literature // seulrene

gözden yaş akmaz ama kalbim oturmuş ağlar

BÖLÜM BEŞ - KISIM BİR

Joohyun, sınıftan koşarak çıkan Seulgi'nin ardından uzun bir süre baktı ve eşyalarını toplamaya karar verdi. Joohyun'un eşyalarını toplamaya başladığını farkeden Seungwan bıkmış bir ifade ile sordu.

"Ders başlayacak nereye gidiyorsun?"

"Yurda."

"Niye?"

"Sence niye olabilir Seungwan? Bir de soruyor musun? Yoksa eski sevgilinin yanına ilk önce sen mi gitmek isterdin?"

"Öyle demek istemediğimi biliyorsun Joohyun."

"Her neyse. Gidiyorum ben, benim adıma da imza atarsın." Joohyun, sınıftan çıkıp yurda doğru koşmaya başladı. Yurda vardığında kapının içeriden kilitli olduğunu farkedip kapıya sertçe vurmaya başladı.

"Aç kapıyı. Burası benim de odam."

"AÇMAYACAĞIM! DEFOL BAŞKA BİR ODA BUL KENDİNE!" 

"Seulgi saçmalama istersen. Aç şu kapıyı."

"Açmazsam ne yapabilirsin ki?"

"Seulgi, bıçak çeksem ne yapabilirsin ki? Aç kapıyı, son kez söylüyorum." Joohyun'un bu sözleriyle kapı yavaşça açıldı ve baştan aşağı mürekkeple kaplı Seulgi kafasını kapının aralığından uzattı. 

"Mutlu musun?" Joohyun bir kahkaha attı ve "Evet." diye cevap verdi.

"Bunu sen istedin Seulgi. Dostoyevski'ye laf atmayacaktın." Seulgi dudaklarını büzdü ve yere bakmaya başladı.

"Dostoyevski benden daha mı değerli Joohyun?"

"Evet, Dostoyevski senden daha değerli." Seulgi şok olmuş bir şekilde Joohyun'a baktı ve gözlerinin dolduğunu hissetti.

"Gerçekten mi?"

"Evet Seulgi, neden bu kadar şaşırdın? Dostoyevski beni aldatmıyor en azından."

"Joohyun kaç kere özür dilemem gerekiyor? Beni affetmen için ne yapmam gerek?"

"Ne yaparsan yap, ne kadar özür dilersen dile, ne kadar yalvarırsan yalvar seni asla affetmeyeceğim Seulgi. Seninle aynı odada kalmaya dayandığıma şükret."

"Joohyun, lütfen-"

"Seulgi, kapat çeneni. Sesini bile duymak istemiyorum." Seulgi dolu gözleriyle ve hızlı adımlarla banyoya girdiğinde Joohyun bir iç çekip yatağına oturdu. İki yılın sonunda artık ağlayamadığını farketti, geçmişte o kadar ağlamıştı ki artık düşecek bir gözyaşı bile kalmamıştı Joohyun'un. Seulgi'nin, Joohyun'un üzerine başka bir gül koklamasının üzerinden iki yıl geçmesine rağmen Joohyun'un acısı hala taptaze ve sıcaktı, gözlerinden yaş akmaması kalbinin ağlamadığı anlamına gelmiyordu. Son bir kez iç çekip, sigara paketini aldıktan sonra odadan çıktı Joohyun, kafasını dinleyebileceğini bildiği tek yer olan çatı katına doğru yürümeye başladı. Seulgi'yi iki yılın sonunda hâlâ köpek gibi sevmenin karşılığı günde yarım paket Indigo Red ve iki kutu biraydı çünkü. 

ULAULAULAULA SELAMLAAR!!!!! 8 gün sonra son bölümün birinci yıl dönümü olduğunu farkettim ve kısa bir bölüm atıp geri dönmeye karar verdim. bu kadar uzun süre beklettiğim için çok ve çok özür dilerim. geçen yıl maalesef ki hayatımdan çok şey alıp götürdü, anneannemi kaybettim, kendimi öldürmeyi düşündüm, çok ağır bir depresyonun içerisindeydim ama şimdi hepsi (neredeyse) geride kaldı!!! umarım literature'e devam edebilirim. bir yıl boyunca beni beklediğiniz için teşekkür ederim, gerçekten minettarım.