Ο Άρχοντας των Λύκων

† Μέρος 3

«Άρχοντά μου!»

Οι σκέψεις του άνδρα διαλύθηκαν και γύρισε προς την βασιλική πόρτα. Ενας από τους φρουρούς της Συνοδείας, ο Γκρίντς, είχε εισχωρήσει ταραγμένος στην βασιλική αίθουσα και τον πλησίαζε με γοργό ρυθμό.

«Τι συμβαίνει, Γκρίντς...;»ρώτησε με βραχνή φωνή ο Βασιλιάς. Ο φρουρός στάθηκε για λίγο να ανασάνει, ύστερα τον κοίταξε σοβαρός.

«

Επέστρεψαν...»είπε βαριανασαίνοντας. «Οι Λύκοι...επέστρεψαν!»

«Πώς;!» ο θυμός και η έκπληξη τσίμπησαν τον Άρχοντα στο στήθος. «Πως είναι δυνατόν;»

«Σήμερα το πρωί... άρπαξαν ένα άλογο από το στάβλο. Τους είδα με τα μάτια μου, ήταν δύο, Μεγαλειότατε!»

«Που να πάρει ο δαίμονας της Κολάσεως!»βρόντηξε η φωνή του Βασιλιά σαν κεραυνός σε καταιγίδα. «Πώς έγινε τέτοιο πράγμα;Πώς επιτρέψατε να συμβεί κάτι τέτοιο!»

Ο δύστυχος νέος φοβήθηκε για μια στιγμή για τη ζωή του μπροστά στην οργή του Κυρίου του.

«Δεν έχουν επιτεθεί ξανά το πρωί, Μεγαλειότατε...» κατέβαλλε προσπάθεια για να μην σπάσει η φωνή του. «Τα ζώα αυτά είναι νυχτόβια...δεν βρισκόμαστε στην κατάλληλη βάρδια για τους Λύκους τη μέρα!»

«Κατάρα! Αυτά τα τέρατα αποδείχθηκαν πολύ πιο έξυπνα από σας τους άχρηστους!Τι απάντηση είναι αυτή; Οι φρουροί είναι σε επιφυλακή όλη μέρα και όλη νύχτα! Αντιμετωπίζουν μέχρι και τον ίδιο το Διάβολο! Τι σόι εικόνα είναι αυτή, Γκρίντς; Τώρα πρέπει να καθαρίσω εγώ τις ανοησίες και την ανευθυνότητά σας!»

Ο τρομερός άντρας προσπέρασε το φρουρό και άρχισε να βηματίζει βιαστικά προς την κάμαρά του. Έπρεπε να λύσει το πρόβλημα γρήγορα.

«Ετοίμασε ένα άλογο και την ομάδα των πιο ικανών αντρών να με συνοδέψουν.
Θα μπούμε στο δάσος να τους βρούμε, σήμερα κιόλας.»

«Μάλιστα κύριε!»

• • •

Οι προετοιμασίες έγιναν γρήγορα. Σύντομα η ομάδα των εφτά έφιππων αντρών, η Συνοδεία, τον περίμεναν στην βασιλική αυλή,όλοι τους στραμμένοι στον Άρχοντά τους καθώς κατέβαινε τα σκαλιά του κάστρου του. Το παγωμένο του βλέμμα ξεχείλιζε μίσος και οργή για τη συμφορά, την κατάρα που επέστρεψε ξανά να επισκιάσει το Βασίλειό του.

Φορούσε το λευκό λυκίσιο τομάρι του, τα κάποτε ζωντανά πράσινα μάτια του ζώου έλαμπαν στον χειμερινό ήλιο σαν πετράδια χαμένα στη βαθιά θάλασσα, θυμίζοντας στον ίδιο και στο λαό του τη δύναμή του. Η λευκή γούνα άστραφτε σαν το χιόνι, αγνή και όμορφη, ανήμπορη να μαρτυρήσει τη βαρβαρότητα που είχε υποστεί μέχρι να γίνει έρμαιο και σύμβολο του ανελέητου άντρα.

Έσφιξε το ζωνάρι του και πέρασε το ακονισμένο ξίφος του στη θήκη, ανατριχιάζοντας ταυτόχρονα με τον ήχο του μετάλου. Ανέβηκε στο άλογό του και εκείνο τριπόδισε έντονα, σαν να ένιωσε το ζωντανό το θυμό που έβραζε στις φλέβες του αφέντη του.Ο Άρχοντας τότε γύρισε στους συνοδούς του:

«Άντρες!»τους φώναξε. «Άλλη μια μέρα συμφοράς ξημέρωσε σε αυτόν τον καταραμένο τόπο. Οι Λύκοι επέστρεψαν και κάθε φεγγάρι που περνά θα γίνονται όλο και πιο ισχυροί. Θα τριγυρνούν στο χωριό και θα αρπάζουν ότι ζωντανό κυκλοφορεί, μέχρι να ρημάξουν εντελώς τούτο το Βασίλειο!»

Έκανε μια μικρή παύση, κοιτώντας τους συμπολεμιστές του στα μάτια. Απ'τις φωνές και την σύγχυση της προετοιμασίας, είχαν αρχίσει να μαζεύονται γύρω μερικοί περίεργοι χωρικοί. Αυτο βέβαια δεν τον ενοχλούσε.Ηθελε μάρτυρες για τις ηρωικές στιγμές του.

«Όμως σήμερα θα σταματήσει αυτό και πάλι.»συνέχισε ο άντρας. «Σήμερα θα εισβάλουμε εμείς ξανά στο δικό τους βασίλειο και θα κυνηγήσουμε τον νέο Αρχηγό τους. Και δεν θα επιστρέψουμε αν δεν τον βρούμε. Δεν θα ησυχάσουν οι ψυχές μας στους τάφους αν δεν τους εξολοθρεύσουμε μια και καλή! Ορκίζομαι στην τιμή μου!»

Και με αυτά τα λόγια ο άντρας τράβηξε τα γκεμια του αλόγου του, δίνοντας σήμα στην Συνοδεία του. Το περήφανο άτι σηκώθηκε στα πισινά του πόδια και με ένα σάλτο άρχισε να καλπάζει μπροστά, σαν τον βόρειο άνεμο.Το λευκό τομάρι του ανεμισε σαν πολεμικό λάβαρο στην πλάτη του.

Πίσω του, η Συνοδεία ακολουθούσε γοργά, μπορούσε να ακούσει τα πόδια των αλόγων να χτυπούν στην χιονισμένη γη σαν ερχόμενη θύελλα. Πέρασαν μέσα απ'το χωριό σαν καταστροφή και εξαφανίστηκαν στο δάσος αφήνοντας πίσω τους ένα απαλό σύννεφο χιονιού και την ελπίδα στα μάτια των χωρικών ότι θα επιστρέψουν.