Modèle•Huang Renjun

1-Un

Renjun elinde aldığı kalemi ile hızlıca elini açmaya çalıştı. Daha adını bile bilmediği kızı çizmek için can atıyordu. Saat 11.28'di ve insanlar toplanmaya başlamıştı. Bir yandan insanların sesleri bir yandan uçları açılan kalem sesleri ortamı çizim yapmaya hazırlamıştı. İçeri giren atölye hocası model ile duracağı duruş hakkında konuşurken Renjun kağıdını hazırlıyordu. Zaman gelmişti. Hoca herkese dönerek çizim süresini başlatmıştı. Renjun hayranlıkla baktığı kızı 3 saatliğine çizebilecekti. Belki de geçirebileceği en güzel 3 saati geçirecekti.

Renjun çizmeye başlamıştı. İlk başta hatlarını belirledi. Başını, omzun, belini, ellerini ve vücudunun her ayrıntısını hafifçe kağıdına geçirdi. Biraz baktı ve durdu. Kızı inceledi. İpek gibi saçları omzunun üstündeydi. Siyahın en asil tonlarını barındırıyordu saçları. Tenine baktı. Narin ama bir o kadar da gergin görünüyordu. Kusursuzdu. Yüzünü çizmeye başladı. Gür kaşları adeta boyalı gibiydi. Büyük gözlerini bir perde gibi örte kirpikleri simsiyahtı. Burnu 19.yüzyıl tablolarındaki kraliyet ailelerinin burnu gibiydi. İnce ve kemikli. Kan kırmızı dudakları gördüğü en güzel kırmızıydı. Yanakları yumuşak gözüküyordu.

Boynu incecikti. Kulağının altındaki küçük ama kendini beli eden koyu renkteki doğum izi ona farklı bir kimlik katıyordu. Renjun elindeki doğum izine baktı. Ortak bir yönlerinin olmasına sevinmişti. Omuzlarına geçti. Sonra tüm vücuduna. Hayranlıkta çiziyordu. Tonlarını ona en yakışır şekilde tonluyordu. Karşısında o varken bu işi mahvetmek istemiyordu. Geriye yaslandı ve etrafına baktı. Kimse bu kızın ne kadar harika olduğunu kavrayamamıştı. Renjun içinden hepsine salaklar dedikten sonra çizimine geri döndü.

Kimdi bu kız? Onu bu denli kendine bağlayan kimdi? Çizimin üstünde elini gezdirdi. Çizdiği kızın ilk çene çizgisine dokundu. Ona yaraşır bir çizim olmadığını düşündü. Beline baktı, beğenmedi. Renjun çizdiği şeyin kıza yakışmadığını düşündü.

Zaman dolmuştu. Bu Renjun için güzel bir şey değildi. Ne ara bu kadar zaman geçmişti. Daha fazlasını yapabilirdi. Şimdi bitsin istemiyordu. 120 dakika onun için böyle birisini resmetmesi için az bir zamandı. Kız ayağa kalktı ve gerindi. Üstünü giyinmeye başladı. Renjun her şeyi daha yeni kavramaya başlamıştı ki kız atölyeden çıktı. Renjun tüm eşyalarını toparlayarak arkasından koştu. Kızı büyük okulun içinde kaybetmişti. İçini kaplayan hüzün duygusundan geriye kalan nefes nefese kalan bedeni olmuştu. Renjun elindeki en güzel şeyi kaybetmişti. Şansına güldü ve yavaş adımlarla atölyeye geri döndü. Çizimine baktı ve gülümsedi. Kıza dair elinde tek bir çizi vardı. Eşyalarını toparladı ve atölyeden yavaşça ayrıldı.