Maanvlucht

Nawoord

Lezer,

Het is een lange rit geweest. Het was er eentje met veel hobbels op de weg, eentje met veel tussenstops en vertragingen. Uiteindelijk zijn we echter op onze eindbestemming beland. En man, wat doet het deugd.

Oké, genoeg metaforen gebruikt nu.

Vier jaar geleden besloot ik dat ik een boek wilde schrijven. Ik had nog maar twee maanden eerder Wattpad aangemaakt, hoewel ik die eerste maanden nauwelijks actief was geweest. Ik was nog een kneusje. In mijn kindertijd had ik natuurlijk al heel wat schriftjes volgeschreven, en ik schreef mijn eerste verhaal op de computer toen ik nog op de lagere school zat – nooit afgemaakt trouwens, ook al moest ik nog welgeteld één pagina tot het einde. Tot dat moment was alles echter nog heel losjes: niemand kreeg mijn verhalen toen ooit te lezen, laat staan dat ik er hogere ambities mee had. Het was gewoon fun.

Ik was echter geïnspireerd geraakt door al die toffe verhalen van andere gebruikers hier op Wattpad, waarvan een groot deel ondertussen al is verdwenen. Ik wilde ook zo goed kunnen schrijven. Dus opende ik, zonder enige voorbereiding, het schrijfblad op Wattpad en begon iets te typen. Heel associatief. Dus ik schreef over een dorre aarde, een apocalyptisch landschap. Met The Hunger Games in mijn achterhoofd – jawel, het is wel degelijk een inspiratie geweest – besloot ik er testen aan te verbinden, maar dan nu op de maan.

De flaptekst van Maanvlucht was geboren.

Al heette het toen nog niet Maanvlucht. In die tijd was ik nog in de overtuiging dat een Engelse titel gewoon veel cooler klonk, dus noemde ik het Fly me tot he Moon. Ik schreef toen nog vier hoofdstukken, maar kwam al snel tot de conclusie dat ik het slecht vond. Ik had geen plan, deed maar wat. Ik moest eerst leren schrijven. Dus liet ik het boek een paar maanden liggen en schreef me in voor allerlei schrijfcompetities, dompelde me onder in schrijftips en probeerde de boeken van andere mensen te analyseren. Mijn schrijfstijl verbeterde zienderogen.

Na meer dan een halfjaar was ik echter tot de constatatie gekomen dat mijn schrijfstijl zodanig was verbeterd, dat het niet meer paste bij die hoofdstukken die ik al had geschreven voor Fly me to the Moon. Daarom besloot ik helemaal opnieuw te beginnen, ditmaal beter. Het concept bleef grotendeels onveranderd, maar de uitwerking moest beter. Ik zou alles in de praktijk brengen wat ik in de tussentijd geleerd had.

Zo ontstond in de zomer van 2015 Maanvlucht.

Ik schrijf dit nu heel uitgebreid, maar wellicht is dat omdat het boek toch heel wat voor mij betekent. Als je het een beetje gevolgd hebt, dan begrijp je misschien dat ik een haat-liefdeverhouding heb met dit verhaal. Ik heb het boek vervloekt, verafschuwd, aan flarden willen scheuren. Ik heb talloze keren op het punt gestaan om ermee te stoppen. Tegelijkertijd is het mijn eerste echte serieuze boek dat ik schreef. Ik heb er zó veel tijd ingestoken.

Nu is het mijn eerste roman die ik heb afgeschreven.

Als ik er nu op terugkijk, zijn er heel wat zaken die ik anders had willen doen. Mijn schrijfstijl en mijn visie op de wereld zijn in de afgelopen jaren nog behoorlijk veranderd – gelukkig maar – waardoor dit boek niet helemaal meer voldoet aan de verwachtingen die ik nu heb over literatuur. Ik besef dat er heel veel dingen beter kunnen. Ja, ik erger me aan de stereotiepe karakters van dit boek. Ik erger me aan de plotholes, aan de beperkte worldbuilding, aan de soms melodramatische schrijfstijl, aan het moraliserende kantje.

Toch ben ik trots op dit verhaal. Ik ben trots op het feit dat het me gelukt is, dat ik een héél verhaal heb geschreven dat nu ook weer niet helemaal met haken en ogen aan elkaar hangt. Het is een boeiende leerschool geweest. Ik heb erdoor geleerd wat ik wil en niet wil schrijven, wat mijn sterktes zijn, en vooral ook mijn zwaktes. Ik besef nu dat sciencefiction bijvoorbeeld toch niet zo mijn ding is.

Nog even iets over de moraal van dit verhaal: hoewel ik er tegenwoordig een hekel aan heb om moraliserend te zijn – ik wil dit niet dat dit boek een opgeheven vingertje wordt – is het wel ontstaan vanuit een innerlijke verontwaardiging over het stuitende gebrek aan ambitie in verband met de klimaatsverandering en andere milieuproblemen. Er zijn nog steeds mensen die deze problemen minimaliseren, of zelfs niet willen geloven. Ook vanuit de politiek wordt er veel te weinig actie ondernomen; het lijkt wel alsof niemand de ernst van de zaak werkelijk inziet. Er is maar één aarde, en mensen als Femke zouden dolblij zijn met de schoonheid die onze planeet nu heeft. Dus laten we dit niet vanzelfsprekend vinden: het feit alleen al dat er leven is ontstaan, is al een knotsgekke samenloop van omstandigheden. Dus laten we hopen dat het nooit zover moet komen dat we ooit naar de maan moeten.

Er komt overigens geen vervolg op dit boek. Een tijdje had ik plannen om er een trilogie van te maken, maar dat idee heb ik al lang laten varen. Ik ben toe aan iets nieuws. Bovendien heb ik het einde nu zodanig aangepast dat een vervolg niet meer aantrekkelijk is. In eerste instantie was het namelijk wél de bedoeling dat Femke naar de maan zou gaan, en dat ik daar in de vervolgdelen verder op zou ingaan. Het einde is nu anders geworden, en naar mijn idee ook beter.

Eventueel ga ik het verhaal nog herschrijven, en zal ik daarvoor proeflezers zoeken, maar dat zal waarschijnlijk niet voor meteen zijn. Zoals ik al zei wil ik me nu eerst focussen op andere projecten.

Natuurlijk wil ik jullie ook allemaal bedanken voor jullie steun. Zeker degenen die het al die vier jaar met mij hebben uitgehouden, die het boek van begin tot eind hebben gevolgd ondanks de onregelmatige updates en mijn traagheid: jullie geduld was eindeloos. Ik zou het zelf niet eens kunnen opbrengen – werden jullie écht niet gek van mij?

Dit nawoord wordt iets te lang, dus ik denk dat het tijd is om af te sluiten. Maanvlucht is een belangrijk deel van mijn leven geweest de afgelopen jaren, maar nu is het echt voorbij.

Bedankt voor alle stemmen, alle toffe en bemoedigende reacties. Ook bedankt aan alle stille lezers, aan iedereen die de moeite heeft gedaan om dit te lezen. Bedankt.

Sarah