မ်က္လံုးပြင့္ၿပီဟူေသာ အသိႏွင့္အတူ
အျဖဴေရာင္မ်က္ႏွာ ခ်က္ကိုလွမ္းျမင္လိုက္
ရေသာေၾကာင့္ Jimin သိလိုက္ၿပီ။
ဒါသူ ေဆးရံုမွာဆိုတာ။
တစ္ေျဖးေျဖးျပန္ျမင္ေယာင္လာမိေသာ
မွတ္ညဏ္တို႔ႏွင့္အတူ လူကအနည္းငယ္
လန္႔သြားမိသည္။
ဒီလို အေျခအေနကို မေသပဲေက်ာ္ျဖတ္
လာတာလား။
မေန႔ညမွအျဖစ္အပ်က္အား ျပန္ေတြးေန
ရင္း Yoongi ကိုျပန္ျမင္ေယာင္လာမိသည္။
ပံုမွန္မဟုတ္ေသာ Smirk တို႔တည္႐ွိေနေသာ
မ်က္ႏွာသည္႐ိုး႐ွင္းလွၿပီး အနည္းငယ္ေမွးေနေသာ
မ်က္ဝန္းတို႔ႏွင့္ ၾကည့္ေကာင္းလွသည္။
ေခ်သားပဲ...ဟိ။
အာ...ငါ့ကိုသတ္ဖို႔လုပ္တဲ့သူတစ္ေယာက္ကို
သေဘာက်ေနတာလား။
Sh*t!!
မျဖစ္သင့္တာ!!
ကုိယ့္အျဖစ္ကိုယ္ေတြးမိရင္း ႐ုတ္တရက္
ဆတ္ကနဲထလိုက္ေတာ့မွ ဝမ္းဗိုက္မွ တစ္ဟုန္
ထိုးေအာင့္လာေတာ့သည္။
ဟုတ္သားပဲ။ ခ်ဳပ္႐ိုး႐ွိေသးတာပဲ။
အနည္းခ်င္းဆီ ကုတင္ေနာက္ကို ေခါင္းအုံး
ခုထားကာမွီ၍ ျပန္ေမွးေနလိုက္ေတာ့သည္။
တေအာင့္ၾကာေသာ္ ကြၽီကနဲပြင့္လာေသာ
ေဆးရံုအခန္းတံခါးသံႏွင့္အတူ မ်က္လံုးတို႔
ခ်က္ခ်င္းပြင့္လာကာ ေခါင္းေထာင္ၾကည့္မိေတာ့
လက္ထဲမွ အထုပ္ေတႏွင့္ ဝင္လာေသာ
တီေလး။
"ဟင္..တီေလးဘယ္လိုေရာက္..."
"Minnie ေလး...နားလိုက္ပါအုန္း...
စကားေတြသိပ္မေျပာနဲ႔၊ တီေလးက
ေဆးရံုက မေန႔ညက ဖုန္းဆက္လို႔
ညလံုးေပါက္ ကားစီးလာရတာ..
သူတို႔ေျပာတာေတာ့ Minnie ရဲ႕
ဖုန္းစာအုပ္ထဲက႐ွာေတြ႔တာတဲ့...
အာ့နဲ႔ စိတ္ပူလို့လိုက္လာခဲ့တာ..
ဓားနဲ႔အထိုးခံရတဲ့အထိေတာင္ဆို
Minnie ဘာမ်ား ျပသနာ႐ွာထားေသး
လို႔လဲကြယ္"
"ဘာမွမဟုတ္ပါဘူး တီေလးရဲ႕..သူခိုးဝင္တာပါ"
ေခါင္အံုးေပၚသို႔ျပန္မွီ၍ မ်က္စိမွိတ္ကာ
ျပန္ေျဖလိုက္သည္။
