Το Κυνήγι Του Ροζ Γάτου

Το Παρελθόν

Όλα μου φαίνονταν τόσο περίεργα. Τι μου συνέβαινε επιτέλους; Γιατί βρισκόμουν εδώ; Ο Γάτος δεν σταματούσε πουθενά όσο κι αν τον πρόσταζα. Οι σκέψεις μου με οδηγούσαν σε περίεργα μονοπάτια. Αυτό ήταν το ταξίδι μου. Το ταξίδι στο βάθος του άγνωστου εαυτού.

Τώρα βρισκόμουν στο μέρος που φτιάχνονται τα όνειρα. Ποιος ξέρει πού θα με πήγαινε μετά. Αυτό που δεν θέλω να ξαναζήσω ποτέ μου είναι ο συναισθηματικός πόνος που έχω βιώσει. Πώς θα το σταματήσω αυτό; Πώς θα το αποτρέψω να συμβεί; Δεν θέλω να δω μπροστά μου ξανά ό,τι με πλήγωσε, πονάει πολύ.

Πολλές φορές μέσα στη μέρα σκέφτομαι το παρελθόν. Οι φόβοι και το Σπιτάκι του Τρόμου δεν ήταν τίποτα μπροστά σ' αυτά που κρύβονται εκεί.

Ο Γάτος τώρα με κοίταζε στα μάτια. Ήταν σαν να μου έλεγε "Συγγνώμη, αλλά πρέπει. Πρέπει να περάσεις από εκεί για να μπορέσεις να προχωρήσεις". 

Δεν ήθελα να αφήσω το Τσίρκο.

"Γεια σου, με λένε Έμιλυ", είπε η κοπέλα που μας είχε προϋπαντήσει νωρίτερα, διακόπτοντας τις σκέψεις μου, "δεν συστηθήκαμε πριν. Αυτή είναι η Μούσα Ευτέρπη", είπε δείχνοντας την κοπέλα με το βιολί, "κι αυτός είναι ο Σοπέν". Είχα μείνει άφωνη να την κοιτάω σαν χαζή. Σκέτη ψυχεδέλεια. Τι γίνεται μέσα στο κεφάλι μου επιτέλους; Όλα μπερδεμένα. Ένα κουβάρι που σιγά σιγά ξετυλίγεται μπροστά στα μάτια μου. 

"Γεια σου", της απάντησα. Δεν έκανα τον κόπο να της πω το όνομά μου, με ήξερε ήδη. Ήταν κομμάτι του εαυτού μου κι εγώ του δικού της. 

"Σε βλέπω προβληματισμένη όμως, τι σε απασχολεί;", με ρώτησε γεμάτη ανησυχία.

"Νομίζω ότι ξέρω πού θα πάμε μετά και ξέρεις, φοβάμαι", της απάντησα.

"Ναι κι εγώ θα φοβόμουν στη θέση σου, ξέρω ό,τι έχεις περάσει πολλά. Άλλα μην σε νοιάζει, θα είμαι κι εγώ μαζί και ο Σοπέν και η Ευτέρπη θα σου παίζουν μουσική", με παρηγόρησε.

"Πρέπει να φύγουμε τώρα", μου θύμισε ο Γάτος. 

"Ας πάμε", είπα κοφτά. 

Προχωρήσαμε ανάμεσα από χαλάσματα μέχρι που συναντήσαμε μια διαλυμένη ξύλινη πόρτα. Τα ξύλινα κουφώματα ήταν σάπια ενώ η μπογιά είχε φύγει σχεδόν τελείως. Τα σκαλίσματα ήταν καλυμμένα με πολλά στρώματα σκόνης. Προσπαθώντας να την ανοίξουμε μαζέυτηκε ένα βουναλάκι λάσπης πίσω της. Τα πόδια μας βούλιαζαν όλο και περισσότερο.

Καθώς προχωρούσαμε έπεφτε η νύχτα. Μπροστά μας βρισκόταν ένα πυκνό δάσος στο οποίο μπαίναμε όλο και πιο βαθιά. 

"Είναι λίγο τρομακτικά εδώ που μας έφερες Γάτε", είπε η Έμιλυ.

"Αυτό είναι το νόημα", απάντησε κοφτά. 

Ένευσα βουβά και συνέχισα χωρίς να μιλήσω. Η λάσπη τώρα έφτανε σχεδόν μέχρι τα γόνατά μου. Ο Γάτος ανέβηκε  στον ώμο μου και η Έμιλυ μας ακολούθησε σιγοτραγουδώντας. Οι κλαίουσες ιτιές μας περικύκλωναν ενώ πλησιάζαμε προς το βάλτο. Τα ρούχα μου κολλούσαν στο δέρμα μου από την υγρασία. Δεν έβλεπα τίποτα. 

Το επόμενο βήμα με βύθισε μέσα στο νερό. Όσο περισσότερο πάλευα να βγω, τόσο περισσότερο με κάλυπτε. Μου τελείωνε το οξυγόνο. Πάνω στην απελπισία μου άνοιξα το στόμα μου να αναπνεύσω και το νερό μπήκε στα πνευμόνια μου πνίγοντάς με. 

Άνοιξα τα μάτια μου. Επέπλεα σε μια απέραντη θάλασσα και για κάποιο λόγο δεν χρειαζόμουν να αναπνεύσω. Η μόνη πηγή φωτός βρισκόταν από πάνω μου. Ακολούθησα τη δεσμίδα φωτός ώσπου είδα ένα κοριτσάκι να κολυμπάει προς το μέρος μου. Κοίταξα καλύτερα και αναγνώρισα τον εαυτο μου. Σάστισα. Το κοριτσάκι με πήρε απ' το χέρι και με οδήγησε πιο βαθιά. Τότε θυμήθηκα τον Γάτο. Τον έψαξα γύρω μου αλλά δεν υπήρχε πουθενά.

"Έι, έχεις δει το Γάτο;", την ρώτησα.

"Δεν τον χρειάζεσαι εδώ, εδώ σε οδηγώ εγώ", μου απάντησε με τη λεπτή κι ευγενική φωνή της. 

Μετά από αρκετό κολύμπι άρχισε να φαίνεται από μακριά ένας βράχος. Όσο πλησιάζαμε η θερμοκρασία του νερού έπεφτε. Ο μικρότερός μου εαυτός μού έδειξε μια πόρτα. 

"Εκεί πάμε", είπε παιχνιδιάρικα. 

"Κι άλλη πόρτα;", αναρωτήθηκα

Αυτή τη φορά η πόρτα ήταν σιδερένια και βαριά. Η μικρή εκδοχή του εαυτού μου στάθηκε μπροστά της και περίμενε. Η πόρτα άνοιξε προς τα μέσα και αποκάλυψε ένα παλιό εγκαταλελειμμένο θέατρο από πάγο. Στη σκηνή βρισκόταν η μητέρα μου στο χειρουργείο, ήταν η ώρα που γεννιόμουν. Είχα μείνει αποσβολωμένη να την κοιτάω ώσπου η μικρή με τράβηξε προς τη σκάλα που οδηγούσε στον εξώστη. 

Καθ' όλη την "παράσταση" ένιωθα ό,τι και η πρωταγωνίστρια καθώς μεγάλωνε. Λύπες, πίκρες, τραύματα, χαρές, συγκινήσεις, φόβο, απογοητεύσεις, πολλά απ' τα οποία είχα ξεχάσει. Έζησα ξανά όλους μου τους έρωτες, αυτό ίσως να πόνεσε πιο πολύ απ' όλα. Όλες τις απορρίψεις, τα σχολικά μου χρόνια, την εφηβεία μου.

Η παράσταση τελείωσε με την τελευταία μέρα που θυμόμουν ή μάλλον που νόμιζα ότι θυμόμουν. Τη μέρα πριν βρεθώ εδώ.