Καραμέλες

36. Τι απέγινες πατέρα;

Ήρθε η ώρα για το δεύτερο τέλος. Βλέπω να μου γίνεται συνήθειο και αυτό γιατί μερικοί γνωστοί και φίλοι, που κάνουν ψυχικό και διαβάζουν τα δημιουργήματα μου, με παροτρύνουν κάθε φορά να γράψω αυτό το κάτι που θα ολοκληρώσει εντελώς την εκάστοτε ιστορία μου.

Το τέλος αυτό δεν είναι από την μεριά του Αναστάση και δεν αφορά τόσο τον ίδιο και την Δάφνη. Είναι γραμμένο σε τρίτο πρόσωπο και θα μας λύσει την απορία σχετικά με το τι απέγινε ο "πατέρας".

iwanna_xris99 αυτό το κεφάλαιο φέρει το όνομα σου. Σε ευχαριστώ που με βοήθησες να το κάνω πραγματικότητα.

Και πάμε 🎬

Ο Παύλος καθόταν στο γραφείο που διατηρούσε ως ψυχολόγος και συλλογιζόταν με περίσσεια προσοχή όλα όσα είχαν γίνει τις τελευταίες δύο μέρες με την ξαφνική εμφάνιση του κυρίου Δροσάκη, του πατέρα του Αναστάση.

Αν μη τι άλλο, η επάνοδος του είχε φέρει αναστάτωση στις υπάρχουσες ισορροπίες που με τόση δυσκολία είχαν δημιουργηθεί στην προσωπική ζωή του φίλου του.

Και μέσα σε όλη αυτήν την αναταραχή προσπαθούσε να καταλάβει που ήταν το δικό του λάθος. Σε τι είχε αποτύχει άραγε;

Και όσο δεν μπορούσε να καταλάβει τόσο έσπαγε το κεφάλι του να σκεφτεί τα βήματα που είχε κάνει. Και όμως, όλα έμοιαζαν σωστά.

Η πόρτα χτύπησε τραβώντας του την προσοχή. Ήξερε πολύ καλά ποιος ήταν . Αυτόν περίμενε άλλωστε. Και δεν έδειξε να εντυπωσιάζεται όταν άνοιξε η πόρτα και μπήκε μέσα ο επισκέπτης του.

<<Ήρθες>> ανακοίνωσε περισσότερο στον εαυτό του.

<<Με περίμενες;>> ρώτησε ο καλεσμένος.

<<Ήξερα ότι θα έρθεις σε εμένα μετά από ότι έγινε>> του δήλωσε με σταθερή φωνή και του έδειξε μια καρέκλα απέναντί του για να καθίσει.

Ο άντρας χαμογέλασε νοερά με το σχόλιο του Παύλου, κάτι που έκανε τον νεαρό ψυχολόγο να εκνευριστεί ελαφρώς.

Άνοιξε το πρώτο συρτάρι του γραφείου του και έβγαλε ένα μάτσο με χαρτονομίσματα των πεντακοσίων ευρώ αφήνοντας το στην ξύλινη επιφάνεια.

Μετέφερε το βλέμμα του στον συνομιλητή του και του απηύθυνε ξανά τον λόγο.

<<Νόμιζα πως είχες φύγει για τα καλά από τις ζωές μας. Γιατί γύρισες;>> ρώτησε ο Παύλος.