MAHKUM!

41~yeni bir hayat...

~~oysa yeni bir hayat var pencerenin dışında
eğer ellerinle uzanabilirsen
ve avuçlarında tutabilirsen
yepyeni bir hayat var.
herkesin ki gibi olmak zorunda olmayan,
sınırları, zamanı, tanımı bize ait olacak
bir hayat var pencerenin dışında.~~
        - gül öden-
_/_/_/_/_/_/_/_/_/_/_/_/_/_/_/_/_/_/_/_/_/

"Mithat kardemir...seni ali kardemiri öldürmek, sevda kardemirin ırzına geçmek ve öldürmek suçundan tutukluyorum..."

Ayakta durmalıyım..durmalıyım çünkü ozana destek olmam lazım...Ama nasıl?

Benim bile midem aklım kaldırmadı bu gerçeği...bu kadarını...amcasıydı O...onu büyüten..yetiştiren..kötüydü suçluydu ama amcasıydı işte...yapmamış olmalıydı bu kadarını...

Ozanın kolunu tuttum ama ona destek olmak için mi yoksa ayakta durmak için mi bilmiyordum..tek bildiğim ben dik durmalıydım çünkü o dik duramazdı..birde benimle uğraşmamalıydı...

Bütün şaşkınlığımı öfkemi inanamazlığımı yutmaya çalıştım ve yüzüne baktım..

Hayret!her şey normal gibi bakıyordu..sanki az önce hayatının gerçeğini öğrenmemiş gibi...bana bakmadan ömere doğru yaklaştı..bende peşinden gittim... ömer bizi yeni görmüştü...

"Bir dakika"dedi elini çocuk azarlar gibi sallarken..

Onu görmek ömeri de endişelendirmişti...böyle öğrenmesini istemiyordu belli ki...Ama bu olay güzel öğrenilemezdi ki...eninde sonunda hayatımıza bomba etkisi oluşturarak girecekti..

Ömer kelepçelediği mithat beyi oradaki polislerden birine bırakıp ozanın yanına geldi..
"Ozan bak.."

Ellerini kaldırarak susturdu onu..gözlerini kapatıp yutkundu..
Ah..bir şeylere söylemek istiyordu ama yapamıyordu...düğümlenmişti..bir süre bekledikten sonra ağzını açabildi..
"Bu yaptığın saçmalığı hemen sonlandır.."

Ömeri de beni de asıl ozanın bu hali korkutmuştu...kızıp bağırmıyor ortalığı yıkmıyordu ama tıkanmış gibi hareket etmekte zorlanıyordu...

Ömer endişeli bir şekilde konuştu..
"Ozan sakin ol"

Ozan gülüyor muydu? Evet gülüyordu..Ama mutluluktan olmadığı çok belliydi..dalga geçer gibiydi..kendisi ile...amcası ile...hayat ile...kollarını birisine sarılmak ister gibi iki yana açtı...

"Bak gördüğün gibi...baştan aşağıya sakinim...hadi ömer...burda olanların yalan olduğunu söyle ve bu saçmalığı sonlandır"

Sesi o kadar yalvarır gibiydi o kadar çocuk gibiydi ki...birisinden imdat dileniyordu sanki...onun çaresizliği boğazımı düğümledi...tıkandım..kafese kapatılmış gibi bir çıkış yolu arıyor bulamıyordu...o burda çaresizlikten eriyordu ve ben hiç bir şey yapamıyordum..

Ömer de sustu..diyecek bir şey bulamadı..denecek bir şey yoktu...sadece elini tutabildim.

Ömerin suskunluğu ozanın çaresizliğini yavaş yavaş öfkeye dönüştürmeye başlamıştı..salonda yankılanacak bir sesle bağırdı..
"Hemen dedim!"

Ah elimizden bir şey gelse...göğüs kafesine oturan ateşi alsak ellerimizle..Ömer boğazını temizler ve bir çocuk gibi incitmekten korkarkacasına sessizce konuştu

"Ozan özür dilerim.."

Ne için özür diliyordu?
Daha önce yakalamadığı için mi?
Durduramadığı için mi?
Bu canavarla aynı dünyada yaşadığı için mi?
'Evet bir yanlış anlaşılma olmuş' diyemediği için mi?
Ne için?