ဘဝက အျမဲတမ္းဒရာမာဆန္ေနတာမဟုတ္ဘူး။
တစ္ဖက္သတ္ေစာက္ရူးထမႈေတြဟာ အဆံုးသတ္မွာ အက်ိဳးမဲ႔ဝမ္းနည္းစရာေတြပဲျဖစ္လာတယ္။
မမဟာ အခုေန ခ်န္းေယာလ္လို႔ သြားေမးရင္ 'ဘယ္သူလဲ'လို႔ သူ႔သားငယ္ေလးကို ထိန္းရင္း ျပန္ေမးလိမ့္မယ္ထင္တယ္။ဂ်ံဳအင္ကေတာ့ ျပတင္းေပါက္ေတြေရွ႕ရပ္မိတိုင္း မျမင္တာၾကာျပီျဖစ္တဲ႔ ေက်ာျပင္တစ္ခုကို သတိတရလြမ္းတယ္။
ခ်န္းေယာလ္ေရာ…မမလိုမ်ိဳး ဂ်ံဳအင္ဆိုတဲ႔ေကာင္ေလးကို မ်က္လံုးဝိုင္းျပီး အၾကာၾကီးစဥ္းစားရမလား။ဒါမွမဟုတ္ အေၾကာင္းတစ္ခုခုတိုက္ဆိုင္ရင္ ဂ်ံဳအင့္လိုပဲ သတိတရရွိမလားဆိုတာကေတာ့…
~~~~~~
အေတြးေတြနဲ႔ ညက အိပ္ရာဝင္ေနာက္က်သြားေပမယ့္ မနက္ေတာ့ၾကည္ၾကည္လင္လင္ေလးပဲႏိုးလာတယ္။ဂ်ံဳအင္ ျပတင္းေပါက္ကေနရပ္ျပီးၾကည့္မယ္ဆိုရင္ အရင္တိုင္းမေျပာင္းလဲတဲ႔ ေတာင္တန္းၾကီးရယ္…ေျမြလိမ္ေျမြေကာက္ ေျမနီလမ္းေလးကို ေတြ႔ရမယ္။စက္ဘီးတြန္းသြားတဲ႔ ေက်ာျပင္တစ္ခုမရွိလို႔ မျပီးျပည့္စံုေတာ့ေပမယ့္လို႔ေပါ့။
ဒါေပမယ့္ အခုေလာေလာဆယ္ေတာ့ လြမ္းေရးထက္ ဝမ္းေရးခက္တာမို႔ ျပတင္းေပါက္ေဘးေဆြးမေနအားပဲ မ်က္ႏွာသစ္ျပီးတာနဲ႔ အေႏြးထည္ထူထူကိုထပ္ဝတ္ျပီး အျပင္ထြက္ဖို႔ျပင္ရတယ္။ေစ်းထဲက ေခါက္ဆြဲဆိုင္က နည္းနည္းေနျမင့္ရင္ ကုန္သြားတတ္သည့္အျပင္ ဂ်ံဳအင္မွာ ေကာ္ဖီအျပင္ဝယ္စရာေတြ ရွိေနေသးသည္…။
ေပါက္စီပူပူေလးကို လက္တစ္ဖက္ကကိုင္ ေနာက္တစ္ဖက္က တိုလီမုတ္စထည့္ထားတဲ႔အိတ္ကို ဆြဲျပီး ျမိဳ႕လယ္လမ္းအတိုင္း ျဖတ္လာေတာ့ အလာတုန္းက သတိထားမၾကည့္မိတဲ႔ စာၾကည့္တိုက္ကို အျပန္က်မွ ေသခ်ာျပန္ၾကည့္မိတယ္။
မနက္ေစာေစာမို႔ဖြင့္ေသးပံုမရတဲ႔ စာၾကည့္တိုက္က ဂ်ံဳအင္ငယ္ငယ္တုန္းကလို အုတ္နီကို ေဆးမသုတ္ထားတဲ႔ အုတ္ၾကြက္မိုး တစ္ထပ္တိုက္ေလးပါပဲ။စာၾကည့္တိုက္ေဘးက ရဲစခန္းကေတာ့ ေဆးျပင္သုတ္ထားပံု…
သူ႔ေရွ႕က အုတ္ခံုေလးကေတာ့ အရင္အတိုင္း…
အရင္ကဆို ဂ်ံဳအင္ စာၾကည့္တိုက္က ျပန္ထြက္လာရင္ ခ်န္းေယာလ္က ဒီအုတ္ခံုမွာထိုင္ျပီး သူ႔သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ စကားေျပာေနတတ္သည္။ဂ်ံဳအင္ကို ျမင္ရင္ စကားစကိုရပ္ စက္ဘီးကိုယူျပီး ဂ်ံဳအင္ေနာက္ အေျပးလိုက္လာတတ္သည္။အခုေတာ့ ခ်န္းေယာလ္တို႔မဟုတ္သည့္ လူငယ္တစ္စုက အုတ္ခံုမွာထိုင္ေနၾကသည္…။
အားလံုးဟာ အရင္အတိုင္း အေနာက္မွာ ခ်န္းေယာလ္ လိုက္မလာတာက လြဲရင္…
YOU ARE READING
အသည္းကြဲ ေရဒီယို
Fanfictionမင္းရဲ႕ ရယ္သံေလးေတြကို တန္ဖိုးထားပါ...။တစ္စံုတစ္ေယာက္က အေၾကာင္းျပခ်က္မရွိဘဲ နစ္ျမဳပ္သြားႏိုင္တယ္
