ESARET

19.BÖLÜM

DEMİR

Onu kendime hakim olamayıp öpmüştüm. Mantığıma söz geçirebiliyordum ama kalbime...

Bu küçük kız öyle bir şey yapmıştı ki benim gibi taş yürekli birini kendine bağlamıştı.

Buz olan kalbimi bu küçük kız çözmüştü.

Artık onu bırakmama imkan yoktu. Ne kadar itiraf etmek istemesem de bu küçük kıza aşık olmuştum.

Onu öptükten sonra hiçbir şey demeden yanımdan uzaklaştı.

İntikam almak isterken işler bambaşka bir hal almıştı.

Bir yanda küçüğüm bir yanda kanı hala yerde olan annem...

Evet Antalyaya dönme kararı almıştım ama ne yapacağımı bilmiyordum. Artık Vera'ya zarar veremezdim ama annemin kanını da yerde bırakamazdım.

Ailesine bir şey yapsam Vera'yı kaybedebilirdim ama bir şey yapmasam da kendi kendimi bitirirdim.

Şuanlık bu durumu rafa kaldırdım. Kendimi koltuğa atarak boş boş televizyona bakmaya başladım.

O sırada küçüğüm odasından çıkmıştı.

-Ne zaman çıkacağız?

Utandığı için yüzü kızarmıştı ve yüzüme bakmıyordu. Bu hali ile o kadar güzeldi ki...

-Sabah saat 6 gibi yola çıkarız.

-Tamam.

Böyle susmasını sevmiyordum. Bana diklense bile hoşuma gidiyordu ama susmasını hiç istemiyordum.

-Bir şey demeyecek misin?

-Ne dememi bekliyorsun?

-Herhangi bir şey.

-Yani neden beni öptün mesela? Veya neden canımı yaktın? Neden hala intikamını almadın?
Neden? Neden? Bir sürü neden!

Sustum. Cevap veremiyordum.

-Çünkü lanet olasıca soruların hiçbirinin cevabını alamıyorum.
Çünkü ne yapmaya çalıştığını anlamıyorum. Aileme ne zaman cevap vereceksin bimiyorum. Tüm bu sorularla ölüyorum ben...

Yavaş yavaş ona yaklaşarak ellerinden tuttum.

-Bırak! Bıktım artık bir şeylerin cevabını ver Artık! Ne zaman patlayacağı belli olmayan bir bomba gibi davranmaktan vazgeç!

-Şşt tamam sakin ol!

-Sakin mi olayım? Sakin mi olayım? Beni öpüyorsun ama öldürmek de istiyorsun! Neden yapıyorsun bunu?
Neden öptün beni?

-Çünkü sana aşık oldum. Lanet olsun çünkü seni seviyorum...

Dediklerim karşısında şok olmuştu.

-Intikamımı almak istiyorum ama seni kaybetmek istemiyorum. Hep yanımda ol istiyorum. Annemi düşündükçe bu yaptıklarımdan nefret ediyorum. Benim için kolay mı sanıyorsun ha! Kolay mı !

Resmen buz kesmişti.

Sinirle elimi cam vitrine savurdum. Ellerimden ılık kan akmaya başladı.

Küçüğümün gözleri dehşetle açıldı.

-Ne yapıyorsun sen! Elin!

Yanıma çökerek üstündeki ceketi çıkarıp elime bastırdı.

-Çok fazla kanıyor! Hastaneye gitmemiz lazım.

-Gitmiyoruz!

-Saçmalama ölmek mi istiyorsun!

-Belki de tek çıkar yol budur!

Ceketi daha çok bastırdı ve elimden tuttu.

-Hayır hayır tek çıkar yol bu değil. Tamam eğer gerçekten suçlularsa devlet verir cezasını. Lütfen onlara bir şey yapma.

O güzel gözlerinden oluk oluk yaş akıyordu.

-Yapamam küçüğüm ben kendime ve anneme söz verdim. Kanını yerde bırakamam.

-Lütfen yalvarırım. Hani beni kaybetmek istemiyordun?

-Seni her türlü kaybedeceğim zaten. Ailene zarar versem sen kendin bırakacaksın beni. İntikamımı almazsam da yavaş yavaş ben öleceğim. Asla umduğum hayata sahip olamayacağım.

-Lütfeen...

-Beni hiç sevmeyeceksin!

-Lütfen yapma! Hadi Hastaneye gidelim çok kan kaybettin!

O sırada yavaş yavaş gözlerim kapandı.

Son duyduğum küçüğümün adımı bağrışıydı.

Umarım beğenirsiniz 💙🙏