Unexpected

28

Ik wachtte geduldig tot hij het huis verliet, ik zocht mijn weg naar onze kamer en en trok 1 van de koffers naast het bed vandaan. Ik trok al mijn kleding uit de kast en gooide het in mijn koffer. De tranen stroomden over mijn wangen heen en mijn hart probeerde signalen naar mijn hoofd toe te zenden, dat ik moest stoppen, maar mijn hersenen vertelden mij iets heel anders. Nadat ik klaar was met mijn kleren, pakte ik mijn laatste spullen, die ik terug kon vinden in mijn kamer en gooide mijn koffer vervolgens dicht. Ik trok de koffer naar de woonkamer toe en keek de kamers door of ik iets vergeten was. Ik moest dit heel snel en slim doen. Als iemand van zijn beveiligers mij zou zien, was het gedaan met mij. Ik veegde mijn tranen ruw weg en opende de voordeur voorzichtig. De angst gevonden te worden was aanwezig, maar ik wil niet meer in pijn leven. Ik wil zelf kunnen bepalen wat ik wel en niet kan en mag doen. Niemand heeft het recht mij zo te behandelen. Adam houd van mij, maar gedrag wat hij af een toe vertoonde heeft zijn hoogtepunt bereikt. Ik keek om mij heen, maar zag niemand. Ik probeerde het trappenhuis te zoeken wat ik al snel vond. Met grote stappen en de koffer achter mij aan opende ik de deur van het trappenhuis waar ik mijn weg naar beneden zocht. Ik verliet de lobby van het hotel en ontmoete de buitenlucht. Ik ademde diep in en uit, ik had dit gemist. Ik hield een taxi aan en vroeg of ik naar een ander hotel gebracht kon worden, het liefst eentje die niet zo bekend was. Hij knikte en draaide zich vervolgens weer om, hij startte de auto weer en reed richting de onbekende eindbestemming. Ik wist niet waar ik terecht zou komen, ook niet wat mijn plan vanaf dit moment zal zijn, maar wat ik wel weet is dat ik hier spijt van zou krijgen.

Adam:
Vermoeid opende ik de voordeur en liep naar binnen. Er klopte iets niet, het knagende gevoel wat sinds de begin van de ochtend al aanwezig was is nu op z'n sterkst. 'Rouaida?' Ik rolde met mijn ogen, alsof ze na gister nog zou reageren op mij. Mijn hart deed pijn, pijn dat ik haar zoveel verdriet heb bezorgd. Ik wist vanaf het begin al dat Zeyneb foute boel was, maar zag het puur zakelijk. Ik hield geen rekening met haar gevoelens, wat ik achteraf gezien wel had moeten doen. Ze is gevoelig, al laat ze dat niet zien. Ze heeft een klein hart, ze doet zich misschien groot voor, maar haar ogen zeggen iets anders. Ik wist vanaf het begin al dat ze speciaal is en dat ze een groot geheim met zich meedroeg, dat zeiden haar ogen immers. De grote donkere kijkers droegen een verhaal met zich mee. Ze lieten niet alleen haar kracht zien, maar ook pijn, liefde en haar zwakheid. Ik heb haar muren kunnen breken, misschien had ik het aan het begin anders moeten aanpakken, maar het heeft ons uiteindelijk toch bij elkaar gebracht en dat is wat telt. Ik liep met grote stappen naar haar kamer, die gek genoeg op een kier stond. Ik opende de deur, maar zag haar niet. Ik fronste mijn wenkbrauwen, ik liep met een versnelde pas naar onze kamer en zag haar daar ook niet, mijn hart ging als een razende tekeer. In de douche was er ook niemand. De kleding in onze kledingkast mistte en haar spullen die op de kaptafel stonden waren ook weg. De koffer die naast de kast stond was overduidelijk ook niet meer op zijn plek. Ik voelde mijn telefoon trillen in mijn jaszak. Ik pakte hem uit mijn zak en hield hem aan mijn oor. 'Ja?' Ik gooide mijn telefoon na het gesprek met al mijn kracht tegen de muur aan, waardoor het glas van de telefoon alle kanten op vloog en vervolgens op de grond viel. Ik ging met beide handen door mijn haar heen en ging op het bed zitten. Ik probeerde te beseffen dat het de realiteit was, wat ik onder ogen moest komen, het zal namelijk niks aan de situatie veranderen. Ze is namelijk al vertrokken. Hoe heb ik dit kunnen laten gebeuren? Hoe heb ik na de laatste keer niet kunnen weten, dat dit eraan kon komen als ik mijzelf niet snel zou herpakken. Ze was weg en alleen god weet waar naar toe. Het risico wat ze nu liep, was zo immens groot dat ik niet aan de gevolgen ervan wil denken. Hij zou van haar zijn persoonlijke prostituee maken of nog erger. Met behulp van de man die haar tot leven heeft gewekt kon het niet anders dan iets slechts zijn. Mijn privé- detective zou er alles aan doen om haar te vinden, dat weet ik, maar ik zou zeer zeker hier niet kunnen zitten en wachten tot ze gevonden werd. Echter wist ik ook dat het geen optie is om naar buiten te gaan en zonder een plan haar te gaan zoeken.

Hoe kan ik helder nadenken, terwijl ik weet dat ze onbewaakt buiten rondloopt? Ik zal het mijzelf niet vergeven als haar iets overkomt. Ik plaatste mijn handen voor mijn gezicht. Ik was gevallen voor haar, zo verschrikkelijk hard. Ik heb dit nog nooit voor een dame gevoeld. Ze beschikte over alles en nog veel meer. Ze is niet alleen onbeschrijfelijk mooi, maar beschikt ook over een puur innerlijk. Haar prachtige glimlach die mij altijd een goed gevoel bezorgde en haar grote ogen, die mij op den duur ondeugend aankeken en natuurlijk haar aanrakingen. Haar acties om mij te verleiden waren overbodig. Een simpele aanraking was genoeg om mij zonder pardon opgewonden te krijgen en mij tot en met mijn nieren naar haar te laten verlangen. Ik houd van haar, zo onbeschrijfelijk veel, dat het niet in woorden is te omschrijven. Ik wil haar lichaam tegen de mijne aanvoelen, haar armen om mijn nek heen en haar lippen tegen de mijne aan voelen. Ik wil haar voor altijd voor mij alleen, haar delen met iemand anders is en zal nooit een optie voor iemand zijn. Ze is van mij. Een verdwaalde traan gleed over mijn wang heen. Ik heb het verpest en ben haar misschien kwijt nu.