Draw this by ocean //yoonmin

cool autumn cool heart

- Wiesz że to widać?

- Ale o co ci chodzi?

- Jimin, nie ukrywaj nic przede mną.

- Ja nic nie ukrywam. Przynajmniej nic ciekawego

Rozejrzałem się w koło. Obłoki powoli płynęły po nieboskłonie a zimny wiatr zrywał pierwsze liście z już lekko pomarańczowych drzew. Powiadają, że jesienna depresja bierze się z pogody i otaczającej nas natury. Ale czyż widok co roku umierających drzew nie jest wspaniałym przeżyciem? Każdej wiosny natura odżywa, pokazując nam swoją siłę na przezwyciężenie zimy czyli odpowiednika naszych przeciwności losu. Czy nie jest tak, że nasze jesienne samopoczucie nie bierze się jednak z bliższego otoczenia? Każdy jeden człowiek ma niesamowity wpływ na wszystkie emocje i zachwiania. musimy z tym walczyć, tak jak drzewa i kwiaty walczą co roku o miejsce na zielone pędy. Jesień naprawdę jest piękna.

- Yoongi?

-Przepraszam, zamyśliłem się. Co mówiłeś?

- Ja nic ale ty chyba chciałeś...

- Hmm? co chciałem?

- Chciałeś ze mnie wydusić co się wczoraj u mnie stało.

- Nie, nie, nie. Chciałem pogratulować ci dołączenia do klubu pobitych twarzyczek.
Powiedziałem uśmiechając się serdecznie, na co Jimin zareagował przewróceniem oczu.

- Mnie to jakoś nie śmieszy, ale miło być tak z tobą Yoongi hyung.

Odwróciłem głowę w jego stronę i zauważyłem, że chłopiec się trzęsie. Nic dziwnego skoro ubrał na siebie tylko ciemną bluzę a temperatura dobijała ledwo do 10 stopni. Zdjąłem kurtkę i okryłem nią drobne ramiona młodszego. Uśmiechnęliśmy się ciepło do siebie.

- Hyung, przeziębisz się.

- Spokojna dusza twa. Mną akurat nie trzeba się przejmować. - Powiedziałem, a młodszy roześmiał się. Miałem nadzieję że każda chwila z nim będzie trwała wiecznie.
- A powiesz mi kiedyś Ci się stało? - mruknąłem.
Po chwili ciszy odwróciłem się w jego stronę, lecz on patrzył na swoje buty i chyba nie miał ochoty mi o niczym mówić. Chwilę potem wstał i odszedł a ja nic nie powiedziałem.

Mam wrażenie że to mnie zabolało