Menjadi syabab yang beriman

21 0 0
                                    


Erk! Mahu mati tersedak aku di buatnya. Cikgu ni, punya lah banyak tajuk, ni jugak dia nak suruh aku buat. Hamparan kertas putih aku susun di atas meja. Dari tadi hanya kertas putih di selangi dengan contengan tak berapa jalanan. Sebenarnya aku buntu. Nak cerita apa benda lah ni. Cikgu ni, ingat aku ni ada basic ke benda alah macam ni. Pakai attack terus je.

" Marwan!"
Boleh putus lagi satu fius kalau hari2 orang duk panggil 10 km jauhnya.
"Apa benda?"
Wajah cemas Ali cukup mendebarkan.
"Pak Abu cari kau! Masak wei, aku rasa dia dah tahu kau curik cangkul dia."

Cis, macam mana boleh terkantoi ni. Aku cuma pinjam je. Pastu pulang balik. Mana boleh kira curik. Ke kira curik jugak? 😅

"Wan! Kau dengar tak ni. Kau pi lah jumpa dia. Seriau je aku tengok tadi."

"Yalah. Yalah. Aku pegi."

Berdebar rasanya. Tapi aku tenangkan jiwa. Jejaka macho dan cool macam aku mana boleh buat saham aku jatuh.

"Marwan!" Wajah Pak Abu menyinggah. Wajah tenang milik Pak Abu tak de gaya macam nak bambu orang je. Saje si Ali nak pekana aku.

Salam ku hulur pada Pak Abu. Kekadang aku rasa Pak Abu dengan Ali ni macam anak beranak. Mungkin ada bau-bau bacang. Mungkin lah.

"Menung apa lagi? Pak Abu tanya ni."

Errr. Sudah. Berangan pulak engkau ni.

"Maaf Pak Abu, saya tengah fikir pasal kerja rumah."

"Jadi boleh kamu tolong?"
"Tolong apa Pak Abu?"
"Tolong Pak Abu tanam balik ubi tu. Kata Farid, kamu suka berkebun? Ni Pak Abu nak mintak tolong lah ni. Lagi satu, kamu jangan ingat Pak Abu tak tahu kamu pinjam cangkul Pak Abu minggu lepas. Ni kira denda lah. Sekali dengan kamu tolong Pak Abu."

Sengihan Pak Abu menikam jiwa. Nampaknya mungkin Pak Abu memang dah tahu lama, cuma malas nak kisah aje. Mentang- mentang cangkul aje yang aku pinjam, terus kena buat aktiviti berkebun.

"Marwan, berbakti pada tanah ni sama macam kita berbakti pada bangsa tau. Syabab mcam kamu ni, kalau setakat belajar tapi tak praktis kan aje, tak gunalah. Tapi kalau praktis tak tahu apa sama juga tak gunanya."

Wajah Pak Abu di pandang kelam.

"Kamu kena ingat Marwan, tanah ni nikmat Allah bagi, usahakan dengan baik, supaya kita dapat makan hasilnya. Sama macam iman, kurniaan Allah, perlu di jaga, di baja dengan betul. Salah cara, mati pokok, mati iman. Kamu faham?"

Aku diam. Cuba menelan dan menghadam sebanyak mungkin. Bukan mudah sebenarnya.

"Rugi bagi kamu yang ada ilmu tak amal. Ada bakat tak asah. Sebab tu Pak Abu ajak kamu."

Aku mengangguk lagi. Betapa lekanya aku.

"Pak Abu."
" Ya?"
" bila boleh mula berkebunnya?"

Pak Abu senyum.

"Bila kamu bersedia."

Aku ukir bibir. Entah bagaimana kertas putih tadi bagai penuh dengan ilham dari DIA. Terima kasih Pak Abu.

Cheritera PendekDonde viven las historias. Descúbrelo ahora