Korte Verhaaltjes (Flikken Maastricht)

VIII. Koekje

'Mama, mag ik een koekje?' De vierjarige Amy Wolfs stormde de badkamer in, waar haar moeder net stond schoon te maken, terwijl haar zus haar een paar secondes later op de voet volgde. Eva keek om en liep naar haar tweeling toe. Twee paar smekende ogen keken naar de ervaren moeder. De twee meisjes leken extreem op hun vader en zeker wanneer ze hun smekende oogjes opzette, welke eigenschap ze van hun vader hadden geërfd, dus inmiddels had de moeder geleerd om nee te kunnen zeggen tegen die smekende oogjes.
'Nee, Amy en Emma, we hebben net avond gegeten. Jullie kunnen een stuk fruit pakken van de fruitschaal, als jullie trek hebben, maar jullie weten dat je geen koekje mag hebben zo snel na het avondeten,' maakte Eva zeer duidelijk. Ze gebruikte dezelfde stem als die ze gebruikte als bij een verdachte op het werk. En wanneer Amy en Emma die stem hoorden, dan wisten ze dat ze niet verder moesten gaan. Eigenlijk gebruikte Eva deze stem zo min mogelijk bij haar meisjes, maar aangezien de meisjes de laatste tijd in een jammer-bui waren en ze dus door bleven zeuren tot ze hun zin kregen, was het echt even nodig.
'Oke, mama,' fluisterde Emma. Eva bukte, zodat ze op gelijke hoogte met haar tweeling was en spreidde haar armen. Zonder enige twijfel rende de meisjes in hun moeders armen en Eva hield haar meisjes zo dicht bij mogelijk.
'Mama is niet boos, dat weten jullie, toch?' De meisjes knikte zachtjes, terwijl ze nog steeds aan hun moeder hingen. 'Waarom gaan jullie niet even kijken of jullie met papa kunnen spelen? Dan maak ik dit even af en dan kom ik nog even met jullie meespelen en breng ik jullie naar bed, oke?' De meisjes knikte opnieuw. 'Ik hou van jullie en nu wegwezen,' bonjourde Eva, met heel veel liefde, haar twee kleuters de badkamer uit. Nu kon ze tenminste even snel haar schoonmaak rondje afmaken. Maar voordat de meisjes hun moeder loslieten, drukten ze nog snel een kus op hun moeders wang en waren weg voordat Eva het eigenlijk doorhad.

'Papa, mogen we een koekje?' probeerde Emma dit keer een koekje te krijgen, terwijl de meisjes de woonkeuken in kwamen lopen. Wolfs zat aan de eettafel, hij probeerde nog iets uit te vogelen voor het werk, maar het schoot nou niet echt op. Hij keek op en zag zijn twee kleine prinsesjes voor hem staan en klapte snel de laptop dicht, zodat hij alle aandacht had voor hen. De meisjes sjeesde naar hem toe en kropen allebei bij hem op schoot.
'Wat zei mama hierover?' vroeg, de inmiddels ook ervaren, Wolfs. De blik op het gezicht van de meisjes werd slechter en zonder twijfel wist Wolfs dat Eva al nee had gezegd.
'Maar alsjeblieft pap, mogen we alsjeblieft een koekje? Omdat je de beste vader ooit bent?' wist Amy precies de perfecte woorden te zeggen die haar vader wilde horen. Ze wist namelijk dat deze woorden haar vader precies over de grens zouden duwen, zodat zij zouden krijgen wat ze wilden. Wolfs keek van Amy naar Emma, en weer terug van Emma naar Amy. Ze hadden beide dezelfde smekende blik op hun gezicht als die ze net op hadden bij hun moeder.
'Vooruit, maar alleen deze ene keer. En waag het niet om het tegen jullie moeder te zeggen; ze hakt mijn hoofd eraf als ze het hoort.' Wolfs tilde de meisjes van zijn schoot en ze liepen naar de keuken, waar Wolfs beide meisjes een koekje gaf. De meisjes pakten de koekjes snel aan en renden weg naar de tv, waar ze tevreden hun koekje op aten. Wolfs dacht in de voorbijgang nog iets van een 'dankjewel' te horen, of iets wat er op leek...

Een uurtje later liep Eva de woonkeuken binnen en zag de meisjes rustig tv kijken, terwijl Wolfs weer druk aan het werk was. Eva straalde toen ze alle huiselijkheid zag die zich recht voor haar ogen afspeelde.
'Amy, Emma, bedtijd,' deelde Eva mee, toen de twee kleuters direct begonnen te protesteren.
'Dames, jullie hoorden jullie moeder,' zei Wolfs erachteraan en de meisjes gaven het op. Nooit zouden ze winnen van zowel hun vader als hun moeder. Met z'n vieren liepen ze richting de slaapkamer van de meisjes, deden hun pyjama aan, poetsten hun tanden zonder te klagen of enige opmerking te maken. Maar, de opmerkingen kwamen toen ze in bed lagen een paar minuten later.

'Mama, waarom wil jij papa's hoofd eraf hakken? Papa zei dat, deze avond,' vroeg Amy, de onschuld zelve, aan haar moeder. Eva's hoofd schoot direct naar Wolfs toe en Wolfs probeerde zo onschuldig mogelijk te kijken.
'Ja, Amy heeft gelijk. Hij zei dat jij zijn hoofd eraf zou hakken als we het jou zouden zeggen,' vervolgde Emma. Wolfs wist niet meer wat hij moest doen of zeggen om deze situatie beter te maken.
'Als je me wat zou vertellen?' vroeg Eva nieuwsgierig. Amy en Emma keken elkaar geschrokken aan en Emma trok vlug haar deken over haar hoofd heen, iets wat Emma had gedaan sinds ze klein was en ze zich in een onprettige situatie verkeerde.
'Papa gaf ons een koekje, nadat jij al nee had gezegd,' fluisterde Emma van onder de dekens.
'Hey, kom eens, Emma.' Eva trok voorzichtig de dekens van Emma's hoofd af, zodat ze haar dochter aan kon kijken en haar kon troosten. 'Mama is niet boos, liefje, echt niet,' streelde Eva zachtjes langs haar dochters gezicht. 'Anders gaan jullie lekker slapen, liefjes, dan gaat mama met papa praten, goed? Slaap lekker meiden.' Eva drukte een kus op Emma's voorhoofd en nadat ze hetzelfde deed bij Amy, liep ze de kamer uit. Wolfs kuste de meisjes ook een goede nacht toe en liep achter Eva aan de kamer uit.

'Jij bent zo ontzettend makkelijk over te halen,' riep Eva naar haar man, nadat ze de deur achter zich sloot, zodat hun kinderen niet hoefden mee te genieten van het geruzie tussen hun ouders.
'En toch hou je van me,' plaagde Wolfs zijn vrouw. Nadat Eva zich omdraaide en ze recht tegen over elkaar stonden, kreeg hij snel door dat hij de verkeerde opmerking had gemaakt.
'Je weet dat ik hier twee meisjes probeer op te voeden, maar je maakt het me verdomde moeilijk, wanneer jij ze constant alles geeft wat ze willen,' vocht Eva direct terug, terwijl ze haar gezicht in plooi probeerde te houden. Haar stem steeg lichtelijk, wetend dat de meisjes lagen te slapen en ze dat graag zo zou willen houden.
'Het spijt me echt, Mevrouw Wolfs,' verontschuldigde Wolfs zich. Het speet hem ook echt, dat wist Eva ook wel, maar morgen zou hij het rustig weer doen.
'Stop met me Mevrouw Wolfs noemen, ik probeer hier boos op je te zijn en zo maak je het met erg lastig,' onthulde Eva. 'En we weten allebei dat je het morgen of overmorgen zo weer doet. En het stomme is, is dat het me eigenlijk ook niet eens meer interesseert, want het is veel te schattig.'
'Het spijt me dat ik jouw opvoeding steeds verpest, maar kijk nou naar deze Eva van Dongen-kopieën,' riep Wolfs uit, terwijl hij wees naar een foto van hun vieren, welke op het bureau stond. 'Dus nee, ik kan geen nee zeggen tegen die gezichtjes, want dan voelt het alsof ik nee zeg tegen jou en je weet dat ik dat niet kan,' biechtte Wolfs op.
'Ik hou veel te veel van je, Floris Wolfs,' bracht Eva uit en drukte een kus op zijn lippen.
'Ik hou ook van jou, Eva Wolfs - Van Dongen.'