Silence~

2~

"ပင္ပန္းသြားျပီ…ဒီေန႔ေတာ့ ေအးေဆးအနားယူလိုက္ေတာ့။လိုအပ္တာေတြကို မနက္ျဖန္မွ စစီစဥ္ၾကတာေပါ့"

မန္ေနဂ်ာရဲ႕စကားကို ေခါင္းညိတ္ေတာင္မျပႏိုင္ေလာက္ေအာင္ ခ်န္းေယာလ္က အလြန္အမင္းပင္ပန္းေနျပီျဖစ္သည္…။

"ငါ သြားေတာ့မယ္"

တံခါးပိတ္ျပီး ထြက္မသြားခင္မွာ မန္ေနဂ်ာက အားနာတဲ႔ အရိပ္အေယာင္ပါတဲ႔ မ်က္ဝန္းေတြနဲ႔ၾကည့္သြားတယ္။မန္ေနဂ်ာထြက္သြားျပီးေတာ့မွ ခ်န္းေယာလ္ တရြတ္တိုက္ေျခလွမ္းေတြနဲ႔ ေရခ်ိဳးခန္းထဲဝင္လိုက္တယ္။ေဘစင္ေရွ႕ရပ္ျပီး ေရဖြင့္ကာ ေခါင္းကို ပိုက္ေအာက္မွာထားလိုက္ေတာ့ေအးစက္တဲ႔ေရေတြက ခ်န္းေယာလ္ရဲ႕ေခါင္းကို ထံုက်င္လာေစသည္…။ေခါင္းကို ျပန္မတ္ျပီး မွန္ေရွ႕ၾကည့္လိုက္တဲ႔အခါ ဝိဥာဥ္အႏႈတ္ခံရသလိုမ်ိဳး အသက္မဲ႔ျဖဴေဖ်ာ့ေနတဲ႔မ်က္ႏွာ ကိုျမင္ေနရတယ္…။ပါးကို ခပ္ဖြဖြရိုက္ျပီး ျပံဳးၾကည့္လိုက္ေတာ့
ပံုေသးကားခ်ပ္အျပံဳးဟာ မွန္ေရွ႕မွာ ေၾကာ္ျငာဆိုင္းဘုတ္ေတြမွာေတြ႔ရသလိုမ်ိဳး…
ဝမ္းနည္းဖို႔ေကာင္းတာက ေတာက္ပတဲ႔ မ်က္လံုးေတြေနရာမွာ အစားထိုးထားတဲ႔ ေရမြန္းလို႔ နီရဲေဖ်ာ့ေတာ့ေနေသာ မ်က္ဝန္းတစ္စံု…။
ခ်န္းေယာလ္ဟာ နာနာက်ည္းက်ည္းရယ္ပစ္လိုက္ဖို႔ေတာင္ လက္က်န္ခြန္အားရွိမေနခဲ႔…။

အဲ႔ညက အိပ္မက္ဆိုးမက္တယ္…။
အိမ္မက္ထဲမွာ ဝူရိဖန္ရဲ႕ သမားရိုးက် အျပံဳးပါတယ္။
'မေတြ႔ရတာၾကာျပီေနာ္'ဆိုတဲ႔ ႏႈတ္ဆက္စကားပါတယ္…။
လန္႔ႏိုးလာတဲ႔အခါ…လိုက္ကာအထူၾကီးေတြေၾကာင့္ ျပင္ပကလေရာင္ေတာင္မဝင္ဘဲ ေမွာင္ေနတဲ႔အခန္းရဲ႕ ကုတင္ေပၚမွာ ခ်န္းေယာလ္တစ္ေယာက္တည္း…။
တစ္ေယာက္တည္းဆိုတာ က်င့္သားရေနျပီျဖစ္ေပမယ့္ အဲ႔ညကေတာ့ လိုတာထက္ပိုျပီး ခ်န္းေယာလ္ အထီးက်န္ ေၾကာက္ရြံ႕ေနလို႔ ျမန္ျမန္မိုးလင္းေစဖို႔ ဆုေတာင္းခဲ႔ရတယ္။

~~~~~~~~

ထင္ထားတဲ႔အတိုင္းပါပဲ…အႏုပညာသတင္းေတြရဲ႕ ထိပ္ဆံုး article မွာ ခ်န္းေယာလ္နဲ႔ ဝူရိဖန္ရဲ႕ သတင္းက တစ္ေျပးေနတယ္…။
တစ္ခ်ိန္က နာမည္ၾကီး boy band တစ္ခု၏ former member ႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ ေတြ႔ဆံုမႈဆိုတာနဲ႔တင္ ရုပ္ရွင္က ဘာမွန္းမသိရေသးရင္ေတာင္ ၾကည့္ရႈသူႏႈန္းကို ခန္႔မွန္းလို႔ရေနျပီျဖစ္သည္…။