O gece gözlerimi kapatıp içimdeki acıyı sessizce haykırdım. Kimse duymuyordu. Kimse bilmiyordu. Ben biliyordum. Ben bağırıyordum. Bağırdıklarım kendime sapladığım acı sözlerdi aslında. Hiç yarı yolda bırakıldın mı? Avuç içlerine kalbini bıraktığın insan seni bi’ gece vakti yapayalnız bıraktı mı karanlığın ortasında? Dişlerimi sıkıp kendime “aslında hiç senin olmayan birini sevmişsin” dedim. Bunu söylemek de ayrı bir acıydı. Aslında bunu söyleyebilmek büyük bir yaraydı. Elimi kalbime koydum ilk defa. Oranın fiziksel olarak ağrıdığını hissettim. Solumdan bir yaş süzüldü. Elmacık kemiklerimden kalbime kadar indi. İlk kez o an solum ıslandı. Kalbimin üstü daha önce böylesine ıslanmamıştı. Kendime söylediklerimden sağ çıkamıyordum. Siz hiç sahte bir yüze ölesiye aşık oldunuz mu? Böyle vuruldunuz mu kalbinizin en orta yerinden? Söylenmiş sözleri geri alamadığınız oldu mu? Yaşattığınız güzellikler bir anda başınızdan aşağı kaynar su gibi indi mi? 🍷. “23:42”🌙
