AYPERİ'M ( Sevdalı Adamlar 1)

Final..

FİNAL..

Ayperi ağlama sesi ile gözlerini aralarken tam doğrulmak için harekete geçmişti ki yanında ki boşluğu hissedince durdu ve hafifçe araladığı göz kapaklarının arasından oğlunun beşiğinin olduğu yere baktı. Ömer'i kucağında oğulları ile görünce gülümseyerek sessizce yatmaya devam etti. Ömer'in onu kollarına alıp sallarken bir şeyler mırıldandığını duyabiliyordu.

"Güzel oğlum bu akşam bırakalım annemiz dinlensin olur mu? Onu çok yoruyorsun ama sen bak böyle giderse senle bozuşuruz ama." Ayperi onun söyledikleriyle gülümserken oğullarının dudaklarından dökülen ufak çığlık gülümsemesi büyüdü. " Bak ya ama ben sana ne dedim şimdi. Tamam tamam buruşturma o güzel yüzünü sana kızamam ki zaten ben. Hadi gidip sana süt içirelim annede uyusun olur mu? "

Ayperi Ömer'in odadan çıkışını izlerken onun mutfağa gittiğini ve dolaba hazırlayıp bıraktığı sütünü ısıttığını biliyordu. Aslında kalkıp yanlarına gitmek istiyor ama Ömer ile oğlu arasında ki bu iletişimi de bozmak istemiyordu. Bebekleri henüz iki aylıktı ama Ömer resmen onunla yatıp onunla kalkıyordu ilk ay doğru düzgün yanından ayrılmamış sonraysa Ayperi'nin zoruyla işe gider gelir olmuştu. Ayperi arada onun oğluna olan bu düşkünlüğünü kıskanmıyor değildi ama oğulları Asaf'a bakarken Ömer'in gözlerinde ki mutluluk Ayperi'yi de mutlu ediyordu. Onun harika bir baba olacağını zaten hep biliyordu ve gerçekten de öyleydi. Harika bir baba.

Tam kalkmak için yeltenmişti ki Ömer'in odaya geri döndüğünü duyunca geri yattı ve kocasıyla bebeğinin gelmesini bekledi. Hayatının iki erkeği, her şeyi onlardı.

"Evet küçük bey şimdi uyu bakalım." Ömer oğlunun siyah saçlarını koklayıp öptükten sonra beşiğin yanında ki tekli koltuğa oturup kucağında ki oğlunu kollarında hafifçe sallamaya başladı. Ama onun masmavi gözlerinin dikkatle kendisine baktığını görünce gülümsedi.

"Anlaşılan senin uyumaya niyetin yok Asaf Bey. Ama bana maviş maviş bakarak beni kandıramazsın haberin olsun, uyuman lazım. " Ömer oğlunun dudaklarında oluşan gülümsemeye hayran hayran bakarken uzanıp onun cennet kokusunu derince içine çekti. " Annesi kılıklı seni. Ama sende annenden aldığın o mavi gözlerle bana bakarken ben seni nasıl uyutabilirim ki. Kapat hadi gözlerini." Ömer onu kollarında sallamaya devam ederken kısık sesle bir türkü mırıldanmaya başladı aslında bir tür niniydi de.

"Bebeğin beşiği camdan

Yuvarlandı düştü damdan

Bey babası gelir şamdan

Nenni nenni, nenni nenni

Nenni nenni, nenni bebek oy "

Ömer oğlunun yavaş yavaş kapanan göz kapaklarını izlerken huzurla gülümsedi. Asla bu günleri yaşayacağını düşünemezdi ama şimdi ona dünyaları verseler değişemeyeceği bir hayata sahipti. Canından çok sevdiği karısı ve bir oğlu vardı. Ömer baba olmuştu. Babanın ne demek olduğunu bilmeden büyümüş ama oğlunu kucağına aldığı o ilk an babalığın ne demek olduğunu anlamıştı. Baba olmak ufacık bir şeyi canından çok sevmekti, baba olmak ... baba olmak dünya da ki tüm şeylerden çok farklıydı.

Ömer oğlunun minik yüzünden bakışlarını ayırıp karısına canın diğer yarısı olan mavişine baktı. Onun kendisini izlediğini görünce dudaklarına güzel bir gülümseme yayıldı. Ve loş ışıkta Ayperi'nin çok sevdiği o mavi harelerinde takılı kaldı. Ömer bu gözlere baktığı her seferinde derin derin nefes alıyordu.

Yavaşça oturduğu yerden doğrulup oğlunu beşiğine yatırdıktan sonra üzerini örtüp kokusunu içine çekti ve hala dikkatle kendisine bakan karısına yöneldi. Yatakta yanına uzanıp onu kollarına çekerken tek kelime etmeden yüzünü saçlarının arasına gömüp kokusunu derince içine çekti.