F.R.I.E.N.D.S.?

19. Rustig...

Alexa

Ik loop via de tuin naar de achterdeur van het huis van Cameron en laat mezelf binnen.

'Ja nee, dat snap ik....' hoor ik Cameron ligt geïrriteerd zeggen, 'maar ik ben achttien, ik kan gewoon...' hij word onderbroken en praat alleen maar gefrustreerder.

Ik loop naar de keuken waar hij staat te bellen, 'Cam...' zeg ik om hem een beetje te kalmeren.

Hij zucht, 'oke... Ja, is goed,' zegt hij terwijl ik mijn arm op zijn arm leg.

'Ja... tot dan,' vervolgens hangt hij op.

'Wat is er?' Vraag ik, 'wie was dat?'

'De kinderbescherming...' hij wrijft door zijn ogen, 'ze hebben Amelia en Sophia meegenomen...' zegt hij onrustig.

'Kom,' zeg ik terwijl ik hem meeneem naar de woonkamer en hem op de bank neer zet, 'wat is er gebeurt, met je moeder?'

Hij schudt geïrriteerd zijn hoofd, 'die denkt weer alleen maar aan zichzelf...' zucht hij.

Ik knijp even in zijn arm als teken dat hij echt even rustig moet doen en gewoon moet vertellen wat er is.

'Ze heeft een alcoholvergiftiging en lag bewusteloos in huis. De buren hebben de politie gebeld toen ze Amelia en Sophia al twintig minuten lang hoorde huilen...'

Ik schud niet begrijpend mijn hoofd.

'Hoe gaat het nu met je moeder?' Vraag ik.

'Stabiel. Ze hoefde maar één uurtje op ze te passen! Eén uurtje! Omdat de oppas eerder weg moest, ik zou er na school meteen zijn,' hij schud zijn hoofd.

'Zodra ze word ontslagen uit het ziekenhuis word ze verplicht opgenomen in een afkick kliniek, omdat dit al de derde keer is dat ze hiervoor in het ziekenhuis beland...' zegt hij.

'Dat is toch wel een goed ding toch?' Vraag ik voorzichtig.

Hij haalt twijfelend zijn schouders op, 'nee... nu vinden ze dus dat Sophia en Amelia geen goede thuissituatie hebben...'

Ik schud mijn hoofd. Ergens klopt het natuurlijk wel. Maar als ze nou eens wisten hoe Cameron al die tijd goed gezorgd heeft voor ze... En de thuissituatie was al niet goed natuurlijk...

'En mogen ze niet naar de vader?' Vraag ik.

'Die heeft de voogdij opgezegd,' zegt hij.

'Maar je bent toch gewoon achttien, is dat dan niet goed?' Vraag ik verder, zoekend naar een oplossing.

Hij haalt zijn schouders op, 'nee dat vinden ze nog niet goed genoeg... Ze zeggen dat ik mijn school heb en dat ik dat eerst moet afmaken...'

'Dat moet ook wel Cam,' zeg ik.

Hij knikt, 'maar dan kan ik toch gewoon nog steeds voor ze zorgen zoals ik nu toch al bijna drie jaar doe!' Zegt hij boos.

'Rustig...' zeg ik terwijl ik over zijn arm streel.

'Sorry...' zegt hij alsof hij elk moment in huilen kan uitbarsten.

'Kom, ga met mij mee naar huis. Even weg hier,' zeg ik.

Hij zucht en knikt, 'dankje,' zegt hij.

Ik voel hoe hij zijn arm op mijn knie legt. Een warmte gutst door mijn lijf. Ik geef een klein klopje op zijn hand.

'Kom,' zeg ik nog een keer.

Colin

Ik loop met twee glazen ice tea en een zak chips naar de mini bios kamer. Mijn vader is een grote fan van films en heeft een grote tv met goede geluidsboxen en een fijne bank in de kamer gezet wat ooit een logeerkamer was. We kijken er nu altijd een film of chillen er met wat vrienden als mijn ouders thuis zijn.