Patrzę w dół widząc trzęsące się dłonie.
Strach uderza we mnie jak fala.
Chce uciec czując się obserwowany.
Sterowny przez innych.
Nie mogę się ruszyć.
Nie mogę zrobić nic.
Postawić się...
Obrazy przelatują mi przed oczami.
Nie rozumiem, to okropne.
Jakbym był nikim.
Strach zalewa mnie od środka.
Topię się w nim jak w studni bez dna.
Boje się być sam.
Kolejni odchodzą i już nie wracają.
Bawią się emocjami niby grą.
I jak tak żyć dalej kiedy nikt cię nie potrzebuje...?
Jedyne co się liczy to twój strach.
Moje życie choruje. Jest jakby zarażone.
Smierć codziennie patrzy w me oczy. Wmawiając mi swoje prawdy.
Niby ode mnie zależy jaką drogę wybiorę lecz decyzja...
...już zapadła.
