LOVE ME LIKE YOU DO

KABANATA XVIII-PAST

Flashback

Deanna POV

"Ladies and gentlemen, Asiana Airlines welcomes you to New York City. The local time is 11:15 pm. For your safety and the safety of those around you, please remain seated with your seat belt fastened and keep the aisle(s) clear until we are parked at the gate. The Captain will then turn off the "Fasten Seat Belt" sign, indicating it is safe to stand. Please use caution when opening the overhead compartments and removing items, since articles may have shifted during flight."

*yawn*

Nakatulog pala ako. 

*yawn*

Nakakapagod pala ang magpalipat-lipat ng bansa. Ganito rin siguro ang ginagawa ng parents ko araw-araw. 

Sa puntong ito, ay may narealize ako na isang bagay. Bagay na kung saan halos bumago ng pagkatao at pananaw ko noon.

Hindi mo ako masisisi kung ganito ako lumaki. Lumaki na walang pakialam sa mundo. Mundo na siyang pinaglaruan lang ako......

Sa murang edad ay lumaki ako na walang parents sa aking tabi. Dahil palagi silang busy.

Naalala ko kung saan nagsimula at pinag-ugatan ng lahat. 

Too much ang expectation ko that time.  

Wayback when I was 5 years old I thought it would become my happiest day of my life. Ang saya-saya ko noon dahil araw ng kaarawan ko. Sobrang excited ako kasi kasabay noon ay family day ng school namin at sa resort namin gaganapin.

Hahaha I decided to offer our resort para masindak yung mga kaklase kong nambubully sakin sa school. Hindi kasi sila naniniwala na mayaman ako. Kung gusto ko raw na maging kaibigan nila ay dapat lumibel ako sa wealth status nila. Ang tingin nila saakin is basura kase daw yung pera namin is barya lang sa kanila. How bad they are diba. Pero ok lang yun saakin kung maliitin man nila ako. I have my parents pa naman.

Pero hindi pala ganun kasaya ang lahat. I was so dissapointed to my parents because first time nila akong iniwan na magcelebrate ng birthday at to attend ng family day. Mas pinili nila ang business nila over me. Nasanay kasi ako sa full force attention nila..So ayun, nagcelebrate ako kasama ang mga nanny namin..Tungkol sa family day? I attended alone. Sobrang nahiya ako noon dahil bawat isa saamin ay dapat ipakilala ang parents namin sa lahat. Wala akong choice na umatras kaya ipinakilala ko nalang yung sarili ko. Habang ipinapakilala ko ang sarili ko, ang lahat ng tao ay nagsisitawanan. Ang narinig ko lang is "HAHAHAHA ganun ba talaga ka poor parents niya? Isang araw lang naman ang family day hindi pa nila maibigay sa kanya? HAHAHA kawawang bata"  

Habang lumilipas ang oras ay napansin ko ang lahat ng mga kaklase ko ay nasa kompletong pamilya. At ako lang ang walang parents saamin lahat...Nakakalungkot lang na hindi ako nakasali sa lahat ng games dahil kailangan ng parents if gustong sumali. Disqualified ako in-short.... Doon siguro nakuha ko ang salitang Inggit. Inggit sa masayang pamilya....

Pagkatapos ng araw na yun ay hindi man lang tumawag sina Mommy saakin para kamustahin ang birthday ko. Unti-unti akong nilamon ng kadiliman sa mga panahong iyon.

Days passed I always pray na sana umuwi na sina Mommy o tumawag man lang saakin. Pero wala... Siguro nakalimutan na nila ako..

Months passed naranasan kong masaktan physically and emotionally. ..Physically kasi hindi pa nga humihilom ang sugat at mga pasa ko tapos sasaktan at bubugbugin na naman ako ng mga kaklase ko. Oo. Sobrang pambubully na ang ginagawa nila saakin....Nasasaktan ako emotionally kasi wala akong masusumbongan dahil hindi man lang nagpaparamdam ang parents ko... 

Naging mabait ako sa lahat.. pero bakit ganun? may masama ba akong ginawa? That time kinalimutan ko na walang Diyos at hindi totoo yun. Yung wishes ko araw-araw hindi man lang niya tinutupad kasama na doon na sana dumating ang araw na wag na tigilan na ang pambubugbog saakin...Sa kasamaang palad ay hindi niya ata ako narinig.  Kasi mas lalong binugbog nila ako..To the point na sumuka ako ng dugo sa tindi ng pagkasikmura saakin. Parati akong umuuwi ng bahay na duguan rin ang ilong....

Napaisip tuloy ako sa sarili na bakit ko ba nararanasan ang ganitong miserableng buhaay? Ok naman ang lahat ah? Bakit napunta ako sa ganitong sitwasyon? Ni isang tao wala akong masandalan at makapitan...Lahat na lang sinasaktan ako. Wala ng nagmamahal saakin.

Year passed. Halos nakasanayan ko na siguro sa isang buong taon. Isang taon na bangungot sa buhay ko.. Isang taon at labing-isa ng pagiging mag-isa. .. 

Buwan ng nobyembre isang taon ang nakalipas umuwi bigla ang parents ko. Naalala pa ba nila ako? o ako ba naalala ko pa sila? Magulo dahil binago ko na ang lahat..

Nagtaka ako...Bakit pa sila umuwi? Wala na silang babalikan pa. Wala na ang Deannang anak nila. 

Nagising nalang ang diwa ko ng may biglang nagsalita.

"Hey! Everything's gonna be okay...Halika na Ms. pwede na tayong bumaba"--sambit niya habang nakangiti saakin

Pinoy din pala to and same flight kami from Seoul to NYC. 

"Thanks!"--ngiti ko sa kanya

Tinapik niya lang balikat ko tsaka bumaba na ng eroplano.

"Is this your sign?"--tingin ko sa itaas

Umiling nalang ako at bumaba...

It's already 12midnight kailangan ko munang umuwi sa bahay para makapagpahinga. Bukas nalang ako pupunta sa Office ni Dad.

 "Maam Deanna! WELCOME BACK TO NYC!"--driver

"Please bring me home"--maawturidad kong sabi

.

.

.

.

"welcome back to NYC self, it's nice to be back"--sabi ko sarili habang nakahiga sa kama 

ZZZZZZZZZZZZZZZZZZZZZZzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzz

-----------------------------------------------------------

Sino kaya yun? SEOUL TO NYC??? Nagkataon o sinadya? HAHAHAHAHA

ABANGAN...................

Another UD guyssssssss.....Sorry if late. :PEACE

VOTE>>>>>UD