wraak BEDROGEN

wraak I- H1 📌

(Herschreven.)

Mijn dag begint altijd met een wandeling door de boomgaard met mijn beste en waarschijnlijk ook enige vriend. Ion en ik zijn zo verschillend en tegelijkertijd zo gelijk. Ook zijn ouders zijn omgekomen toen hij jong was. Bij hem wist men echter niet specifiek wat de oorzaak was en meden de inwoners, ironisch gezien, als de pest. Hij zwaait het altijd van zich af, maar ik weet dat het hem tot in het diepste van zijn ziel raakt.

Toen ik een bepaalde leeftijd had bereikt besefte ik-, dat ik buiten oma niemand had. Toen oma gekozen werd, was ik helemaal alleen. Ion was de persoon die me gesteund heeft in dit verlies. Zonder hem was ik nooit dezelfde persoon geweest  die ik nu ben. Ik hoop dat ik hem op dezelfde manier heb kunnen helpen.

Zijn witblonde krullen leken alle zonnestralen te absorberen, ze gaven hem bijna een aureool. Hij was absoluut adembenemend. Op deze dag gaf zijn aanwezigheid me hoop.

"Vana, ik weet dat we elke ochtend een enorm lange wandeling maken of een korte trage wandeling. Maar vandaag hebben we geen tijd voor één van de twee."

Met mijn gepeins was ik achterop geraakt, Ion liep een goeie vijf meter voor mij uit en spoorde me aan iets sneller te gaan wandelen.

"Niet iedereen heeft van die lange benen als die van jou." zei ik terug.

Ik ging iets sneller wandelen terwijl Ion zijn pas een klein beetje inhield.

"Bezorgd voor straks?" vroeg hij, toen ik opnieuw naast hem wandelde.
"Goh, misschien een beetje." Ik haalde mijn schouders op. "Het verkozen worden door deze zogenaamde Duivel lijkt me niet zo heel aantrekkelijk en van wat ik heb gezien tijdens de vorige Dagen van de Verkozenen is het ook niet per se aangenaam."

Ik kon nog steeds mijn oma's gekrijs in mijn hoofd horen weergalmen.

"Het is meer het deel dat erna komt dat me het minste aanstaat." Vervolgde ik.
Ion en ik waren tot stilstand gekomen. We waren nu bijna terug thuis van onze wandeling.

"Ik wou dat ik je kon beloven dat ik er  voor zal zorgen dat- moest je verkozen worden ik er alles aan zou doen om je te redden, maar dat kan ik niet."

Ions stem klonk niet luider dan een gefluister. Ik bestudeerde mijn beste vriend, de frons die zijn engelengezicht ontsierde.

"Geen zorgen Ion, geen van beide zal vandaag onze ziel verliezen aan de Duivel."

Ik probeerde luchtig over de situatie heen te gaan. Het was nu eenmaal zo dat wanneer je werd vervloekt, de burgemeester het bevel gaf de Verkozenen op te pakken en publiekelijk terecht te stellen en te executeren door onthoofding. Kinderen, vrouwen, mannen, kerkelijke leiders maar ook vorige burgemeesters zijn zo aan hun verschrikkelijk einde gekomen. Zo was het dus voor iedereen duidelijk dat de duivel niet discrimineerde.

Ion gaf me een niet zo overtuigend glimlachje. De enorme bellen van onze kerktoren begonnen te luiden. Het moment was aangekomen. Het geluid leek doorheen mijn hele schedel te galmen en opeens was ik er niet meer zo zeker van dat geen van ons onze ziel zou verliezen en niet meer zo zeker van Ions belofte.. Een koude rilling liep over mijn rug. Alsof we werden aangedreven door een oeroud mechanisme liepen we samen, naast elkaar richting de kerktoren. Daar werden grote groepsbijeenkomsten georganiseerd. Het was de enige plek in het dorp, buiten dan de velden, waar iedere dorpsbewoner kon verzamelen. Groepjes mensen dropen allemaal af in de richting van de kerk. Sommige jonge, maar ook oudere mensen verbeten hun tranen. Het was een zware dag voor iedereen. Ion, die meestal zich stoer en groot voordeed had het ook moeilijk, en ik had moeite met het lege gat dat ik in mijn borstkas voelde. We sloten aan achter de grote groep mensen. Het leek alsof we in een dodentocht aan het wandelen waren. En deels was dit ook zo. Eén van ons zou binnen enkele ogenblikken, zijn of haar hoofd verliezen.