K A Ç A K

6.Bölüm

"Burada beklemenize gerek yok, zeynep hanımla ilgili bir gelişme olunca biz size bilgi veririz."dedi doktor ali.Ailenin onbeş gündür perişan halde bekleyen üyeleri içini burkmuştu.Kızlarını acıyla ve sabırla bekliyorlardı.

Yok oğlum yok ben kuzumu bırakıp gidemem ki"derken sesi aciz çıkıyordu zana hanımın.

Hafifçe eğilip sır veren acılı bir edayla devam etti sözlerine.
"Hem benim zeynep'im yalnızlıktan korkar.Kalamaz ki o yalnız"diyen kadın görenlerin yüreğini cız ettirecek kadar harap olmuştu.Canından can yatıyordu o yoğun bakım ünitesinde.
Kolay mıydı bırakıp gitmek?

"Tamam ana hem haber verecekler.Hadi biraz dinlenelim sonra yine geliriz"diyen oğluna  mecburen kafasını sallayip kalkmıştı ayağa.Hem zeynep'i onu böyle harap görürse üzülürdü.

Oğlunun ardından gitmeden önce doktora yaklaşıp fısıltı gibi çıkan bir sesle
"Haber et emi oğlum.Zeynep'im sevmez yalnızlığı."diyen kadına hafif bir tebessüm edip başını salladı usulca.Giden kadının ardından bir süre baktı.Derin bir nefes çekti cigerlerine.Doktor olmak zordu.Hele acılı insanlara iyi şeyler diyememek acılarına acı katacak haberler vermek daha zordu.Kafasını iki yana salladı.O bu mesleği hakkıyla yapmaya çalışıyordu.Umutsuzluğa düşmek yerine umut olduğu insanları düşünmeliydi.

Yüzünde acı gülümseme yer edindi genç adamın.Terzi kendi söküğünü dikemez derlerdi dimi.Ne kadar da doğru bir sozdu öyle.Başkalarına umut oluyordu ama kendi söküğü olduğu gibi duruyordu....

****

Dıttttttttttttttttttttttt"diye öten ses yoğun bakım odasında bir kara bulut edasıyla dolaşıyordu.Zeynep'in bağlı olduğu makinaydı bu.Kalp atışlarını gösteren makinada artık tek bir çizgi gözüküyor ve makinadan şiddetle dittt sesi geliyordu.Ölümle yaşam arasında bir çizgi vardı.Zeynep yaşam çizgisinden vazgeçmiş gibiydi.Durmuştu kalbi.Dayanamamisti onca acıya.Kendine yüklenen acıları tasiyamamisti omuzları.

Ali hızla giriş yapmıştı yoğun bakım ünitesine.Yaptığı kalp masajlari bir fayda saglamamisti.Kalbi gittiği yerden geri dönmemek konusunda kararını kesin vermiş gibiydi.Soğuk olan yer daha da bir soğumuştu sanki.Ölüm bir cana daha kucak açmıştı.Zaten canhıraş çeken bir bedeni hapsetmişti sonsuza.Hayalleri yarım bile değildi zeynep'in.Yapmak istediği şeyler öylece bir köşeye çekilmişti.

Ali'nin omuzları düşmüştü.Ellerinden kayıp giden her can onun yarasını deşiyordu.Hemşirelerin beyaz örtüyü genç kızın yüzüne örttüklerini görünce gözleri takılı kalmıştı o görüntüye.Kendi sevdiğini kurtaramamis bir doktordu ali.Hızla çıktı yoğun bakımdan.Bu görüntüye daha fazla dayanamazdı.Yüreğinde kabuk bağlayan her yara,kaybettiği yeni bir canla kendini belli etmek için acı acı kaniyordu.Bu da onun cezasiydi...

Kendine bakan ve onu görünce hızla ayağa kalkan aile fertlerine baktı.Bir aileyi daha yerle bir edecek haberi bizzat verecekti.Bu da hayatın ona bir yerinden gülme şekliydi.

Bir gelişme mi var doktor oğlum?"diye soran yaşlı adama baktı.Zeynep hanımın babasıydı.

Zeynep hanım az önce bir kriz daha geçirdi.Ve malesef kalbi art arda gelen krizlere dayanacak kadar güçlü değildi.Üzgünüm."dedi onun ağzından çıkan her kelimeyi dikkatle dinleyen insanlara.

Üzgünüm ne doktor ne oldu kardeşime?"diye bağıran adama sakin olmaya çalışarak baktı.

Ve sevmediği o kelimeler dudaklarından döküldü
"Başınız sağolsun zeynep hanımı kaybettik."deyip hızla uzaklaştı ordan.Daha fazlasına dayanacak gücü yoktu.

****

Zeynep'in büyük ağabeyi boran aldığı haberle bir iki sendeledi.Gözünden art arda düşen yaşlara aldırmadan miranin üzerine yürüdü.

Senin yüzünden."derken yüzü şok geçirmiş gibiydi.

Senin yüzünden o**spu çocuğu.Seviyorum diye yediğin b*klar yüzünden öldü.ÖLDÜ ULAN KARDEŞİM.Senin yüzünden öldü!"deyip miranin yakalarını serbest bıraktı.

İlk defa bu haldeydi.Küçük kardeşi ölmüştü.Gözü dönmüştü genç adamın.Bütün hırsıyla sıktığı yumruğunu hızla miranin yüzüne gömdü.

Hastane birbirine girmişti.Boranin gözü dönmüş,hırsını mirandan alıyordu.

Miran donup kalmıştı.Yüzüne gelen yumruklari hissetmiyordu.Abisi haklıydı.Kardeşi onun yüzünden ölmüştü.

Zana hanım ondan beklenmeyecek bir sakinlikle oturmuş olup biteni izliyordu.Herkes gibi oda şoka girmiş olmalıydı.

Annesi hişyar evladının orada yattığını yeni fark etmiş gibi bir feryat kopardı bağrından.

Zeyneppppppppp"

diyen sesle,babası behram'ın feryadi harman olmuştu.

"Yavrrrrummmmm"

Zeynep'in mücadelesi yirmi yıllık hayatı boyunca hep vardı.Bugün bu hastanede zeynep'in hayatı gibi mücadelesi ve hayalleride bitmişti.

Herzaman mutlu son olmuyordu dimi?

Acılardan önünü göremeyen kalbi sert bir kayaya toslamıştı...Etrafa saçılanlar acıyı hatırlatmak ister gibi öylece duruyordu...

🌼🌼🌼

Sınır koymak istemezdim ama ne yorum var ne de vote.Canlarim cigerlerim emek var pamuk elleriniz yorum ve vote yapı versin...

Vote:20
Yorum:20
Sınır dolduğu an yeni bölüm sizlerle efenim.Allaha emanetsiniz...🌼