TEN, KTÓRY MNIE ZMIENIŁ ~ M. SZ

#29

Gdy dotarliśmy do domu, zaczęłam zdejmować buty, zresztą tak jak Michał. Nagle usłyszałam dzwoniący telefon, więc odebrałam i przyłożyłam telefon do ucha, to był chłopak, który jakiś czas temu do mnie zarywał, więc spytałam:
- Czego ode mnie chcesz ty idioto?
- Może chciałabyś się ze mną umówić? - spytał dziwnym tonem
- Popierdzieliło cię doszczętnie. Spierdzielaj.
Krzyknęłam do słuchawki i się rozłączyłam.
Pieprzony debil mnie tylko zirytował.
Nagle Michał wszedł do przedpokoju i spojrzał na mnie zmartwiony.
- Ej, kochanie co jest? - złapał mnie lekko za rękę
- Po prostu miałam wkurzający telefon, ale spokojnie już jest dobrze - uśmiechnęłam się i pocałowałam mojego chłopaka w policzek
- Tylko w policzek? - spytał ze smutną miną
- Hmm, a gdzie jeszcze chcesz? - przybliżyłam się do niego i zalotnie uśmiechnęłam
- Domyśl się - poruszył brwiami
- Ty pieprzony zboczeńcu! - zaczęłam się śmiać, a on ze mną
- Ej! Ja nie wiem o czym ty myślisz słoneczko - lekko pocałował mnie w szyję
- Niee no wcale nie wiesz Michaś - ciągle się śmiałam
- Chciałabyś mieć dzieci? - spytał
- A przypierdzielić ci w ryj?! - zdążyłam się zdenerwować, bo ile można poruszać ten sam temat, jaki ten Misz upierdliwy
- Proste pytanie, to jak?
W tym momencie nie mam pojęcia, co się ze mną po raz kolejny stało, ale uderzyłam go z całej siły w policzek
- Ja pier****! Wychodzę stąd! Jaka ty jesteś poje*ana! - krzyknął i opuścił te mieszanie trzaskając drzwiami
Mimo wszystko jego słowa mnie za bolały, ale chyba faktycznie coś jest ze mną nie tak. Dlaczego ja go musiałam uderzyć? Łzy zaczęły spływać po moich policzkach. Nie wiem co mam już zrobić, on mnie już na pewno nie chce, chyba się zabiję..
Michał
Przechadzałem się po Warszawie myśląc jaka Daria jest nienormalna. Co trzeba mieć w głowie, żeby bić osobę, którą się kocha? Nie rozumiem..
Z drugiej strony za bardzo mi na niej zależy, żeby odchodzić, chociaż może przydałaby się nam chwilowa przerwa...

tiaa, trochę dawno tutaj nie pisałam xD