CHAPTER THIRTEEN

98 6 0
                                    

Nakatunganga akong nakatitig sa ceiling habang nakahiga sa kama. Rinig na rinig ang pag-awit ng mga ibon na nagmumula sa labas—tanda na umaga na. Nagsisimula na ring umangat ang haring araw ngunit hindi pa naman nito nasisinagan ang nakabukas bintana ng kuwarto.

Ikalawang linggo na ng pamamalagi ko rito sa Agartha at ibig sabihin niyon, mamayang pagpatak ng alas dose ng madaling araw, makababalik na ako sa mundo ko—iyon ang sabi ni Luke. It’s my choice if I would want to stay here or not. He could not force me.

I was sure I wanted to go back. Now, there’s that feeling that has been telling me when I woke this morning that I should stay here. Maybe because I was happy during my stay here. Not that I was never happy in my world, but ever since my parents died, I often felt alone though I had Yna around me. I was happy in my world, but not that happy,I guess. But my rational mind took over and my decision was fixed.

I would go back to where I should be, and that is above this world—my world.

Ilang oras na lang, mabubura na sa akin ang mga alaaalang minsan akong napadpad dito. Mabubura na ang alaaala ng napakagandang mundong ’to... and it includes Luke. I’ll soon forget everything in Agartha and go back to my world like it did not exist, like he never existed, and I never met him.

Pero iniisip ko pa lang na makalilimutan ko ang mundong ’to, ang mga alaala ko rito, tila ginagansilyo na ang puso ko. I didn’t want to forget. I want these memories to stay with me. I want to remember this world... and Luke.

Napapikit ako nang maalala ang maamong mukha ni Luke, ang misteryosong mga mata nito, ang napakagandang ngiti, at ang pagiging pilyo nito at pagiging seryoso. Everything about him was bewitching. And right now, as I thought of those, as I thought of him, my heartbeat was starting to accelerate again.

Naidiin ko ang pagpikit ng mga mata at napabuntong-hininga.

Why am I feeling that way? Why did Luke seem to be the reason why I am hesitating now? Do I like him?

That’s impossible. You could not like a guy when you just met him in two weeks! A crush, well... maybe, that’s just it. Or I am just attached to him because of the things he had done to me.

He had been protecting me, taking care of me, taking me out so I wouldn’t get bored in his house, cooking for me, and even sang for me. I had never experienced those things since my parents were gone. Maybe, those were the reasons why I was attached to him.

But that’s just it. I was just attached to him. I must not mistaken this as love.

Dumilat ako nang marinig ang mahinang katok sa pintuan. Laging nauunang magising sa akin si Luke at kami lang din naman ang nilalang sa loob ng bahay na ’to kaya alam kong siya ang kumatok. Hindi naman naka-lock ang pinto at kung tutuusin, puwede lang siyang pumasok nang walang paalam. Kuwarto niya naman ’to. Nais lang siguro niya akong gisingin sa pamamagitan ng pagkatok.

Tamad akong bumangon at binuksan ang pinto. Bumungad sa akin ang malawak niyang ngiti. Tila ba ang saya-saya niya ngayon. Ngunit nang tingnan ko ang kaniyang mga mata, hindi iyon ang emosyong nakita ko.

His eyes were melancholic. He was downhearted. That was the emotion he was hiding behind his smile but it could be seen in his eyes.

Yanna...” namamaos niyang sambit sa pangalan ko.

His morning voice was really beautiful.

Summoned by Love [Agartha Series #1]Where stories live. Discover now