F.R.I.E.N.D.S.?

21. Je woont hier nu

Cameron

'Wij achten de situatie nu gewoon zo dat het niet veilig en gezond genoeg is voor de meiden om thuis te leven, zonder ouder,' zegt de vrouw van de kinderbescherming.

Ik zucht, het heeft geen zin om deze discussie eindeloos te blijven voeren.

'Wat gaat er nu gebeuren dan?' Vraagt John.

'De meiden worden in een pleeghuis geplaatst en zullen dan wachten tot er een pleeggezin voor ze is, ze zullen niet gescheiden worden van elkaar. Ze kunnen ook geadopteerd worden, maar dat gebeurt meestal pas als ze en paar maanden bij een pleeggezin door hebben gebracht,' legt ze uit.

Ik schud mijn hoofd, ongelofelijk dit.

'En Cameron kan niet met ze meegaan?' Vraagt John door.

'Dat hangt af van wat Cameron wil. Het zal dan natuurlijk wel moeilijker worden om een pleeggezin te vinden die drie kinderen in huis wil nemen... en officieel is Cameron geen kind meer eigenlijk, maar het is een mogelijkheid,' ze kijkt mij afwachtend aan.

Alsof ik dat nu kan bepalen.

'U zei dat de tweeling niet uit elkaar gehaald word? Kunt u dat formeel maken? Ik hoor natuurlijk wel vaker dat dit word beloofd en anders is in de werkelijkheid...' zegt John weer.

Ik ben echt blij dat hij hier is.

'Tja, ik kan ook niet meer dan het beloven. En wij hebben hier een strikt beleidt, dus ik kan u toch wel echt zeggen dat dat niet zal gebeuren.'

John kijkt bedenkelijk.

'Kan ik ze zien?' Vraag ik.

De vrouw knikt, 'daar zal je wel een afspraak voor moeten maken, je kan ze op dinsdag- donderdag- en zaterdagmiddag komen bezoeken.'

Het is nu zaterdag, einde van de middag.

'Waarom alleen op die dagen?!' Vraag ik geïrriteerd.

John legt kalmerend een hand op mijn schouder.

'Bedankt,' zegt John.

Hij staat op en geeft de vrouw een hand. Ik volg zijn voorbeeld.

'Graag gedaan, en als u nog meer vragen heeft dan hoor ik het graag,' zegt ze.

'En Cameron, je zult je zusjes altijd blijven zien hoor.'

Ik zet een fake glimlach op, dat zal. Dat ligt aan het pleeggezin, daar moet je maar net geluk mee hebben.

*

John en ik lopen naar mijn voordeur. We zijn even bij mijn eigen huis.

'Ik pak wel even wat spullen, wacht maar hier anders,' zeg ik.

Ik wil liever niet dat hij het huis van binnen ziet. Het stinkt er naar drank en het is een rotzooi.

John negeert mijn opmerking en loopt met me mee naar binnen. Ik kijk hem even twijfelend aan. Hij legt zijn hand weer op mijn schouder en knikt naar binnen.

'Kom, het is oke,' zegt hij.

We lopen mijn huis binnen. Ik loop snel naar mijn kamer om wat kleren te pakken en andere belangrijke dingen. Ik merk dat John in mijn deuropening is komen staan.

'Lukt het?' Vraagt hij.

Ik kijk rond. Ik zoek de knuffels van Sophia en Amelia. Ze kunnen eigenlijk echt niet zonder, vooral Sophia niet.

'Wat zoek je?' Vraagt hij weer.

'Twee knuffels. Een konijntje en en hondje,' zeg ik.

'Ik help wel met zoeken,' biedt hij lief aan.