Undestined (ON-HOLD)

PROLOGUE

Prologue

Blame

The sun's rays filled my eyes as I looked up the bright sky. The morning breeze makes me feel relaxed. Tanging lagaslas at pagbagsak ng tubig, ang paghuni ng mga ibon at ang malakas na pag-ihip ng hangin lamang ang naririnig ko.

This kind of scenario makes me feel at ease all the time. It makes me feel like I'm free from everything that makes me lonely, angry, and disappointed.

Bata pa lang ako, lagi na akong pumupunta sa ganitong klaseng lugar. It became a hobby of mine and part of my life. Ngunit nang dahil sa dami ng nangyari sa buhay ko ay nagbago ang lahat. Pati na ang mga hilig kong gawin mula pagkabata ay nabago. I don't know, I just feel like I'm not the same person anymore.

A person who doesn't want to be involved with the word "love". All because of pain.

Pero nagbago lahat ng naging pananaw ko nang dahil sa kanya. This is not the first time na nasaktan ako. Kaya ayaw ko nang magmahal ulit dahil alam kong masasaktan lang ako sa ikalawang pagkakataon.

But destiny is such a playful one, hindi niya ako hinayaang magawa ang gusto ko. Kaya ngayon, ako mismo ang naging kabayaran sa isang bagay na hindi ko na gustong maramdaman ulit.

This time, ako na mismo ang nanakit sa sarili ko. No one forced me to love. No one advised me to follow my heart. It's my own free will.

This is the first time that I feel this kind of pain. The pain that makes my heart break into millions of pieces. No matter how hard you try to forget the pain, it's always been there.

Mas masakit pa ito kaysa sa unang beses akong nasaktan nang dahil sa pag-ibig. Hindi ko inakala na magagawa kong magmahal ng ganito sa unang pagkakataon.

A lone tear fell from my eye as I reminisced every single memory I have with him. I clearly remember everything.

"You shouldn't just let yourself stay here all alone na parang lagi ka na lang wala sa sarili dahil sa lalim ng iniisip mo. Baka isipin ng ibang tao na nababaliw ka na", Kuya Erres chuckled.

Sa lalim ng iniisip ko, hindi ko namalayang nasa likod ko na pala ang kapatid ko. Mabilis kong pinunasan ang luhang lumandas sa aking mga mata.

"If you just go here para guluhin ako, you are free to leave. Nakakaistorbo ka, kuya.", I faked a laugh to enlighten the mood and tension.

He just shrugged and sit beside me. Sabay naming pinanood ang unti-unting pagsikat ng araw hudyat ng panibagong umaga.

"Are you okay?" Kuya asked.

"I guess so. It's not that easy to let go, you know." I glanced at him slowly.

"My little sister is now a real woman. Alam mo, hindi kita masisisi kung iyon ang naging desisyon mo. Ikaw ang masusunod sa kung ano ang idinidikta ng puso't isip mo, as well as your heart. Just don't let it destroy you nor turn your love into a selfish one.", he said while looking at me intently.

Kuya Erres is right. This is what I've decided kaya kailangan kong panindigan ang desisyon kong ito.

"You're right, kuya. Thank you.", I hugged him tight and so he did.

I shouldn't blame anyone for the pain I'm in right now. Hindi kasalanang na kahit sino kung bakit ako natakot na aminin ang totoo kong nararamdaman. Kung bakit ako nasasaktan ngayon ay ako lang din ang may kagagawan nun.

The blame is all on me. It's my fault. Pero kaya kong tiisin lahat ng sakit at isakripisyo ang sarili kong kaligayahan para sa taong mahal ko. For his sake. Anything. Everything. To the one I love the most. For him, as always.

—  ❤️