The Spiderling [VOLTOOID]

Vermoeid

~Peter~

Ik luisterde aandachtig naar het verhaal van Gwen. Dit had ik nog nooit gehoord. Dan gaat ze verder.
"Mijn vader kwam erachter dat Richard en Mary waren gevlucht. Hij probeerde hen te vinden om wraak te nemen, maar hij kon hen niet vinden. Hij doorzocht heel het huis op zoek naar het onderzoek van je vader. Het had misschien wel het leven van zijn zoon verpest, maar hij kon er nog steeds geld mee verdienen, als wapen of zo. Maar hij kon het nergens vinden. Hij was razend en vond per ongeluk de spin die mijn broer had gebeten. Hij nam hem mee en liet een paar wetenschappers er onderzoek naar doen. Ze vonden jouw DNA en ontdekten dat het dus alleen bij jou werkt. Mijn vader wilde heel graag wraak en besloot een plan op te zetten om jouw leven te verpesten. En nu voer ik dat plan uit. Mijn familie gaat miljoenen aan jou verdienen."
Er verschijnt een grijns op haar gezicht bij die laatste zin. Ze lijkt duidelijk op haar vader.
Ik kan even niet bevatten wat Gwen me zojuist heeft verteld. Mijn vader zat hierachter?

~Alice~

Het plan is af, nu moeten we trainen. Het moet goed gaan, want ik weet niet wat ik moet doen als het niet lukt.
Maar voor nu moeten we trainen. Ik weet niet precies hoe lang het gaat duren. Ik hoop dat Peter het vol houd...

Het is nu drie dagen verder. Elke dag na school zijn James en ik gaan trainen. Ook zijn we naar BioLab blijven gaan, want het mocht niet verdacht worden. Uiteindelijk is onze stage de manier om binnen te komen.
Ik heb Peter de laatste dagen niet meer gezien. Waarschijnlijk doen ze tests met hem in een lab waar niet iedereen het kan zien. Ik ben bezorgd.
Als we bij BioLab waren, deden we vooral ons eigen onderzoek: hoe we Peter uit BioLab moeten halen. Het wordt moeilijk, maar het moet lukken.

"Alice?" Hoor ik een vage stem zeggen.
"Alice?" Hoor ik nog een keer, nu harder. Dan voel ik getik op mijn schouder. Ik schrik wakker en ga rechtop zitten.
"Misschien ken je deze stof al, maar ik wil toch dat je oplet," zegt mijn docent. Ik zucht. Door al het trainen heb ik de laatste tijd niet veel slaap gehad.
"Gaat het wel?" Hoor ik MJ van achteren zeggen. Ik draai me om en knik naar haar. "Je goed voorbereiden betekent ook goed slapen en niet alleen maar trainen," zegt ze. Ze geeft me een knipoog. Ik grinnik. Ze heeft wel gelijk.

Na school ontmoet ik James bij de sportschool.
"Klaar om te trainen?" Vraagt hij als ik aan kom lopen. Ik knik vermoeid. Ik ben echt heel moe.
Na een paar keer geslagen te hebben op de boksbal, merkt James dat ik uitgeput ben.
"Dit is niet goed," zegt hij bezorgd. Ik zucht.
"Weet ik."
"Hoeveel slaap heb je gehad?" Vraagt hij dan.
"Ehh, acht uur?" Zeg ik twijfelend.
Hij kijkt me vragend aan, alsof hij weet dat ik iets achter houd.
"In de laatste drie dagen..." zeg ik heel zacht, maar net hard genoeg voor James om het te horen. Hij is in schok.
"Waarom heb je zo weinig geslapen?" Vraagt hij dan.
"Omdat we heel veel bezig zijn geweest. Laat thuis komen van BioLab en training, vroeg opstaan voor school. Het is heel vermoeiend, weet je?" Zeg ik zuchtend. "En als ik dan in bed lig, kan ik niet slapen door alle gedachten die in mijn hoofd rond spoken. Ik ben gewoon te bezorgd voor deze missie, wat nou als het niet lukt?"
Ik kijk James wanhopig aan. Hij legt een hand op mijn schouder en kijkt me diep in de ogen aan.
"Het gaat lukken," stelt hij me gerust, al voel ik me niet wat rustiger. "Ga nu naar huis en ga slapen, ik zeg wel bij BioLab dat je ziek was of zo."
Ik knik en geef hem een knuffel. Dan loop in de sportschool uit en pak mijn fiets. Onderweg naar huis word ik bijna aangereden door een auto omdat ik bijna in slaap viel. Ik heb écht slaap nodig.

~Peter~

De afgelopen drie dagen waren vermoeiend. Al die testen die verwondingen oplopen. Mijn lichaam heelt dan wel snel, maar dat betekent niet dat ik niet moe kan worden. Vooral omdat het helen energie uit mijn lichaam slurpt.
Ik mis Alice. Ik schrik van die gedachte. Natuurlijk mis ik mijn vrienden, maar Alice in het bijzonder.
Nadat Gwen in mijn leven kwam, zijn Alice en ik uit elkaar gegroeid, vooral door mij. Ik begon Gwen leuk te vinden. Vind ik Alice nog steeds leuk?
Het maakt toch niet uit. Ik kom hier niet meer weg. En als ik hier weg kom, dan is Alice waarschijnlijk zo boos dat ze mijn vriend niet meer wilt zijn.
Ik zucht en leun met mijn hoofd op mijn handen. Ik begin zachtjes te huilen, maar er komen geen tranen uit mijn ogen.
Na vijf minuten gaat de deur van mijn cel opeens open. Ik schrik en kijk op. Het is Gwen.
"O wat zielig. Heeft de kleine baby zitten huilen?" Vraagt ze met een kinderachtige stem. Dan barst ze in lachen uit. Ik kijk haar boos aan.
"Waarom ben je hier?" Vraag ik boos.
"We gaan een groot onderzoek doen," zegt ze dan. Ik kijk haar vragend aan. Wat voor onderzoek?
Gwen ziet me denken en legt het uit.
"We hebben gekeken hoe je heelt, nu gaan we kijken hoe dat komt. We gaan kijken wat er in je hersenen gebeurt enzo."
"En hoe ga je dat doen?" Vraag ik.
"Dat zie je vanzelf."

944 woorden.
Even een wat korter hoofdstuk... (sorry) Het is een niet zo'n heel goed hoofdstuk, maar ik beloof dat het beter gaat worden!!
Dit boek heeft de 200 reads gehaald!!! Yeeeeyy. Heel erg bedankt :D.
Groetjes Christel.