Bat Family -Sadece Kurtuluş-

1.Bölüm

Damian'dan

Burada kalalı 1 aydan fazla olmuştu. Nerede olduğum hakkında en küçük bir fikrim bile yok. Olduğum yer hapishane gibi bir yerdi duvarlar kirli ve yıkıktı. Içeriye hiç ışık girmiyordu. heryer kandı benim kanım, o kadar alışmıştımki işkence görmeye o kadar sık canım yanıyorduki artık zamanla bu acıya alışmaya başladım zamanla daha az hissetmeye daha yavaş nefes almaya. Günler geçtikçe uyanmak dahada zorlaşmaya başladı açlığım umrumda bile değildi sadece burdan çıkmak istiyordum. Sadece ailemin yanına gitmek. Sadece onlara bakmak istiyordum. Burda bu şekilde ölmek değil...
.
.
.
.

Aniden demir kapının açılmasıyla beraber içeriye ışık girmişti. Kapıya doğru gözlerimi araladım ve kapıya baktım ama adamın sadece gölgesini görebiliyordum bana doğru adımlarını hissettim eyildi ve saçımı tutarak yüzüme baktı. Ben onu görmeyi bırak gözümü zar zor açabiliyordum. Kulağıma doğru yaklaştı ve fısıldadı.

"Hala pes etmedinmi? Acı çekmeye devam mı etmek istiyorsun? Seni burda kimse bulamaz boşuna umutlanma."

Adamın suratımı hızla sert beton yere vurmasıyla zar zor açılan gøzlerim dahada kapandı. Ardından kapıdan birkaç kişi daha gelmeye başladı. Olacakları biliyordum. Beni bir sedyeye koydular havaya kalktığımı hissettim. Direnmeyi bıkar zar zor nefes alıyordum o uzun soğuk koridorda adamların adımları yankılanıyordu. Bir kapı daha açıldı gürültülü bir şeklide. O kapıdan içeriye girdik. Kımıldamaya kurtulmaya çalışıyordum ama bu çok zordu. Beni bir yere fırlattılar yerden yüksek bir beton gibiydi. Herşeyden önce korkuyordum daha önce hiç olamadığım kadar buraya daha önce gelmiştim işkenceleri o acıyı daha önce yaşamıştım zar zor dayandım ve şuanda hiç gücüm yok istesemde istemesemde dayanamam. Burda ölmakten çok korkuyorum bu şekilde.

Gõzlerimi aralayarak bakıyordum etrafa ardından gelen soğuk bir bıcağım karnıma girmesiyle acı içinde inledim. Kıpırdamaya çalışıyordum ama ellerimi ve ayaklarımdakı ipler buna engel oluyordu. Bıcağın karnımı yarmaya başlamasıyla çığlıklar atmak istedim ama o kadar halsizdimki en küçük bir sesi bile çıkartamıyordum. Nefesimdeki düzensizliği azalmayı hissede biliyordum.

Gözlerim kapanmaya başlamıştı kendimden geçiyordumki hemen büyük bir patlama sesi ardından gelen silah sesleri ve bağırışlar gittikçe yakınlaşıyordu enson kapının sertçe kırılmasıyla beraber bulunduğum yerdeki herkes ya öldü yada bayıldı. Birinin bana doğru geldiğini hissettim. Yavaşça ipleri çözüp beni kucağına aldı gözlerimi açamıyordum sadece hissede biliyordum. Tedirgince beni kucağına aldı ve yürümeye başladı. Kafamı onun sıcak göğsüne yasladım kalp atîşlarını hissede biliyordum korkuyor gibiydi. gözlerimi aralayıp beni taşıyan kişini logosuna bakmaya çalıştım kırmızıydı. Jason olduğunu anladım. Yûzüne doğru bakmaya çalışıyordum ama çok yorgundum. Jason'dan silah sesleri geliyordu. Kendimi yavaş yavaş Jason'nun kollarına bırakmaya başladım..

Nerde olduğum, onun ne yaptığını birmiyordum.sadece bildiğim onun yanında güvende olacağımdı...

Diyecek bir şeyim yok. sadece Vote vermeyi unutmayın