Elif

16:Soru İşareti

Şaşkın ördek halimden gün boyu sıyrılmamıştım. Hâlâ aklımda Asaf vardı. Aslında kalbimde desem doğru olur. Biraz garip olmuştu. Ama onunla olmasından dolayı çok mutluydum. Kalbim dört nala ona doğru koşuyordu. Hafta sonu bizi evinlerinde ağırlayacaklardı. Acaba yaşadığı yer nasıl?

Aslında Asaf hakkında pek bir şey bilmiyorum o da benim hakkımda. Hâlâ acele karar verdik mi diye de düşünmüyor değilim. Ona çok aşığım bu yeterli mi? Şu anlık yeterli gibi duruyordu. Fakat aklımda sorular bitmiyordu. En iyisi Asaf ile tekrar konuşmaktı.

Eve gitmekten vazgeçip şirkete gitmeye karar verdim ama önce Asaf'ı arasam iyi olacaktı belki işi vardır. Telefonumu çıkardım ve Asaf'ı aradım ve ilk çalışta açtı. Pusuya mı yattın be adam?

"Merhaba Asaf."

"Merhaba güzellik."

Bu iltifatlar bana fazla evlenmeden öleceğim bu gidişle.

"Şey müsaitsen senin ile konuşmak istiyorum yüz yüze."

"Birkaç işim kaldı ama çok uzun sürmez bekle istersen ben seni almaya geleyim ya da sen gel."

"Ben gelirim Asaf."

"Tamam o zaman görüşürüz. Kendine dikkat et."

"Görüşürüz sen de dikkat et."

Telefonu gayri ihtiyari göğsüme bastırdım. Sanki Asaf'a sarılıyormuş gibi. Ah ben fena tutuldum. Allah'a şükürler olsun ki karşılıklı bir aşk. Karşılıksız olsaydı beter olurdum. Depresyonlardan depresyon beğenirdim o zaman.

Asaf'ı çok bekletmemek için taksiye bindim.

"Zengin koca buldun ya bin tabi Elif Hanım."

Alakası yoktu. Hem benim param bana yetiyor çok şükür. İç sesim arada bir saçmalıyor işte.

Taksinin ücretini ödeyip indim. İlk geldiğim gün aklıma geldi birden bire. Kim derdi burada aşkı bulacağımı? Kaderime yazılmıştı ve ben onu burada bulmuştum.

Bu sefer farklı heyecan ile şirkete girdim. Bana gülümseyen danışmadaki kıza ben de gülümsedim ve asansörün oraya gittim. Düğmeye bastım ve gelmesini bekledim. Bazen iyi ki asansör var diyorum. Yoksa kim çıkacak o kadar merdiveni.

Asansörden inenleri bekledikten sonra bindim. Bazen insanlar inmeden binmeye çalışanlara sinir oluyordum. Asaf'ın bulunduğu katta durunca, indim.

Asaf'ın kapısının önünde durup derin bir nefes aldım. Onu görecek olma düşüncesi kalbimi daha bir hızlandırmıştı. Kapıyı tıkladım.

"Gel."

Kapıyı açıp içeri girdim. Asaf dosyalardan başını kaldırıp bana baktı.

"Niye kapıyı çalıyorsun güzelim girsene direkt."

"Olur mu öyle şey müsait falan olmazsın rahatsız etmeyeyim."

Asaf bana onaylamadığını gösteren bir bakış attı.

"Hiç öyle şey olur mu güzelim? Sen beni asla rahatsız etmezsin. Etsen etsen aşık edersin."

Kalbim şu an mefta galiba. Çok tatlı. Paket yapıp saklayabiliyor muyuz seni Asaf? Tabii bunları içimden söyledim.

"Tamam o zaman sen nasıl istersen."

"Otur bakalım ne konuşacaktık?"

Karşılıklı koltuklara oturduk. Aramızda küçük bir masa vardı.

"Ben birbirimizi pek tanımadığımızı fark ettim. Hâlâ içimde acele ediyor muyuz düşüncesi hakim."

Asaf sıkıntı ile sakallarını ovuşturdu. Onu üzmek istemiyordum ama aklımdaki soru işaretleri ile de yapamazdım.

"Seni anlıyorum güzelim. Hakta veriyorum. Bak bir insanı tanımadının en iyi yolu aynı evi paylaşmaktır bence. Tabii evlenmeden önce de birbirimizi tanımalıyız. Nişanlılık süresince birbirimizi tanırız. Hem senin ailenin de içi rahat olur. Görüşmemizde sakınca görmezler. Eğer dersen sen aşık olduğum, hayal ettiğim adam değilsin o zaman ayrılmayız. Hayal ettiğin adam olmak için çabalarım. "

"Çok güzel konuştun. Ben hayal ettiğim adamı bulacağıma eminim. "

"İnşallah güzelim. "

"İnşallah Asaf. "

"Umarım aklındaki soru işaretleri biraz gitmiştir."

Silip süpürdün Asaf ne gitmesi.

"Gitti."

"O zaman sana kendimi biraz tanıtayım. 14 Şubat 1993 doğumluyum. 26 yaşındayım. Beşiktaşlıyım. Yaptığım işi biliyorsun zaten. Yani bu kadar. Kendimi anlatma konusunda pek iyi değilim."

"Ben de 28 Temmuz 1997 doğumluyum. Şu an 21 yaşındayım. Fenerbahçeliyim. Matematik bölümünde okuyorum."

Sohbetimiz birbirimize sorular sorarak devam etmişti ve ben ona daha çok aşık oldum.

....
Merhaba çok uzun zaman oldu. Özür dilerim. Bu bir dönüş bölümü. Sizi daha fazla bekletmeyeceğim diğer bölümlerde inşallah.