Serce Lisa- Klątwa Mroku

(Stara Wersja)

Rudy lis szedł pomału przez las. Przez korony drzew nie przedzierał się ani jeden promień słońca. Zielonooki przedzierał się przez krzaki, ciernie raniły go, a listki i gałązki wplatały się w jego futro.

-Mam nadzieje że to prawda-szepnął rudzielec. Łapy bolały go i był zmęczony. Kontem oka dostrzegł jaskinie, skierował się w jej strone. -Jest tu jescze ciemniej niż w lesie

Szedł pomału przez jaskinie. Była dość mała, ale wystraczająca by dorosły lis mógł się wygodnie położyć i mieć jeszcze miejsca.

Położył się i zasnął. Nie dostrzegł że w jednym końcie pali się czarny ogień.

***

Jego futro było czarne i wtapiało się w cień. Oczy były szkarłatne niczym krew. Na szyji wisiała obroża z dziwnym szkarłatnyk klejnotem z jakby czarnym płomieniem w środku, jednak ta zniknała pod gęstą sierścią.

Lis patrzył w wyjście z jaskini. Leżał w wygodnym legowisku. Postawił uszy i uśmiechnął się delikatnie, słysząc ciche kroki.
W końcu, pomyślał, a w czerwonych oczach pojawiły sie iskry szaleństwa.

Do jaskini wszedł biały lis. Bursztynowe oczy badały otoczeni jednak nie dostrzegły sywetki drugiego zwierzęciam. Podskoczył gdy obok niego pojawił się czarny ogień.

-Kto tu jest?-spytał nowoprzybyły.-Jestem Grom, przyszły przywódca wioski Snel!
Czarny lis zaśmiał się. Wstał i podszedł do Groma. Samczyk jeszcze bardziej się przeraził.
-K-kim jesteś?-spytał kuląc się.
-Jestem złem, ciemnością, mrokiem-odpowiedział przyszpilowijąc przyszłego przywódce do brudnej, trwardej ziemi.

-J-jesteś z-z tych od ognia?-spytał Grom. Ciemny ogień zgasł, a stworzenie ciemności zaśmiał się.
-Z tych słabeuszy?-wciąż się śmiał-To Effervo dał mi tą moc- podrapał jasnego samca po policzku i go puścił.-Uciekaj

Biały lis szybko wstał i wybiegł z jaskini.
-I pamiętaj! Nikt mnie nie powstrzyma! A w szczególności ten dzieciak!-krzyknął i obrucił się-Jestem
Mrok, a nie Rudzik-szepnął

Taki krótki one-shorts, bo czemu nie?