The Vampire King And Four Lords (HIATUS)

Published a new book!

RED DAEMONIUM
(PRESIDENT DAMIONE & QUEEN ATHENA)

I found myself locked alone in the small and dark wooden cabin. The only source of light was a single square window that had a clear sight of the full moon.

Outside of the window I could see shadows of tree, but not much else. The schack smelled foul of molf and mildew, and i didn't want to breath it these fumes longer than I had to.

I pull at my ropes but they won't budge. The fabric there were made with was strong and the guy who tied me walang balak akong patakasan. There were no convenient hidden or blades like in those movies.

A sound appears from outside of the cabin. It came behind from the door, someone was trying to open it. My eyes fixed on the rattling handle of the door, there is a click.

Unlocked na ang pinto.

The door handle turns and everything slows down to me. As the door cracks open with a screech, my heart speeds up and my hands fight at their bindings.

"I'll ask again and you better answer it truthfully." He says looking at me. The cabin was dark, but I remembered his appearance. Siya yung matangkad na lalaki kanina, with chinito eyes. "Who're you?"

"I .. um.." Shit, why my mouth wouldn't work? Because his scaring me, hindi nga ako namatay sa tubig dito naman.

"Matuto kang sumagot kapag tinatanong ka."

I nodded, somewhat erratically. "M-Madison. Ako si Madison." Napakahina ng boses ko habang pinagkikiskisan ang mga paa sa isa't-isa.

"Madison." He repeated. "And last name?"

"S-Segovia." I mutter.

"Bakit suot mo ang damit ni Aidam?"

My breath hitched, I swallowed and manage to find my voice. "Because I have to."

"Explain yourself." he said peering into my eyes.

"Hindi ko alam kung saan ako magsisimula." I really really couldn't breath.

Bigla niyang hinila ng marahas ang kanang siko ko papalapit sa kanya. "Dapat mong maintindihan ang sitwasyon na nasa akin ang desisyon kung ano mangyayari sayo at hindi ako magpapasensiya, malinaw. Sasabihin mo o hahayaan kitang mabulok dito. Ikaw ang mamili."

Napasinghot ako, I swallowed hard as I emotionally breakdown and all I know is cried while hiding in my tied hands. I had enough to any of this, "Ang gusto ko lang tumulong dapat hindi na ako lumapit sa kanya kanina. Bakit kasalanan ko pa?" I couldn't help sucking in a breath. "Hindi ako ang gumawa. Hindi ko kilala ang lalaking yun ni hindi ako marunong manuntok para makapatumba ng kung sino. Kinuha ko lang ang jacket para hiramin wala naman akong balak nakawin dahil kung di ko naman yun ginawa maglalakad ako ng walang suot."

"Hindi mo ako madadala sa pag iyak-iyak mo. Ayokong inaartihan. Paano mo mapapatunayan na inosenti ka nga,"

"Totoo ang sinasabi ko kahit pigain mo ako wala kang mapapaamin sakin. Hindi nga ako ang gumawa,"

"Talagang sinusubukan mo ako?"

Dumiin ang pagkakahawak niya sa braso ko. "Aw!"

"That's enough Shin hindi ganyan ang pag trato sa babae." A voice from behind said at pareho kaming dalawa tumingin sa babaeng naka jeans at polong puti habang nakaipit ang mga braso sa dibdib. "Naiintindihan ko at galit rin ako sa gumawa nun kay Aidam pero nagkamalay na si Aidam at siya mismo ang nag sabing mga royal knights ang nangulpi sa kanya. Hindi mo na kelangang takutin pa ang babaeng yan."

He didn't respond at first then says. "You can get the hell out of here once you return what you stole."

"No."

"It was never yours, isn't enough para legit kitang ikulong para sa kasalanan na guilty ka?"

"Hindi ko yan pwedeng gawin, sinabi ko na, wala akong kahit anong maisusuot."

"Hindi ko na problema yan. Bakit kita tutulongan kung para sakin kaduda-duda ka pa rin?"

I opened my mouth to argue but this guy cut me off before I could utter a word.

"Huwag mong sabihing kulang ka lang sa pansin kaya ka nasa labas ng dis oras ng gabi. Mga babaeng katulad mo ang pinakapinandidirihan ko sa lahat, wala na ngang halaga, magnanakaw pa."

Irritation inched down my spine. I pulled my arm away from his grip, eyes narrowed and the tears mysteriously disappeared. I didn't like to be questioned or accused. "Kung ito talagang jacket ang kelangan mo isaksak mong maigi sa baga mo, hindi mo ako kelangan husgahan buong pagkatao ko ng wala kang basehan, nagkamali ka na nga ng pinagbintangan, ang sama din ng ugali mo." Nanginginig buong katawan ko sa galit magkaganun pa man I'm positive I can find alternative, kung saan, bahala na basta makaalis na ako sa harap ng antipatikong lalaking akala mo kung sino.

"Shin," yung babae masama na din ang tingin sa kasama niya. "Pumunta ka na nga kay Aidam at hinihintay ka niya. Ako na ang bahala mag handle ng sitwasyon dito."

"Siguraduhin mo." He hiss then gave me a parting glance and he strode out of the cabin and I was left alone with the girl who just helped me.

"I'm not going to hurt you, ako si Ellen. Ang lalaking yun ang may ari ng lugar na to at siya rin ang pinagsisilbihan ko bilang personal assistant. Pasensya na sa nangyari. Humihingi ako ng paumanhin .. para ding .. may mabigat rin nangyari sayo bago dito, tama ba?" Her hands proceed to untie my wrist, and then my ankles, until I completely unbound. "Ayan okay na. May mauuwian ka ba kung gusto mo dito ka muna mag palipas ng gabi tapos bukas ka na lang umalis,"

Hinilot ko ang magkabilaang wrist ang laking ginhawa. "Hindi na, dapat na akong umalis at umuwi." I said eventually.

"Humihingi talaga ako ng paumanhin sa nangyari naging padalos-dalos ang kilos ni Shin kaya di na niya naisip ang mga possibility kung sino may kakayahang saktan si Aidam pero natitiyak ko rin na sising-sisi siya bakit niya nagawa pero bakit nga ba nanduon ka sa lugar na yun?"

That look in his eyes, I thought he wouldn't.

I snap out of my thoughts.

"Ang totoo niyan hindi ko alam kung papaano ako makakabalik," Unconsciously ang kanang kamay ko ay humawak sa kaliwang siko habang nakatingin sa ibaba. "nalaman ko na lang sa isang iglap andito na ako at nanduon sa lugar kung nasaan yung lalaking kasama niyo. Hindi ko rin alam kung nasaan nga ba talaga ako .. ang .. ang natatandaan ko lang birthday ko tapos.." My chest tightens, tears flood my eyes and I let go the emotions take over. "Wala na ako ideya sa mga nangyayari isa tong napakapangit na bangungot natatakot akong di na makakabalik."

Get a copy of the story by adding it to your library and don't forget to hit the stars below for me to know you're here. Thank you for reading!