(Yumine's POV)
Habang naglalakad pauwi Hindi ko mapigilang isipin kung paano ba maging isang normal na tao na may masayang pamilya,
Kung anong feeling maging mahalaga sa isang tao??
Anong feeling kapag may isang taong takot mawala ang isang tulad mo??
Anong feeling na may taong nagpapasaya sayo??
Anong feeling na may taong handang gawin ang lahat para Sayo??
Hay sana lahat naeexperience ang mga bagay na ganyan Hindi katulad Kong, ako lang ang nagmamahal sarili ko,sabi nila.." love yourself first before you love others" but I did that thing ,before I love someone else, I love myself first, but why is it that the person I love can't love me back?? I love my family so much but why they can't love me back ...why?? Panget ba ako?? Kapali-palit ba ako ?? Then why ?? Chots Liza ikaw ba yan??
*toink*
Katangahan busit nandito na pala ako sa bahay Hindi ko namalayan haist laki-laki na nga ng noo bubukulan pa haist talaga -----
"Buti nagkaroon ka pa ng lakas ng loob na umuwi pagkatapos mong gumawa ng malaking kahihiyan sa school niyo?? "
Nanigas ako sa aking kinatatayuan ng marinig ko ang Boses ng aking ina na nakatayo at naghihintay sa pinto ng bahay namin... Bakit Hindi ko ba naisip na lahat ng parents ng mga studyante sa school na yun ay kasali sa bwisit na page nayun...pag ako nabadtrip irereport ko yun eh
"Ano Hindi ka sasagot ???...Alam mo ba kung gaano kalaking kahihiyan yun sakin,naisip mo man lang ba kung anong sasabihin ng mga business partners natin...mahiya ka naman kahit Hindi na para sa sarili mo kundi para nalang samin!"-mama
" Mama! Hindi mo ba ako kilala?? Siguro Hindi nga, kasi Hindi mo alam na Hindi ako ganun klase ng tao ,Hindi mo man lang ba naisip na sobra nakong nasaktan sa mga pinagsasabi ng teacher Kong yun kaya ko siya nasagot?? Mama ang sakit, kase alam mo dapat ikaw yung nakakaintindi sakin kaso Hindi eh, kasi yung lagi mong iniintindi ay yang business mo alam ko namang kung wala yang business nayan Hindi ako makakapag-aral pero ang sakit lang kasi yang business na yan takot na takot lang mawala samantalang ako?? Meron pa ba ?? Sa tingin ko wala na eh in Hindi mo man lang nga matanong yung mga tanong na "okay ka lang ba?","may problema kaba?", "masaya kaba?", pakiramdam ko wala nakong nanay eh.... Mama ang sakit eh, ang sakit isipin na nandiyan ka nga pero wala ka namang paki sakin... Mama patayin mo nalang ako para wala nakong maramdamang sakit .... Sobra na kasi yung sakit na nararamdaman ko eh, samantalang kapag pinatay mo ko saglit lang tapos wala ng susunod !"- sagot ko
Tumakbo ako palayo habang patuloy parin tumutulo ang mga luha sa aking mga mata,narinig ko pang tinawag ako ni mama pero Hindi na ako lumingon at nagtangkang bumalik,huminto ako sa sa pagtakbo ng marating ko ang isang malapit na park sa lugar namin Ewan ko ba Simula bata palang ako sa tuwing malungkot at nasasaktan ako dito ako napapadpad, sadlife no? Simula bata pa lang ako puro sakit na ang nararanasan ko imbes na saya,yung umiiyak ako lagi imbes na naglalaro,paano ko kaya nagawa yun?? tuwing nakikita ko si mama puro sakit ang naaalala ko,Hindi man niya ako sinasaktan ng pisikal mas malala naman ang kabaliktaran nun "EMOTIONAL" para sakin triple ang sakit ,kasi kapag pisikal pwede mong gamutin ng ilang araw,eh yung emotional no no no, for me it takes seconds to hurt someone feelings but it takes years to take them back...
Ang alam ko lang gawin ngayon ay umiyak,umiyak ng umiyak, I just wish that in every drop of my tear it will also decrease the pain that I'm suffering...
*time skip*
"Miss gising!!!!!"
"Ay botika!!! ANO BA BAKIT KA NANGGUGULAT HUH??!! SINO KABA PUNYEMAS AH!!!??"
"Miss??? Wala ka bang bahay at dito ka sa park natutulog?? Hmm... Mukha ka namang yayamanin base sa relo na suot mo... Teka nga eh bakit kanga nandito sa park aber?"- tanong nitong mamang nakatayo sa harap ko ngayon,na nanggambala sa mahimbing Kong tulog
" Eh bakit BA Sayo batong park??! Eh bakit ikaw nandito Karin ah?!"- pasinghal na tanong ko
"Miss uwi kana ah, kung matutulog ka dito siguraduhin mo sanang may dala kang toothpaste at toothbrush ah"- sabi ng epal na mamang to na hula feeling ko kaedad ko lang,epal lang kasi eh
" AT BAKIT NAMAN ABER???!!!" - tanong ko
"Badbreath mo teh eh, lakas mo pa makasigaw,lakas kaya ng hangin na galing sa bunganga mo abot dito oh!" -boy
"Anong sabi mo ulitin mo nga!"-ako
" UMUWI KANA AT MAGTOOTHBRUSH DAHIL ANG BADBREATH MO, BUSIT BINGI!!!"- sigaw niya na ikinakunot ng ng noo ko, masiyadong pambata ang kilos niya Hindi akma sa edad niya, nubayan isip-bata....
******************
KEEP READING,VOTING,COMMENTING
