Chasing Ms. Sungit

Chapter 2

Ysabella felt good that morning. Ilang taon rin siyang nauhaw sa tulog. And last night, she had a deep and peaceful sleep. Mukhang tama ang naging desisyon niyang lumayo muna ng panandalian.

Pero nagulat siya sa bumungad sa kanya nang pasyahin niyang bumaba upang magluto nang agahan. Naabutan niyang nakatayo ang sampung 'men in black' na mukhang naghihintay sa kanyang pagbaba.

"Good morning, miss.", pormal na pagbibigay galang ng isa sa mga ito. " Starting today we will be protecting you 24/7 just as ordered."

Suddenly, she felt crowded and suffocated. And she hated it. Obviously, these huge men are her bodyguards. How naive of her to think she can go off somewhere without companions.

"Magandang umaga po, senyorita Ysabella. Nakahanda na po ang ang inyong agahan.", sabi naman nang isang ginang na bigla na lang sumulpot kung saan.

She clenched her hand trying to suppress unlikely emotions. She bit her lip hard she can taste her own blood. Her frustrations are overwhelming. She can barely hold it from exploding. She couldn't think straight anymore. Ang tanging naiisip niya ay ang sakit. She can feel her body trembling.

"Get out!", sigaw niya sa mga ito. "I didn't remember letting any of you inside my house!"Ang mga lalaki ay hindi man lang natinag. But the old woman took a step backwards. Mukhang nagulat ito sa pagsigaw niya. "I said get out! All of you!", nanlilisik ang kanyang mga mata.

She felt dissapointed, miserable and frustrated about everything. At ayaw niyang may makakita sa kanya sa ganung lagay.

But what dissapointed her more is that no one listened. They just stood still. It was always like this. Wala kahit isa ang nakikinig sa kanya. Or even if they heard her, it's still useless.

'Always.'

'It's always like this.'

'No one cares.'

'My words doesn't matter.'

'Always!'

'Always the same damn thing!'

'Always!'

'Why?!'

"Senyorita!" Tawag sa kanya nang matandang babae. That pulled her out of her thoughts. Muntik na siyang malunod sa sarili niyang isip.

She spaced out. Nothing new. Worst things already happened. Kaya halos lahat ordinaryo na lang.

"Lalabas ba kayo o hindi?" She calmly asked. Wala namang mangyayari kung sisigaw siya sa galit. They wont move an inch from their post. She glared on them instead. Isang titig na nagpapahiwatig ng disgusto niya sa presensya ng mga ito.

"Forget it. I forgot, you're all bunch of idiots." Nagmamadaling tinalikuran niya ang mga ito at lumabas ng bahay. Naramdaman niyang sumunod ang mga bodyguards niya sa kanya. Marahas niyang nilingon ang mga ito. "And where do you think your going?"

"We were instructed to protect and accompany you 24/7, miss.", sagot ulit nito.

"Do I look like I give a shit about it? Bantayan niyo na lang yung bahay. Baka manakawan pa ako." Nagmamadali niyang nilisan ang bahay gamit ang sasakyan na dala niya mula maynila.

Puno nang panggigigil na pinaharurot niya iyon papunta ng eskwelahan kung saan siya papasok sa loob ng tatlong buwan. And in just a split moment, she arrived at her destination.

She stepped out of her car in awe. Hindi siya makapaniwala sa nakita niya.

"What the hell?", mahina niyang sambit sa sarili. The school is small. Ni hindi mo ito pwedeng ikumpara sa Magnoushtad. There's no guard. The fence is not high enough to ensure safety. Mukha lang siyang nilagyan ng bakod for a show. There's no view. Para lang siyang bakanteng-lote na tinayuan ng building at ginawang eskwelahan. There's nothing to praise on it's architectural design. Kasi kahit saang anggulo mo tignan, its just an ordinary building.

No parking space. Which is a problem dahil may dala siyang sasakyan. At hindi niya iyon pwedeng ipasok sa school grounds dahil wala namang space doon.
Well, there is a little space. Kaso nakatayo naman sa gitna ng mini-garden nila ang rebulto ni Jose Rizal kasama ang dalawang batang babae at lalaki na nakasuot ng green uniforms.

She locked her car and left it on a vacant lot just beside the school. Mabagal siyang naglakad palapit sa gate nang eskwelahan. May nadaanan pa siyang mga pampublikong sasakyan.

All eyes are fixed on her. She's not even a bit surprised. Ysabella is used to the attention. Pinalaki siya na palaging sentro sa lahat.

Tiningnan niya ang dala-dalang schedule na nakuha niya mula sa head mistress ng Magnoushtad. She was instucted to follow everything which she was willing to obliged.

"Sino yan?"

"Mukhang nawawala yata yan."

Narinig niyang bulongan sa paligid. Nagtataka siya kung bakit parang pinagtatawanan siya ng mga estudyante. She looked at herself and muttered some explicits to her mind.

'Damn it! Curse this habit.'

Hindi siya makapaniwalang suot-suot niya ang uniporme ng Magnoushtad. Well, hindi niya masisisi ang sarili. Sa Magnoushtad na siya nag-aral ever since. But, Ysabella must admit. She looks stupid.

Huminto siya sa isang pinto saka tiningnan ulit ang hawak-hawak na schedule. Class 04B Sampaguita ang section kung saan siya mapapabilang. She was about to knock when someone called her attention.

"Hoy!", tawag sa kanya nang kung sino. Nang lumingon siya ay nakita niya ang isang lalaki na puno sa putik ang katawan. "Ikaw ba yung may-ari nung pulang sasakyan dun sa labas?!", galit na sigaw pa nito.

Her forehead formed a knot. "What car?", pagmamaangan niya. Kahit alam niyang kotse niya ang tinutukoy nito.

"Yung pulang sports car na nakaparada sa labas!" Sigaw ulit nito.

Her mouth form an 'aahhh' before she answered. "Yes, it's mine. But it's not a sports car~"

"Wala along pakialam kung anong klaseng sasakyan pa yun!", galit na putol nito sa sinabi niya. "Hindi naman yan ang issue dito!"

"What is that you want to say anyway? And why are you shouting at me?" The man or she must say the 'boy' is getting into her nerves. Pero hindi niya ipapakita iyon dito.

Nagngingitngit itong tumitig sa kanya na para bang ang laki nang nagawa niyang kasalan dito.  But she can't waste her time on these kinds of encounters. Masyado siyang busy para pagtuonan pa ito ng pansin.

Akmang bubulyawan na naman siya nito kaya pinutol niya rin ang sana ay sasabihin nito. Kumuha siya nang isang libo sa loob ng bag niya at ibinigay dito. "Go get yourself cleaned. You need it.", sabi niya pa at iniwan itong nakatulala sa perang hawak-hawak na nito.

"Sakto na kaya yun? Oh baka kulang pa.", kuryoso niyang tanong sa sarili bago tuluyang pumasok sa loob ng silid-aralan.

---------------------------------------------------------------------------------

Hello!!! Thank you for waiting!! :D please comment, vote and spread para dumami naman readers ko. Hahaha sorry kasi di ko natupad yung promise ko na two chapters. If may errors, pagpasensyahan niyo na lang, hindi ko na nabalikan basahin para ma-edit ang chapter na to. please keep on supporting me and my works. 😘😘kamsahamnida!!! Borahae.