/Πέρσι/
Όπως πάντα, έμεινα μόνος μου.
«Έι, είμαι κι εγώ εδώ.»
Ο Πλάτωνας με κοπάνησε με το σκέιτ του για να μου τραβήξει την προσοχή, σαν να διάβαζε τις σκέψεις μου.
«Άου ρε! Πονάω.»
«Σου μιλάω. Μη με αγνοείς.» είπε σουφρώνοντας τα φρύδια του.
Έξυσα το κεφάλι μου.
«Συγγνώμη, τι μου είπες; Δεν άκουσα.»
«Ρώτησα πού θες να πάμε.»
Πριν προλάβω να μιλήσω, συνέχισε.
«Πάμε όπου θες εσύ, εγώ το μόνο που θέλω είναι να κάνω σκέιτ.»
«Αχά, ξέρεις είδα ένα μαγαζί με κόμικς όπως ερχόμασταν με το ταξί.»
Στη διαδρομή από το αεροδρόμιο έως εδώ είχαμε χωριστεί σε τρία ταξί, αφού είχαμε αφήσει το αυτοκίνητο στο αεροδρόμιο. Ο μπαμπάς θα πετούσε για Λυόν την επομένη, είχε κάτι δουλειές να τακτοποιήσει στην εταιρεία που δούλευε και θα έφερνε το αυτοκίνητο με καράβι. Γιατί δεν έκανε τις δουλειές του νωρίτερα και γιατί δεν ερχόμασταν όλοι εξαρχής με καράβι, εγώ δεν είχα καταλάβει. “Θα είναι πιο κουραστικό” είχε πει η μαμά, αλλά πόσες φορές στη ζωή μου θα είχα την ευκαιρία να μπω σε καράβι;
«Ωραία ας πάμε σ' αυτό τότε.» είπε ο Πλάτωνας αναφερόμενος στο μαγαζί με τα κόμικς και διέκρινα μια δυσαρέσκεια στη φωνή του.
Ο αδερφός μου δεν ξετρελαινόταν με τα κόμικς, όπως η Αμαρυλλίς, ο Απόλλωνας κι εγώ. Του άρεσε η φυσική και τα σχετικά μαθήματα, δεν είμαι σίγουρος αν ήταν καλός σ' αυτά, πάντως πολλές φορές τον έβρισκα να ξεφυλλίζει εξωσχολικά βιβλία με τέτοια θέματα.
«Τέλεια, χαίρομαι που τα βρήκαμε έτσι αγαπημένοι.» είπα σαρκαστικά (είχα καταλάβει ότι δεν του άρεσε η ιδέα και αυτός είχε καταλάβει ότι το κατάλαβα) και όταν ο Πλάτωνας έκανε να με κοπανήσει ξανά με το σκέιτ, με έναν ελιγμό βρέθηκα τρία βήματα πίσω χαμογελώντας.
«Έλα, πάμε!» φώναξα και άρχισα να τρέχω σε κανονικό ρυθμό, και όπως ήταν αναμενόμενο, ο Πλάτωνας ακολούθησε με το σκέιτ.
Το μαγαζί με τα κόμικς βρισκόταν ανάμεσα σε ένα μαγαζί με χοτ ντογκ στα αριστερά και ένα κομμωτήριο στα δεξιά. Ήταν βαμμένο μπλε ηλεκτρίκ απ' έξω γύρω γύρω από τις βιτρίνες και πάνω από την πόρτα έλεγε με κόκκινα γράμματα “Comicsworld”.
Έσπρωξα την πόρτα και μπήκα στο μαγαζί με τον Πλάτωνα από πίσω μου.
Αμέσως ένιωσα τον κρύο αέρα από το κλιματιστικό να με χτυπάει και ήταν ό,τι καλύτερο μες στη ζέστη που επικρατούσε έξω. Προχώρησα σε έναν από τους μικρούς διαδρόμους που ανάμεσά τους είχαν μπλε μοκέτες και μπλε πουφ από πάνω και άρχισα να ψάχνω για κόμικς που διαβάζω. Πολύ γρήγορα έφτασα στο τμήμα με κόμικς της DC και της Marvel και έμεινα με το στόμα ανοιχτό από το πόσα πολλά είχε. Ευθύς εντόπισα τους X-Men και έμεινα να κοιτάω το ράφι ακίνητος. Είχε τόσα πολλά που δεν είχα. Γύρισα να δω πού ήταν ο Πλάτωνας, αλλά δεν ήταν πίσω μου. Στο πουφ δίπλα μου όμως, βρισκόταν καθισμένο ένα αγόρι. Διάβαζε ένα κόμικ και φορούσε ένα μοβ καπέλο που έκρυβε το πάνω μέρος από το πρόσωπό του.
YOU ARE READING
NORMAL IS DIFFERENT
Teen Fiction❝ 'cause we're gonna be legends gonna get their attention what we're doing here ain't just scary we're about to be legendary ❞ Όταν οι παθιασμένοι με τον αρχαίο ελληνικό πολιτισμό γονείς τους αποφασίζουν να μετακομίσουν από την άνετη μεζ...
