ᴡɪɴᴅᴏᴡ [ʏᴏᴏɴᴍɪɴ; ᴄʜᴀᴛ] ✔

(♡)

♡

—  Mam rozumieć, że...napisałeś do nieznajomego z czatu i od razu zacząłeś opowiadać mu o Yoongim? Oszalałeś?!

    Jimin nakrył twarz poduszką. Było mu wstyd. Na miał odwagi spojrzeć przyjacielowi w oczy.

—  Denerwuje mnie to twoje ciągłe gadanie o Yoongim, ale jesteś moim przyjacielem, więc chyba logiczne, że możesz mi mówić o wszystkim. Nawet o nim!

—  Jungkook, ja wiem  —  powiedział Jimin, wbijając w czarnowłosego zbolałe spojrzenie.  —  Nie mam pojęcia, co mi strzeliło do głowy... Ale ten chłopak naprawdę się mną przejął...

—  To ja się tobą przejmuję najbardziej. To ja się martwię, rozumiesz?!  —  Jungkook podniósł głos, jednak natychmiast tego pożałował. Usiadł tuż obok blondyna i objął go ramieniem, przytulając do siebie.

—  Co się stało?  —  zapytał po chwili, głosem przepełnionym troską.  —  Ten chłopak nagle przestał do ciebie pisać?

—  Gorzej...  —  wyszeptał Jimin i sięgnął po telefon, po czym pokazał przyjacielowi ostatnią wiadomość, jaką otrzymał od osoby, kryjącej się pod nazwą LilMeow.

—  To by wyjaśniało, dlaczego Yoongi tak nagle się tobą zainteresował...  —  stwierdził Jungkook, a w oczach Parka pojawiły się łzy. Nie mógł znieść, że ośmieszył się przed chłopakiem, którego uważał za najcudowniejszą osobę, jaka chodzi po tej planecie.

—  A może ten typ po prostu sobie z ciebie żartuje  —  dodał Jeon, jednak bez przekonania.

—  Nie wydaje mi się...  —  Jimin smętnie pokręcił głową.  —  To Yoongi, to naprawdę on. Teraz wie o wszystkim! O tym, że mi się podoba, że zachwycam się nim na każdym kroku, jak nastolatka swoim idolem!

Jimin schował twarz w dłoniach.

Co ja najlepszego zrobiłem? Teraz mogę odpuścić sobie Yoongiego już na zawsze, po prostu o nim zapomnieć.

—  Nie martw się, Jiminie  — powiedział Jeon, tuląc do siebie przyjaciela.  —  Jeżeli teraz, po tym wszystkim Yoongi się w tobie nie zakocha, to przyrzekam, że uduszę go własnymi rękami.

♡