မာယာကင္းမဲ့ ဇုန္
........................ အပိုင္း - ၄
"ေဟ့ေကာင္ ထစမ္း"
ညီေထြးေနာင္ သူ႔အျဖစ္ကိုၾကည့္ၿပီးဘာမွနားမလည္ႏိုင္ပါ။
ေကာင္ေလးက ခါးဝတ္သဘတ္အျဖဴေလးကိုခါးမွာပတ္ထားၿပီး အေပၚပိုင္းဗဘာႏွင့္
ညီေထြးေနာင္အိပ္ေနတဲ့ အိပ္ကုတင္ေဘးမွာရပ္ၿပီး ေျပာလိုက္ေတာ့ ညီေထြးေနာင္က
ေကာင္ေလးစကားေၾကာင့္လဲေလ်ွာင္းေနရာက ထထိုင္လိုက္သည္။
"အခုခ်က္ခ်င္းေအာက္ကိုဆင္းလာခဲ့"
"ဘာလုပ္မလို႔လဲ၊ ကြၽန္ေတာ္ ကြၽန္ေတာ္ေအာက္ကိုဆင္းလာရင္ အကိုက ဘာလုပ္မ
လို႔လဲ"
ညီေထြးက ေၾကာက္လန္႔တၾကားႏွင့္ စကားကိုကတုန္ကယင္
ေလးနဲ႔ေမးလိုက္ေတာ့...
"ငါ့ကိုမေမးနဲ႔၊ ငါေျပာသလိုလုပ္ရင္ေတာ့ မင္းသက္သာမယ္။ တကယ္လို႔ ငါေျပာသ
လိုသာမင္းမလုပ္လို႔ကေတာ့"
"အကိုကဆင္းဆိုရင္ကြၽန္ေတာ္ဆင္းပါ့မယ္။ ဒါေပမယ့္ ကြၽန္ေတာ့္ကို ဒီအိမ္ကေတာ့
ႏွင္မထုတ္ပါနဲ႔ဗ်ာ... ကြၽန္ေတာ္ ဒီအိမ္မွာေနပါရေစ... ကြၽန္ေတာ္ေလ ဒီအိမ္မွာဘယ္
လိုမ်ိဳးနဲ႔ပဲ ေနရေနရ ကြၽန္ေတာ္ေနႏိုင္ပါတယ္"
ညီေထြးက ေျပာရင္းမ်က္ရည္ေတြဝဲခိုလာသည္။
"ငါဘာမွေတာင္မလုပ္ရေသး မင္းက ဘာလို႔ မ်က္ရည္ေတြက်ေနရတာလဲ...ကဲဆင္း
စမ္းပါကြာ...ငါစိတ္မ႐ွည္ခ်င္ေတာ့ဘူး..."
"အား... အကို ျဖည္းျဖည္းလုပ္ပါ... နာတယ္ အား..."
ဒီအတိုင္းေျပာေနရတာ စိတ္မ႐ွည္ခ်င္ေတာ့တာမို႔ ရဲေက်ာ္စြာ
က အိပ္ကုတင္ေပၚတက္ၿပီး ညီေထြးေနာင္ကို ဆြဲခ်လိုက္သည္။ လက္ကိုအတင္းဆြဲ
ၿပီးေအာက္ကို ေစာင္ေတြနဲ႔ေရာၿပီး က်သြားတာမို႔ အရမ္းႀကီးမနာေပမယ့္ သူတက္
လာၿပီး လက္ကို အတင္းဆြဲကိုင္လိုက္တာမို႔ လက္က်င္းဝတ္ကနည္းနည္းနာသြားရ
သည္။
"အား...ကြၽတ္ကြၽတ္ကြၽတ္"
ေအာက္ကို က်က်ခ်င္း လက္က နာသြားတာမို႔ ပတ္ဝန္းက်င္ကို
ဂ႐ုမစိုက္ႏိုင္ပါ။ နာက်င္ေနတဲ့ သူ႔လက္ကေလးကို ပြတ္သိတ္ရင္းညီေထြးေနာင္ မ်က္
ရည္ေတြက်ေနခဲ့သည္။
YOU ARE READING
မာယာကင္းမဲ့ဇုန္ ( myanmar series story book )
Non-Fictionေလာကႀကီးက ဆန္းက်ယ္လြန္းခဲ့သည္။ ဒါေပမယ့္ ဘဝ က်ျပန္ေတာ့ ႐ႈပ္ေထြးလြန္းျပန္ေပ၏။ လူသားတိုင္းက အသက္႐ွင္ေနထိုင္မႈေတြအမ်ိဳးမ်ိဳးၾကားမွာ က်င္လည္လႈပ္႐ွားၾကရတာမဆန္းပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ကြၽန္ေတာ့္ ဘဝအတြက္ကေတာ့ တကယ့္ တကယ္ကို ဆန္းက်ယ္ခဲ့ပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ္က ေသလူတစ္ေယာက္...
