Ben Deniz SUNA. 25 yaşındayım. Küçük yaşta babam vefat ettiği için annem yalnız kalmaya dayanamadığından dedemlerde kalmaya karar vermiş.
Okula başladığım zamanlarda oyuncu olmak istiyordum ve bu hayalimi gerçekleştirebilmek için çok çalıştım. Şuanda neredeyse herkes tarafından tanınıyorum ve seviliyorum.İnsanlar neden oyuncu olmak istediklerimi sorduğunda eğlenceli olacağını söyleyip onları geçiştiriyordum ama bu işi yaparken anladım ki insanların beni koşulsuz sevmesini istediğim için oyuncu olmak istedim.
Annem babamdan sonra bana yeterince sevgisini gösteremedi. Ben yalnız hissederdim kendimi hep. Artık o lanet duygudan yoksun olduğum için mutluyum.
Yeni bir güne gözlerimi açtım. Banyoya gidip suratımı yıkadım ve bugün evde duracağım için üstüme siyah tayt ve beyaz bir tişört geçirdim. Odamdan çıktım ve aşağıya inmeye başladım.
Dedem ve annem görüş açıma girdiğinde annem gergin görünüyordu. Yanlarına inip koltuğa oturdum.
''Günaydın diyeceğim ama pek keyifli görünmüyorsunuz bir şey mi oldu?'' dedim.
''Deniz kızım seninle konuşmamız gereken bir konu var.'' dedi dedem.
''Tamam konuşun o zaman.'' dedim. Sonuçta en kötü ne olabilirdi ki?
''Kızım biz artık evlenme yaşının geldiğini düşünüyoruz. Ama sen bu kariyer işine kendini kaptırdığın için birini bulma konusunu düşünmüyorsun bile.Ben de eski bir arkadaşımla konuştum ve oda oğlunun artık evlenmesi gerektiğini düşünüyormuş. Oturup anlaştık ve yarın bize seni istemeye gelmeleri konusunda karar kıldık.'' dedi dedem.
Duyduklarım beni epey şaşırtmıştı. Ayrıca öfkelenmiştim de.Dedemin bu kararı bana sormadan alması beni kızdırmıştı. Evlilik gibi ciddi bir konuyu bana sormadan kendi aralarında planlamışlar bile.
''Bana niye haber veriyorsunuz ki zaten siz mercimeği fırına koymuşsunuz bile fikrimi bile sormaya gerek yok dimi dede!'' sonlara doğru sesim biraz yükselmişti.
''Dedenle düzgün konuş!'' diye uyardı annem
''Anne sen konuşabiliyor muydun ya? Az önce hiç sesin çıkmıyordu yaşam belirtisi göstermene sevindim. Ama fikrimi öğrenmek isterseniz eğer evlenmek istemiyorum!'' dedim.Dedem ayağa kalktı annem de ona uyarak ayağa kalktı ve bana kötü bakışlar atmaya başladı. Bu bakışlardan tırssamda geri adım atmaya niyetim yoktu. Onlar istiyor diye tanımadığım biriyle evlenemezdim.
''Senin de dediğin gibi fikrini sormadık evlenmene karar verdik.Eğer evlenme konusuna itiraz edersen o çok sevdiğin mesleğini bırakacaksın!'' dedi dedem.Mesleğimi sevdiğimi bildiği için bunu koz olarak kullanıyordu.
''Hayır dede sen dedin diye hiçbir şey yapmak zorunda değilin!'' diye bağırdım. Sinirden gözlerim dolmuştu.
''Sen karar ver bırakmazsan bıraktırmasını bilirim. Şimdi seç mesleğin mi,yoksa evlenmek mi?'' dedi.
''Düşüneceğim.'' diye mırıldandım. Sonra ise hızla odama çıktım. Gözyaşlarım gözlerimden akmaya başlamışlardı bile. Zor bir karar vermem gerekiyordu. O an aklıma çok zekice olmayan bir fikir geldi.Dolabımın başına geçtim ve üstümü değiştirdim.
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Dışarı çıkabileceğime emin olunca aşağı indim. Dedemin karşısına geçip :
''Kabul ediyorum. Sadece evleneceğim kişinin nasıl olduğunu görmem gerek. Bana onu nerede bulabileceğimi söyler misin?'' dedim.Dedem bu kadar çabuk karar vermeme şaşırmıştı ama bozuntuya vermedi.
''İsmi Pars Karahan. Şuan şirkettedir. Bekle şirketin yerini yazayım sana.'' dedi ve bir kağıda yazıp bana verdi.
Bir şey demeden evden çıktım ve yoldan geçen bir taksiye bindim.Şimdi ise şirkete giderken dahice fikrimin sadece buraya kadar olan kısmını düşündüğüm aklıma geldi.Gidip ona:
'' Merhaba ben senin müstakbel karınım. Rica etsem anlaşmalı bir evlilik yapabilir miyiz?'' diye sorsam olmazdı sanırım. O anın akışına göre bir konuşma yaparım. Belki oda benimle aynı fikirdedir ve kolayca anlaşırız.Bu düşünceyle rahatlayıp arkama yaslandım ve yolu izlemeye başladım.
