It's fine though, as long as no one would see me walk home.
Ayaw ko na may nakakaalam ng personal information ko.
Nagdala ako ng isa sa mga yogurt na binigay sa akin ni Yohan.
I slowly drank it habang nakaupo sa desk ng kaklase ko.
Madilim na sa labas pero buhay pa naman ang ilaw sa room.
It was almost eight in the evening at ang alam ko ay nine thirty pa naman magsasara ang school.
Ibinalik ko na ang walis sa likod ng pinto pero nadali ako sa isang matilos na bagay.
I got a small wound that won't stop bleeding. It was located at my right thumb.
Pinisil ko ang hinlalaki ko at hinayaang dumugo pa ang sugat. Baka mamaya ma-tetanus ako.
I was about to leave the room with my finger, still bleeding but someone opened the door first and there I saw Yohan.
Ups! Ten obraz nie jest zgodny z naszymi wytycznymi. Aby kontynuować, spróbuj go usunąć lub użyć innego.
"Bakit ginabi ka na?" tanong niya.
I sighed, this is what I can't avoid.
Ayaw ko na may makakaalam sa kahit anong impormasyon sa akin.
I hate answering questions even if it's "okay ka lang ba?".
Pero hindi ko maintindihan kung bakit ang dali lang kapag si Yohan ang nagtanong.
"Ako ang naka-assign maglinis. Ikaw ba?"
Ngumisi sa akin si Yohan.
"Naiwan ko lang yung libro ko. Sabay na tayong umuwi, Cali." no, I can't.
"Just drop me by the nearest bus stop. Kaya ko naman ang sarili ko." I reasoned. Please fall for it.
"Ahh! Malayo pala ang bahay niyo... Akala ko malapit lang sa school kagaya ko. Nakita kasi kitang naglalakad kahapon eh." he what? I'll be in trouble for this.
Ipinasok ni Yohan ang libro niya sa bag at sabay na kaming naglakad palabas ng school.
Unlike earlier when I felt nothing, my wound started to sting.
Talagang ngayon pang kasama ko si Yohan?
I pressed my thumb again, letting the blood out of my small wound.
"Anong nangyari diyan?" tanong niya.
"Just because... ibili mo nga ako ng band aid." I asked.
Yohan raised his pointing finger on the air. Mukhang naliwanagan siya sa sinabi ko.
"Ah! Maghintay ka lang dito Cali, babalik ako."
Now is the chance, pwede ko siyang takasan at maglakad na pauwi but something inside me tells me that I shouldn't.
I followed it and stayed. Ngayon lang naman ito.
Mabilis na nakabalik si Yohan, may dala pa na snack that were obviously from the convenience store.
"Akin na ang daliri mo, ako na ang maglalagay." ginawa ko ang sinabi niya at nilagyan niya ng band-aid ang daliri ko.
"Uh, thanks."
"Mag-iingat ka dapat, tingnan mo ako..." what a cliffhanger.
"Bakit?"
"Hindi ako nag- ingat kaya nahulog ako sa iyo."
Tinawanan ko siya at marahang hinampas sa braso.
Akala ko tatawa siya like what he usually do after cracking a joke when we are together, but he didn't.
I was the most sincere and serious reaction plastered on his face I've ever seen.
Hindi ko alam kung anong sasabihin ko kaya kumuha ako ng bottled water at ininom iyon.
"Cali.." he called.
"Hmm?"
"Sino ka ba talaga?"
That, I can't tell.
I changed the topic, mabuti na lang at hindi niya na ako tinanong ulit.
Hinatid niya na ako sa nearest bus stop. I told him to leave me. And he really did.
