+Destiny+||Vmin\Completed\

13

Амьдрал яг л жам ёсоороо өрнөж байлаа. Юу гэсэн үг вэ? гэхээр Ви эзэн ирээд Жиминтэй хамт шөнийг өнгөрүүлнэ. Жимин ухаан алдана. Сэрнэ. Ламтангаас хар тамхи гуйна. Татна. Унтана. Дахиад л давтагдана. Тэгээд л дахиад эхнээсээ үргэлжлэнэ. Яг энэ явдал 2сарын хугацаанд үргэлжилсэн байлаа.

Жиминд Вид бусдаас содон мэдрэмж төрүүлэх ч тэр иймхэн зүйлд догдлоод ухаанаа алдчих тэнэг биш.

Гэхдээ түүний санааг нэг л зүйл зовоож байлаа. Жимин. Тэр бусад хүүхэлдэйнүүдийг бодвод илүү сул дорой. Учир нь түүний хоол биш мөс нэхэх нь хамгаас хэцүү байсан юм.

Жиминий шулуун гэдэснээс гарч ядах үрийн шингэн, тархинд нь шингэчихсэн хар тамхи түүнийг хоол биш тамхи л бодогдуулна. Үнэндээ Ламтан хэд хэдэн удаа Жиминд хоол өгөх гэж үзсэн. Даанч зүгээр л бөөлжөөд гаргаж байгаа нь үнэхээр өрөвдөлтөй.

Гэсэн ч Ви гэдэг хүн бусдыг биш өөрийгөө л болгож байвал жаргалтай байдаг хүйтэн сэтгэлт юмдаа.

Жиминий биеэр бүхэлдээ гүйсэн хар тамхи нөлөөгөө өдөр бүр өгч байв. Хүйтэн хөлс нь цувж цэвхий цайсан байгаа нь өндөр халуурч байгааг нь илтгэнэ. Тэгээд л халуундаа дэмийрнэ.

-Би аавгүй! Би ээжгүй! Би хүн биш! Би бол сум! Хана нэвтлэх хүчирхэг сум! Эзнийг баярлуулах энхрийхэн сум! Надад хайрлах сэтгэл байхгүй! Би төмөр зүрхтэй! Бүгдийг нь дуусгана! Эзний төлөө бүхнээ зориулья. Эзэн Ви урт наслаг!

Ингэж чарлаад л буцаад л өөрийнхөө тангарагийг хэзээд амандаа шивнэдэг байсан шигээ шивнэнэ.

《Би аавтай! Би ээжтэй! Би сум биш! Би бол хүн! Аав ээжийнхээ хүүхэд нь! Ганц дүүгийнхээ ах нь! Би аав ээж дүүдээ хайртай! Би хүн шиг л зүрхтэй! Эцгийнхээ төлөө эндээс гарна! Хараал идсэн эзэн Ви нь үхээсэй!》

Ви үүнийг сонсоод бага зэрэг инээвхийлэн бодох аж. 《Ийм байж үхсэн элэнцгээрээ намайг алах вэ дэ? Ядаж биеэ тэнхрүүлдэг ч болоосой! Алчихмаар байв хараал идсэн халуухан бие гай болоод байх юм?》

Ви-д үнэ цэнэтэй хүн байгаагүй ээ! Байх ч үгүй. Байлгах ч үгүй! Гэж боддог хүн. Мэдээж иймэрхүү агуу эрх мэдэлтэй хүмүүсийн ар нуруугаар хутга зоочих санаатай нохой зантай өлөв дөлөв хийсэн бөгс ухагчид хаа сайгүй л байгаа. Тиймээс ч хайрлах гэдэг зүйлийг мартаад удаж байгаа билээ.

Гэвч цаашаа яахыг хэн ч таашгүй