GÜL BATAKLIĞI

Bölüm 1: "Gökyüzünün Yalnız Kalanları. "

İrem Derici - Beni sana hapsettin.

Koliva & Öykü Gürman - Ay ışığı.

İyi okumalar. 🌹

Bir bekleyişin ensesine binmiş yaprak misali hayatın beni bir oraya bir buraya savurmasına izin veriyordum.
Biliyordum, bir çıkmaz sokağa gebeydi baş koyduğum bu yol lakin vazgeçmek ölümdü bana, bedenime, kalbime, ruhuma..
Elimdeki fırça ile tuvale yumuşak darbeler atarken bakışlarım tuvaldeydi lakin aklım başka yerde, ondaydı.

"Şaheser yaratma peşinde olduğunu bilmiyordum."

Kulağıma dolan ses ile irkilerek dalgın bakışlarımdan sıyrıldım ve gözlerimi tuvalden çektim.
Gözlerim hemen yanımda oturan Defne'ye kaydı.

"Hı?" Dedim boş bulunmuşlukla.
"Ne oldu?"

Defne, yeşil gözlerini yüzümde acelesizce gezdirerek konuştu.

"Bana değil de sana olmuş sanırım ne olduysa." Gözlerini benden çekerek önümdeki tuvale çevirdi.
Çenesi ile tuvalimi işaret etti.
"Şaheser yaratma peşindesin galiba."

Gözlerim, işaret ettiği önümdeki tuvale kaydı.
Büyük bir özen göstererek yapmaya başladığım resmim dalgınlığım yüzünden berbat bir hale gelmişti.
Silik bir nefes vererek omuzlarımı düşürdüm.
Bu kaçıncı mahvolan tablomdu bilinmezdi.

Gözlerim tabloda gezinirken Defne elini omzuma koyarak hafifçe beni sarstı.

"Neyin var senin böyle Miray? Son zamanlarda çok dalgınsın. Bir derdin, bir sıkıntın mı var?"

Elimdeki fırçayı yavaşça yerine koyarak gözlerimi ona çevirdim.
Başımı hayır anlamda salladım.

"Hiç. Hiç bir şeyim yok. Ben sadece öyle dalıp gitmişim." Yavaşça ayağa kalktım.
"Defne artık ben gitsem iyi olacak hem geç oldu. Annenlere selamımı iletirsin yemeğe kalamayacağım."

Defne elindeki fırçayı yerine koyarak oturduğu sandalyeden ayaklandı.
"Kalsaydın Miray, hem evde tek başına ne yapacaksın?"

Elimi başıma götürüp resim yaparken bağladığım sarı saçlarımı saldım.

"Tesekkür ederim Defne ama ben kendimi biraz halsis hissediyorum. Eve gidip biraz dinleneyim. Sonra kalırım olur mu?"

Defne pes edercesine başını salladı.
"Peki sen öyle diyorsan öyle olsun. Yarın okulda görüşürüz o halde."

Başımı sallayarak onu onayladım.
Resim alet edavatlarımı hızla toparlayıp çantama tıkıştırdım. Sırt çantamı sırtıma taktıktan sonra Defne'ye sarılıp geri çekildim.

"Görüşürüz."

Defne yüzümde gezdirdiği gözleriyle beni onayladı.

"Görüşürüz."

Defnelerin evinden çıktıktan sonra ara sokağa girip yavaş yavaş kararan hava ile boşolan sokakta ellerimi hırkamın cebine sokarak yürümeye başladım.

Defne benim tek ve en iyi dostumdu.
Onunla lise üçüncü sınıfta tanışmış ve kısa sürede sıkı bir dost olmuştuk.
İkimizinde resime olan merakımız ve ilgimiz ile lise sonrası üniversiteyi güzel sanatlar fakültesini kazanarak eğitimimize bu yolda devam ettirmiştik.

Ailem ben on beş yaşında iken trafik kazası sonucunda vefat etmişti.
Onlarla o arabada olmamam bana verilen cezamıydı ödülmüydü bilmiyordum.
Hayatta tek kalarak yaşamıma devam etmek durumunda kaldığımda tutunacak bir dalım olmadığı için yirmi yaşına kadar yetiştirme yurdunda kalmıştım.