İnsanın birden maskesini çıkarmasında ve bir başkasının önünde, utanmaya bile tenezzül etmeden, birden kendisini sergilemesinde garip bir zevk vardır. Size bir hikaye anlatayım. Paris'te, deli olduğu sonradan anlaşılıp tımarhaneye konan bir subay vardı. Adam aklını kaçırdığı zaman kendisini eğlendirmek için bakın ne bulmuştu:Evde, Adem gibi çırılçıplak soyunuyor, yalnızca çorap ve ayakkabılarıyla kalıyor, sonra üzerine yerlere kadar uzanan bol bir pelerin giyiyor, kendini iyice sarmalıyor ve ciddi, heybetli bir havayla sokağa çıkıyordu. Yandan bakıldığında herkes gibi, uzun bir pelerinle yürüyüşe çıkan bir adamdı. Ama hiç kimsenin olmadığı bir yerde yalnız birine rastladığında sessizce onun yanına gidiyor, en ciddi ve düşünceli havasını takınarak onun önünde duruyor ve pelerinini açıp... kalbinin en temiz duygularıyla kendisini sergiliyordu! Bu yalnızca bir dakika sürüyordu, sonra tekrar örtünüp istifini hiç bozmadan, Hamlet'teki hayalet gibi, taş kesilmiş seyircisinden uzaklaşıyordu. Kadın, erkek, çoluk çocuk herkese bunu yapıyordu, bu onun tek Zevkiydi. İşte insan romantik bir Schiller'i de hiç beklemediği bir anda dilini çıkartıp hayrete düşürdüğü zaman benzer bir zevk alıyor. Hayrete düşürmek, ne kelime ama!
-Dostoyevski
