The Vampire Myth

Hoofdstuk 7

"Blake wat gaan we doen?" We lopen over een uitgestorven straat om middernacht.

"Dat weet je best." Antwoord hij kil.

Oh nee. We gaan naar de klif. Waar is Elliot de stalker als je hem nodig hebt? Niet oplettend knal ik tegen Blake zijn rug aan. Waarom is hij nou weer gestopt?

"Dus Rose, ik neem aan dat je wel weer wat er gaat gebeuren met je." De kilte in zijn stem is duidelijk te horen. En zijn blauwe ogen kijken me dringend aan. Voordat ik iets kon zeggen praatte die verder.

"Weet je wel de reden waarom wij, de Hunters, je achter volgen?"

"Uh nee niet echt nee." Ik heb eigenlijk nooit bij die vraag stil gestaan. Mijn familie was altijd al op de vlucht voor de Hunters toen ik net geboren was. Ze hebben nooit verteld aan mij wat precies de reden daar toe was.

Blake pakt me handen stevig vast en kijkt doordringend in mijn ogen.

"Zoals je misschien al gemerkt hebt ben je anders dan de andere vampieren." En trekt me mee naar een parkje. Zodra hij stopt bij een bankje duwt hij me er zo naar toe dat ik erop val en gaat dan zelf dan zitten.

"Wat was dat nou weer voor nodig?!" Pissig kijk ik hem aan. Tevergeefs negeert hij mij en gaat ongestoord verder.

"Het begon allemaal toen je net geboren werd. De mensen in je clan begonnen dingen op te merken. Je was sneller, sterker en had meer moeite met het bedwingen van je bloeddorst. Je werd in bescherming genomen door je ouders en jullie leider, Jason. Kort nadat jij in bescherming was genomen, hebben de Hunters een melding gekregen dat er een gevaarlijke mythe waarheid zou kunnen worden. En lieve Rose, die mythe ben jij. Het gaat om de snelste, sterkste en meest gedreven vampier die ervoor zou zorgen dat Valkenia overbodig werd en dat alle Hunters hun baan verliezen. Die persoon zou ervoor zorgen dat iedereen samenkomt en niet gescheiden leeft. De mensen zouden samenleven met weerwolven en vampieren. De Hunters houden dit tegen. Weet je wat de Hunters doen?" Ik kijk hem aan en probeer zo snel mogelijk alle informatie op te slaan om antwoord te kunnen geven. Blake kijkt mij met een vragend gezicht aan.

"Nee ik heb eigenlijk geen idee. Ik dacht dat de Hunters mij wilden vermoorden, maar als dat zo was dan zouden wij hier nu niet zitten." Antwoord ik. "Oh maar Rose dat is ook zo." "Oh." En ik schuif een stukje van hem vandaan. "Ik hoop alleen dat er een andere manier is dan mensen vermoorden. Zo start je een oorlog. Nee ik wil dat we een oplossing zoeken zodat niemand dood hoeft. En toen ik je..uhm..voor het eerst zag..uhm..wilde ik je zeker niet vermoorden." Wacht! Stop! Terug! Even duidelijker graag! "Wat bedoel je? Ik ben een vampier en jij een Hunter. Jij zou me juist willen vermoorden." Ik kijk hem aan, maar hij staart naar de grond. Zie ik hem nou blozen? Nee dat kan niet.

"Blake?" "Nou, je bent best knap." Zegt hij zacht maar ik versta het toch. "Whahahaha, ik? Knap? Zeker niet." Hoe denkt hij dat ik knap ben, ik bedoel kijk naar mij. Ik ben net een hoopje stront. "Rose ik lieg niet. Ik vind je echt knap." Zo dat heeft een wending zeg. Een Hunter die wat voelt voor een vampier. Dé vampier van de mythe nog wel. Ik dus. "Nou dank je Blake ik voel me vereerd." Zeg ik en kijk hem aan. Deze keer kijkt hij wel naar mij. Hij bloost nog steeds.

"Rose?" Zijn ogen dwalen af naar me lippen.

"J-ja?" Waarom moet ik nu weer sototeren. Langzaam komt zijn hoofd dichter bij. O god, gaat hij nou me kussen?! Okay Rose kalm blijven en niet in paniek raken. Langzaam gaan Blakes ogen dicht terwiil zijn lippen al bijna op de mijne zitten. Zijn warme adem die ik op mijn gezicht voel, ruikt naar pepermunt. Veel tijd heb ik niet om na te denken.

En dan voel ik zijn zachte lippen op de mijne. Het voelt raar maar toch ook weer vertrouwd. Onze lippen gaan langzaam synchroon. Alles gaat perfect tot dat een stem ons verstoord.

"What the fuck Rose, wat ben jij aan het doen?!"