Το Κυνήγι Του Ροζ Γάτου

Η Σκοποβολή

"Τι θα έλεγες να προχωρήσουμε σε κάτι που θα σε καταβάλει πραγματικά;", με ρώτησε ο Γάτος μόλις κατεβήκαμε απ' το Καρουζέλ.

Έμεινα να τον κοιτάζω με απορία. Δηλαδή όλα αυτά τι ήταν; Έχει και χειρότερο; Μετά απ' αυτό που κατάφερα μόλις ένιωθα πιο δυνατή.

"Πάμε, είμαι αισιόδοξη", του απάντησα χαμογελώντας.

"Κακώς", αποκρίθηκε.

"Είσαι πάντα τόσο αρνητικός;", ρώτησα λοξοκοιτώντας τον.

"Εσύ φταις!", αποκρίθηκε σαρκαστικά και γέλασα με το λογοπαίγνιο.

Μετά από μερικές στιγμές φτάσαμε μπροστά απ' τον πάγκο σκοποβολής. Ήταν λίγο παράξενος. Οι στόχοι, εκτός από κινούμενοι είχαν και πολύ περίεργα σχήματα. Άλλοι είχαν μεγάλες τρύπες στη μέση και άλλοι ήταν στόχοι που περιέχονταν μέσα σε άλλους στόχους. Κάποιοι γυρνούσαν γύρω από τον εαυτό τους και κάποιοι ήταν πραγματικά πολύ μικροί. Τους περισσότερους φαινόταν ανέφικτο να τους πετύχει κάποιος. Μερικοί έτσι όπως κουνιούνταν γρήγορα, χάνονταν από το οπτικό μου πεδίο για να μην επιστρέψουν ποτέ πια. Πολύ μυστήριο παιχνίδι. 

"Παίξε", με πρόσταξε ο Γάτος, δείχνοντάς μου με ένα νεύμα ένα...τόξο; 

"Αλήθεια; Θέλεις να τους πετύχω με τόξο και βέλος;", τον ρώτησα με ένα στραβό ειρωνικό χαμόγελο. 

"Όχι εγώ, εσύ", μου απάντησε πονηρά "Πάντα πας στα δύσκολα", είπε και μου έκλεισε το μάτι.

"Πφφφ πολύ καλά", αναφώνησα και έπιασα το τόξο και ένα βέλος. Ετοιμάστηκα να ρίξω σε έναν από τους στόχους που κουνιόταν λιγότερο. Το βέλος σαν να είχε δική του σκέψη, έστριψε δεξιά και καρφώθηκε κάτω από τα πόδια του Γάτου. 

"Καλή προσπάθεια" είπε γελώντας.

"Πώς έγινε αυτό; Έριξα ευθεία και το βέλος πήγε δεξιά", αναρωτήθηκα φωναχτά. Δεν μπορεί να ήταν τόσο δύσκολο. Ετοιμάστηκα να ξαναρίξω. Αυτή τη φορά στόχευσα σε ένα σημείο που κουνιόταν περισσότερο. Το βέλος άλλαξε πορεία και καρφώθηκε σε έναν στόχο λίγο πιο πέρα. 

"Μα δεν ήθελα αυτό!", φώναξα απελπισμένη

"Αν δεν κοιτάς εκεί που πραγματικά θέλεις να πάει το βέλος, θα πάει εκεί που θέλει αυτό", είπε ο Γάτος με τον πιο φυσικό τόνο που υπάρχει. Το έκανε να φαίνεται τόσο εύκολο...Είχα αρχίσει να ζαλίζομαι από την ιλιγγιώδη ταχύτητα των στόχων. Μου ήταν αδύνατον να παρακολουθήσω τις κινήσεις τους. Προσπάθησα ακόμη πέντε - έξι φορές με το ίδιο αποτέλεσμα. Τα βέλη είτε έβρισκαν άσχετους στόχους ή καρφώνονταν σε περίεργα σημεία. Μετά από πολλές επαναλήψεις όμως κατάφερα να δαμάσω λίγο τη συγκέντρωσή μου με αποτέλεσμα τα βέλη να πλησιάζουν όλο και περισσότερο τον στόχο που ήθελα να πετύχω.

"Δεν μπορώ, κουράστηκα", παραπονέθηκα.

"Τόσο εύκολα παρατάς τους στόχους σου; Τόσο εύκολα το βάζεις κάτω;", με κατηγόρησε ο Γάτος.

"Δεν το είχα σκεφτεί έτσι", είπα κι έξυσα το κεφάλι μου. Γιατί πρέπει όλα να ήταν αντιπαραβολή του πραγματικού κόσμου; Ούτε εδώ δεν μπορούσα να απολαύσω απλά ένα παιχνίδι. 

"Θα σου πω κάτι και βάλτο καλά στο μυαλό σου", δήλωσε με στόμφο και δασκαλίστικο ύφος. 

"Χάνεις το νόημα συνέχεια. Αν ήξερες να εκτιμάς λίγο περισσότερο αυτά που καταφέρνεις, θα παρατηρούσες τους στόχους που πέτυχες στην προσπάθειά σου να ρίξεις σε άλλους. Οι στόχοι που έριξες ήταν αυτοί που σκέφτηκες έστω για ένα δευτερόλεπτο λίγο πριν ή την ώρα που άφηνες το βέλος"

"Και τι να το κάνω να πετυχαίνω τέτοιους αν δεν μπορώ να ρίξω αυτούς που θέλω;", ρώτησα με παράπονο

"Οι στόχοι εδώ, έχουν σειρά, δεν μπορείς να πετύχεις ορισμένους αν δεν έχεις βρει προηγουμένως άλλους"

Αυτό το παιχνίδι με μπέρδεψε και με απογοήτευσε πολύ. Δεν μπόρεσα να βρω το νόημα όσες φορές κι αν έπαιξα, όσες φορές κι αν προσπάθησα να σκεφτώ θετικά. Τα βέλη που χάνονταν χωρίς να ρίξουν κανένα στόχο, ήταν σαν να μπίγονται στην καρδιά μου. Ένιωθα τέτοια απόγνωση που ήθελα κάθε φορά να τα παρατήσω. Κι όμως συνέχιζα να παίζω. Θέε μου δεν ξέρω γιατί συνέχιζα να παίζω...