Summer Air

Hoofdstuk 1

Zomer. Zomer is altijd mijn lievelingsseizoen geweest. Het gemak van een simpele jurk aan trekken, de warmte van de zonnestralen op je huid en bovenal mijn bruiloft. Ja je las het goed. Ik ga over een maandje trouwen! Denkend aan mijn bruiloft laat ik mijzelf neervallen in een van de bankjes voor de bakkerij. Op dit moment ben ik aan het wachten op een vriendin van mij. Nou ja vriendin. Eigenlijk een vriendin van mijn verloofde waar ik het niet altijd even goed mee kan vinden. 

Helaas stond hij erop dat wij wat closer moesten worden voordat de bruiloft plaats zou nemen. Dat is dus ook de reden waarom ik haar heb uitgenodigd voor het proeven van de taarten, maar zoals gewoonlijk is zij te laat. Ik voel hoe mijn irritatie lichtelijk begint toe te nemen. Dan doe ik moeite maar krijg ik er niets voor terug. Precies op dat moment zie ik Joseline door de menigte heen op mij af komen.

'Alicia!'

Haar lange zwarte haren zitten in een hoge paardenstaart en zoals gewoonlijk heeft ze een flitsende roze zonnebril op in combinatie met een outfit dat zegt: ik ben te koop. Ik snap gewoon niet hoe iemand zoals mijn verloofde bevriend kan zijn met haar. Ze is zo... extra. 'Hi.' Ik hoor mijn stem onbewust een octaaf omhooggaan. Joseline trekt mij in een knuffel en glimlacht terug. 'Zullen wij?' Hoe sneller ik dit achter de rug heb, hoe eerder ik terug kan naar Dylan en gewoon kan genieten in plaats van constant moeten doen alsof ik haar mag. 'Eigenlijk kwam ik om af te zeggen.'

Pardon?

Joseline zet haar zonnebril in haar haar en glimlacht niet gemeend. 'Ja er is wat tussen gekomen.' Verbijsterd blijf ik haar aanstaren. Is ze nou serieus? 'Kop op.' Joseline strijkt een plukje losgekomen haar achter mijn oor en ik ben te erg in shock om erop te reageren. 'De volgende keer ga ik wel mee.' Joseline geeft mij een kus op mijn wang en loopt dan haast huppelend bij mij vandaan. Dit kan ze niet menen. 'Er is geen volgende keer.' Schreeuw ik achter haar aan in frustratie. 'Doei.' Ze gooit haar arm naar achteren als afscheid en verdwijnt dan volledig tussen de menigte.

Ik kan niet geloven dat ze dat nou zojuist heeft gedaan. Ze mag van mij echt oprotten. Doe ik wat moeite, nodig ik haar uit om taarten te proeven en dan zegt ze af. Ik had net zo goed familie of een vriendin mee kunnen nemen. Stom wijf. Ik kies ervoor om Joseline naar mijn achterhoofd te drukken en draai mij om naar de bakkerij. Het is tijd voor taart.

 Met een glimlach stap ik de bakkerij in. Ik word gegroet door een zoete bak geur. 'Mmm, aardbei is het niet?' De iets oudere meneer van achter de kassa kijkt mij glimlachend aan. 'Dat klopt die komt net uit de oven. Jij hebt een goede neus.' Ik glimlach en knik. Nou maar hopen dat ik ook een goede smaak heb, anders gaat niemand genieten van de taart op onze bruiloft.

Zo ongeveer tien taarten verder loop ik eindelijk de bakkerij uit. Ik groet de aardige bakker nog en loop dan met mijn tas naar de auto. Hij was zelfs zo aardig dat hij een stukje aan mij mee had gegeven voor Dylan om te proeven. Hoe lief! Ik werp een blik op de tijd zodra ik de auto start. Ik ben gewoon een paar uur eerder klaar dan verwacht. Dat komt goed uit. Ik start de auto en begin aan mijn weg naar huis. Nou ja huis. Ons nieuwe appartement. Als het goed is moet Dylan nu wel klaar zijn met inrichten maar hem kennende heeft hij het halverwege opgegeven. En in combinatie met het feit dat ik later ben, verwacht ik er niet al te veel van.

Ik parkeer de auto en stap uit. Met een glimlach neem ik het uitzicht van het appartementencomplex in mij op. Ik weet nog precies toen wij hier voor het eerst kwamen. Hoe hij een kusje gaf op mijn hand en vertelde dat hij het geweldig vond. God wat ben ik verliefd op deze man. Maar goed dat ik met hem ga trouwen. Ik begroet een paar mensen onderweg naar de voordeur die ik al tegen was gekomen tijdens het verhuizen. 

Eindelijk nadat ik zes trappen op heb gelopen sta ik voor de deur. Op de een of andere manier ben ik een beetje zenuwachtig om open te doen. Wat nou als het er toch niet helemaal uit zag hoe ik had gehoopt. Al snel vervaagt die gedachte en zonder enige twijfel open ik de deur.