[[ หลงกุกมิน ]] Fascination Kookmin

ตอนที่ 16 : ขอโทษ

ค่ำคืนที่แสนยาวนานสำหรับบางคนมันกลับช่างแสนสั้นสำหรับจีมิน ทุกๆ วันมันสั้นลงเรื่อยๆ

ร่างบางมองดูการบ้านที่ต้องทำมันวางอยู่บนโต๊ะเขียนหนังสือข้างหน้าต่าง แต่ตอนนี้รู้สึกไม่อยากจะทำมันซะเลย อาการปวดหัวก็ยังคงปวดอยู่เรื่อยๆ สายตาเหม่อลอยมองออกไปนอกหน้าต่าง ดึกมากแล้วข้างนอกเงียบสงัดมีเพียงแสงจันทร์หลิบหลี่ที่พยายามสาดแสงแข่งกับแสงหลอดไฟส่องสว่างที่ถนน น้ำตาเออคลอที่อยู่ขอบตาเมื่อนึกถึงเหตุการณ์เมื่อเย็น ถ้าไม่เห็นกับตาก็คงไม่อยากเชื่อ ถ้าไม่ได้ยินกับหูก็คงไม่อยากเชื่อ หรือจองกุกนั้นจะจำตอนที่ยังเป็นเด็กได้แล้ว และเขาก็ยังคงไม่ชอบจีมินเหมือนเดิมและตอนนี้คงจะมากกว่าเดิม

ทำไมจองกุกใจร้ายจัง ได้แต่รำพึงรำพันอยู่ในใจ

สายฝนหยาดลงมาพร้อมกับน้ำตาของจีมิน ตกลงมาอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ย หรือท้องฟ้าจะรับรู้

จันทร์เจ้าขาเห็นใจลูกบ้าง ช่วยให้ใจที่ปวดร้าวส่งถึงเขาให้ได้รับรู้ แค่เพียงสักครั้งที่เขาจะมองเห็นหัวใจของลูก แค่สักครั้ง......

อีกฟากหนึ่ง จองกุกนอนไม่หลับ เมื่อเย็นเขาทำเกินไปเขาไม่รู้ว่าทำไมถึงเป็นแบบนั้นทั้งๆ ที่เป็นคนใจเย็นกว่านี้ หรืออาจจะเป็นเพราะจีมิน ที่ทำไปเพราะเกลียดจีมินเหรอ...พยายามหาเหตุผล นึกและไตร่ตรอง จีมินไม่ได้ทำอะไรร้ายแรงจนถึงขั้นต้องเกลียด คนตัวเล็กเคยบอกว่าเกลียดเขาด้วยซ้ำและกลับกันจีมินไม่เคยทำอะไรที่ไม่น่าให้อภัยเท่าเขาเลย ร่างสูงรู้สึกผิด เขามันแย่ที่สุด พระจันทร์ที่เขากำลังนั่งมองอยู่คงนึกรังเกลียดเขาซินะ อยากจะบอกว่าขอโทษเขาควรจะต้องทำยังไง

ทั้งที่ท้องฟ้าโปร่งมีแสงจันทร์สาดส่องแต่อยู่ๆ ฝนกลับโปรยปรายลงมา ดวงตากลมโตสะท้อนภาพของสายฝนที่กระทบกับแสงจันทร์ หยาดเม็ดฝนหล่นลงมาเป็นเส้นสาย ภายในใจของอัลฟ่าผู้แข็งแกร่งกลับรู้สึกเจ็บขึ้นมา หรือเขาควรจะขอโทษจีมิน....