Küçük Mucizeler Müzesi

8. Bölüm: Seni Seviyorum

Hooop! 10K olmuşuz, öncelikle hepinizin yanaklarından sıkarak başlayayım diwmkwkwoskow

Bu bölümden sonra -panomda da duyurduğum gibi- 2-3 gün arayla bir bölüm daha geleceğinden ve asıl olayları o bölüme sakladığımdan bi' tık daha duygu yüklü bu bölüm. Bu arada ne zaman bölüm atacağımla alakalı bilgiler ya da kesitler paylaşabiliyorum, görmek/haberdar olmak isteyen takibe alabilir.

Instagram'dan kesit filan paylaştığım hesap: ogemiyibeklerken

İyi okumalar, yıldızın içini doldurup fikirlerinizi belirtmeyi unutmayın!♡

Ali Atay - Beni Affet
Ferdi Tayfur - Sevdalılar Beni Anlar

8. Bölüm: Seni Seviyorum

Kar, Meryem'in kırmızı saçlarına tutunarak soğuk rüzgârıyla onları havada savururken bugün doğduğunu bile belli edemeyen güneş batmak üzereydi. Meryem yüzünü hafifçe buruşturarak botlarının içine gömülü olduğu karlara baktı, bembeyaz, düştüğü yere saflık ve temizlik katar gibi duran karlara... Acıyan su yeşili gözlerini yavaşça kapattı. Karı sevmiyordu.

"Kahveleri getirdim."

Bu, zaten duymayı beklediği bir cümleyken söyleyen sesin farklılığını fark ettiğinde gözlerini keskin bir hareketle açtı Meryem. Az önce yanından kahve almak için ayrılan Sıla'yı bekliyorken, yine elinde iki kutu kahveyle gelen Murat'ı görmüştü ve bu şu an için beklediği son şey bile olamazdı. İtiraf etmek gerekirse Murat'ın ilk günden beri ondan hiç hoşlanmadığını ve varlığının onu rahatsız ettiğini düşünmüştü, adamın suratı buzdan bariyerlerle çevriliydi ve ne hissettiğini fark ettirmediği zamanlarda bile karşısındakine pek tekin hissettirmiyordu.

Meryem birkaç saniye ne tepki vereceğini bilemeden adamın yüzüne baktı, normal zamanlardakinden daha az sert göründüğünü inkâr edemese de yine de ondan gerçekten çekiniyordu. Aslında bu sadece onun için değil, grubun geri kalan neredeyse tüm üyeleri için böyleydi; her an saçma ve onu aylarca ağlamaya mahkûm bırakacak bir kamera şakasının içinde olduğunu öğrenebilirmiş gibi hissediyordu kendini.

"Teşekkür ederim," dedi ve kar soğuğun da etkisiyle bembeyaz kesilen ellerinden birini Murat'ın tuttuğu kahve bardaklarından birine uzattı, kavrayarak avuçlarının içine hapsetti.

Meryem'in çekingen yeşil gözleri, direkt olarak kar altında kalan koruluğu hedef alıp oraya kilitlenirken Murat kendini ona bakmaktan alıkoyamamıştı. Kırmızı saçlarının üzerine yıldız gibi konan kar tanelerine baktı, gündüzün içine saplanıp onu gölgede bırakan ay kadar beyaz olan tenine, yüzündeki belki diğer insanlara göre kusurlu gelebilecek birkaç yere, küçük benlere, pembe dudaklara... Ona bu kadar yakından bakmak beklediği kadar zor olmamakla beraber, onun bu kadar yakınındayken konuşmak hayatı boyunca asla tahmin edemeyeceği kadar imkânsız gibiydi.

"Alışamamış gibisin," dedi Murat en sonunda konuşabildiğinde, yine de gözleri kadında değil, kahve bardağındaydı.

Meryem durdu, gözlerini ona çevirdiğinde Murat da hissetmiş gibi ona baktı ve göz göze geldiler. Meryem ona bakarken, kendi gözlerindekinden bile daha ağır görünen bir çekingenlik fark etmişti ama bunun nedenini kendi içinde sorguladığında bulamamıştı. İrdelememeyi seçip, "Aslında dünya tatlısı insanlarsınız," dedi ve gülümseyerek kahvesinden bir yudum aldı. "Sadece... Birkaç insan bir başka insana neden böyle büyük bir iyilik yapar bilmiyorum, canınız da tehlikede üstelik ve hiç korkmuş görünmüyorsunuz. Garip durumlar."