Between Two Worlds

CHAPTER 1

Nagsimula na namang maglakad ang aking mga paa at kung saan-saan ako dinala nito. I felt discouraged about the thought that if I will find my way home alive or not. Tila nangangamba ako na baka dito na ako maubusan ng hininga.

Halos dalawang araw na ako rito sa kagubatan magmula nang maligaw ako sa hiking naming magbabarkada. Di ko alam kung hinahanap nila ako o nag-aalala sila sa akin pero sana mahanap na nila ako kahit alam kong wala nang pag-asa sapagkat ang lalim na ng gabi at tila mga ingay lamang ng mga kuliglig ang tunog na maririnig.

But of course, I need to live, I need to survive and as soon as possible, I badly need to go home right now. However, I need to fill in my empty stomach that continuously growling from earlier until now.

I walked and walked until my eyes caught a mango tree. Mababa lamang ito kung kaya't inakyat ko ito at pumitas ng dalawa.

"I think, two would suffice." sabi ko sa isip ko. Inilagay ko ang isa sa backpack ko at kinagatan ko naman ang isa.

Pagkatapos niyon ay bigla kong naalala si Lolo. Kumusta na kaya siya? Simula kasi nang mawala ang mga magulang ko, kay Lolo na ako tumira. Sobrang palakaibigan ni Lolo kung kaya't ang mga anak na kakilala niya ay nakilala ko at kalaunan ay naging barkada ko na rin. Nagtataka nga ako kung bakit kahit ang tanda na niya, parang binata pa rin siya kung maglakad. Seems like he is not aging eventhough he is nearly becoming a senior citizen.

Lolo was a famous inventor and a scientist. He did lots of inventions that are benificial for the people. Therefore, he was admired by all. Nasa lahi na siguro namin ang pagiging inventor pero di ko man lang maramdaman na may dugong Maskelyne na dumadaloy sa akin dahil hindi ko alam ang mga ginagawa ni Lolo. Only watching him doing and researching about his inventions, iyon lang ang kaya kong gawin pati na rin ang suportahan siya sa kanyang mga ginagawa.

I also want to invent like what my Dad, Mom, and Lolo did but after Mom and Dad died, something odd happened through my dreams and it felt so surreal. Hindi ko alam kung maniniwala ako sa mga ito pero tila napakaimposibleng mangyari ang mga ito sa totoong buhay.

Tinanong ko si Lolo tungkol doon ngunit ikinaseryoso iyon ng kanyang mukha. Sabi niya na malalaman ko rin ang dahilan nito at darating ang tamang oras na iyon pero hindi pa raw sa ngayon kung kaya't isang malaking katanungan pa rin ang bagay na iyon para sa akin.

"Aray!" sigaw ko. I cursed myself from being clumsy. I tripped from the roots of the mango tree, thus, the mango slipped away from my hands and tumble away from me.

Tumayo ako sa aking pagkakadadapa at pinagpagan ang tuhod ko. Siniyasat ko ang isang maliit na galos sa may bandang ilalim ng tuhod ko pero di ko ito ininda bagkus ay hinanap ko na lang ang mangga na kinagatan ko kanina.

Hindi pa ako nakakahakbang ay nakarinig ako ng kaluskos sa may likuran ko. I don't know if I would panic but my heart is beating fast uncontrollably. My body is also trembling.

Dahan-dahan akong lumingon sa likod ko at nang makita ko ito ay napasigaw ako ng malakas at mabilis na tumakbo.

"Loloooo!" sigaw ko kahit na alam kong hindi niya ako maririnig.

Ano ba kasing hayop iyon? Parang ngayon ko lang iyon nakita.

It has long pointed teeth and seems like they are all fangs. Their facial attributes are somewhat similar to a monkey. Tila nakita ko na ito sa isang knowledge channel pero nakalimutan ko ang tawag doon. Ang tanging alam ko lang ay mapanganib ito.

Di ko namalayan na palusong ang daan at aksidenteng kong natapakan ang sarili kong paa kung kaya't nagpagulong-gulong ako at hindi ininda ang sakit. Nang maging patag na ang lupa ay saka ko lamang namalayan na wala nang sumusunod sa akin kaya't napahinga na lamang ako ng maluwag.

"Muntik na ako dun a! Akala ko mamatay na ako." huminga muna ako ng malalim bago pinilit itayo ang aking sarili pero tanging pag-upo lang ang aking tanging nagawa. "A-aaahh!!! Nakaligtas nga ako mula sa hayop na nakita ko kanina pero parang bali bali naman yata ang mga buto ko."

Tiningnan ko ang mga sugat na natamo ko pero tila matagal itong maghihilom kung mamamalagi pa ako rito sa gubat.

Naramdaman kong may humawak sa aking balikat kaya't naalarma ako at bigla na namang bumilis ang tibok ng aking puso.

Dahan-dahan akong lumingon sa aking likod. Nang makita ko kung ano 'yun ay parang nagkaroon ako ng pag-asang mabuhay pero nagdadalawang isip pa rin ako kung mabubuhay pa nga ba ako.

He is tall, an upturned nose, an oval-shaped face, fair skin, and red lips. Pero ang ipinagtataka ko ay ang kanyang suot. It is too cool to see it in midnight. Dumagdag pa ang sinag ng buwan sa taas kaya't kitang kita ang kanyang hitsura.

He is wearing a tight burgundy jeans and loose shirt. Seeing it makes my mouth opened. It was simple but on how he stands is not ordinary. Things like he is not in the 21st century.

Additionally, his navy blue snickers. I can barely tell that he's not a citizen here.

"Sorry to surprise you!" paghingi niya ng tawad na ikinakunot ng aking noo. "I mean I didn't intend to surprise you that much because seeing you mouth opened tells everything." I close my mouth immediately.

Di ko alam kung anong sasabihin ko sa harap niya pero naramdaman ko nalang na may luhang pumatak mula sa pisngi ko.

"S-sorry! I'm not used to people who are crying in front of me. I-I'm really s-sorry." tila nararamdaman ko sa kanyang boses ang kaba kaya nagkaroon ako ng lakas ng loob upang magsalita.

"A-are you not killing me?" napaawang ang kanyang bibig sa aking tinuran.

My forehead creased because of his sudden laugh.

"A-anong nakakatawa sa sinabi ko?" seryoso kong sambit pero di pa rin siya tumitigil sa paghalakhak. Nakahawak pa siya sa kanyang tiyan habang humahagalpak sa tawa.

"What is his problem?" I mentally asked myself.

"I-I'm sorry again. Do you know where we could get foods? Gutom na gutom na rin ako e."

How did he know na gutom na rin ako?

"I have contact lens which identifies the health rate of humans. Through this also, we can communicate with each other through our minds. However, you don't have it so that I only receive messages without response from you. You are able to read my mind too if you are wearing this." mahaba niyang litanya.

Hinubad ko ang aking backpack at inabot sa kanya ang natitirang manggang pinitas ko kanina.

"S-salamat." nakangiting wika nito. "By the way, I'm Robert Hemsworth, a time traveler." pakilala nito at tinapunan niya ako ng ngiti.

I felt relieved because he won't kill me but is it true of what I've heard?

"T-time t-traveler?" utal kong wika. Do I heard it right?

"Yes. And now I went back to present and to my surprise I saw you here."

Itutuloy...