te fluisteren, en ieder oog was op het roodharige meisje gericht. "Oh my god." Fluisterde Veronica. "Yes" Zei Kevin. Iedereen had zijn eigen gedachten hierover. De vader en de moeder van Cheryl vonden het weer niets.

"Welkom in Thornhill. Bedankt allemaal voor je komst. Als je zo vriendelijk zou zijn om plaats te nemen. Ik wil het gedenkteken graag beginnen met een paar woorden over Jason. " Begon Cheryl. Veronica fluisterde wat naar mevrouw Blossom "Je gaat de dingen alleen maar erger maken." Zei ze, daarna relaxte ze wat meer.

"De laatste keer dat ik Jason zag, droeg ik deze jurk. Ik weet dat het onmogelijk is. Maar ik zweer het, als ik hem draag, voelt het alsof hij samen in de kamer is met mij. Hoewel we een tweeling waren, eiste ik dat ik mijn eigen verjaardagsfeestje had. Tot een jaar, uit het niets, overtuigde Jason me ervan dat we ze in één moesten combineren. Pas jaren later ontdekte ik waarom. Het was omdat niemand naar de mijne wilde komen. En Jason wilde niet dat ik het wist. Hij beschermde me elke dag. Ik wenste, die dag aan de rivier, ik hem beschermd had." Ze barste in tranen uit en draaide zich om naar de doodskist van haar dode broer."Het spijt me zo, Jay-jay. We hebben je gefaald. Wij allemaal." Ronnie stond op en ging haar troosten. We keken elkaar aan in medelijden voor Cheryl.

"Ik denk dat we nu naar het Winter Salon zullen schuiven voor een licht avondmaal." Kondigde de moeder van Cheryl aan. Iedereen ging naar het Winter Salon en namen plaats aan de grote tafel. Behalve Jug en Betty, die gingen de slaapkamer van Jason doorzoeken.

Ik zat samen met Archie en Valerie in Pop's, ze waren aan het praten over Archie zijn muziek, ik zat er maar een beetje bij. "Ik heb het druk Arch, ik kan je niet altijd en overal komen helpen met je muziek." Legde Val uit. "Ik kan je we eens komen helpen als je hulp nodig hebt?" Sprong ik mee in het gesprek. "Kan je gitaar spelen?" Vroeg Archie verbaasd. "Wel, ik heb vroeger veel gespeeld, ik heb niet meer gespeeld sinds mam weg is, ik heb ook een beetje leren zingen." Zei ik schouderophalend. "Echt waar! Dat zou fantastisch zijn Rach! Bedankt!" Lachte Archie terwijl hij me een knuffel gaf.

Elke stad heeft er een. Het huis op de spookachtige heuvel die alle kinderen vermijden. Nu Jason in de aarde was begraven, zou het slechts een kwestie van tijd zijn totdat er iets giftigs zou bloeien. In die lange, koude schaduw geworpen door zijn dood. Wat er ook groeide in de rijke zwarte aarde van de Blossom's tuin, vond altijd zijn weg naar de stad. Of het een moord was. Of liefde. Of geheimen. Of leugens.