Roommates with the Badboy

#81

VOLG ME! plz ik wil echt die 300 volgers!
_______________________________

~Sofie~

'Zeg dat alles wat je nu zegt waar is.' Zegt Jacob zodra deze woorden mijn mond hebben verlaten. Ik haal mijn neus op en knik hevig.

Alleen is er nog een vraag die ik zou willen stellen.

'Waarom zou je überhaupt willen dat ze waar zijn?'

Jacob schud zijn hoofd en kijkt over naartoe behalve naar mij. Ik laat een klein lachje horen en pak zachtjes zijn kin vast. Zijn gezicht draait langzaam mijn kant op. Onze ogen maken contact, en we krijgen ze niet meer van elkaar af.

'Omdat...ik hard voor je ben gevallen Sofie.'

Op een een of andere manier ben ik toch nog niet heel verbaasd. Maar dat is alleen omdat ik precies hetzelfde voor hem voelde. Maar ik weet wat me tegen hield...

Angst.

Angst dat hij niet hetzelfde voelde.

Daarom glimlach ik naar hem. Jacob's gezicht laat verbazing zien. Ik trek hem naar me toe, en knuffel hem lichtjes.

'Dankjewel.' Zeg ik tegen hem, en ik wrijf mijn handen over zijn rug. Jacob verstijft lichtjes, maar zodra hij mij ook voelt ontspannen doet hij hetzelfde.

'Voor wat?' Vraagt hij zacht, nog steeds aan het genieten van mijn aanrakingen.

Ik laat een zucht horen en trek lichtjes van hem weg. Langzaam kijk ik hem aan. Mijn hart begint sneller te bonken maar ik slik al mijn obstakels weg en begin te praten.

'Voor het eerlijk zijn. Ik weet dat je moeite hebt met deze dingen, Jacob. En ik waardeer het echt, dat je durft je open te stellen tegen mij.'

Zijn gezicht laat niks zien, maar ik ga door.

'En over alles wat ik net zei. Dat jij de enige voor me was. Alles was waar. Want ik ben geen leugenaar. Niet meer. Misschien was ik er een. Maar nooit tegen jou.'

Ik kijk naar beneden, en sluit mijn ogen.

'De enige persoon tegen wie ik heb gelogen.' Zeg ik, en ik kijk weer op naar Jacob. Zijn gezicht wordt meteen zachter als hij mijn verdrietige glimlach ziet.

'Is mezelf.'

Hij steekt een hand naar mij uit, en ik pak hem dankbaar. Langzaam trekt hij me naar zich toe, en houd mijn hoofd op zijn borstkas. Hij knuffelt me een beetje, en stelt de vraag die ik al had verwacht. De vraag waarop ik me al had voorbereid.

'Over wat loog je tegen jezelf?'

Ik slik duidelijk, en haal me neus op.

'Dat ik je haatte. En dat ik niks met je te maken wilde hebben. Dat ik niet van je hield. Maar het moment toen je het ontbijt voor me maakte- ookal was hij mislukt, dat moment wist ik dat er geen ontkennen meer was.' Zeg ik.

'Ik was net zo erg voor je gevallen, als jij voor mij.'

Jacob en ik glimlachen tegelijk.

'Betekend dit... dat we zojuist onze gevoelens hebben verklaard?' Vraagt Jacob. Misschien een beetje vreemd moment om te vragen, maar het maakt me niks uit. Ik houd van zijn vreemde kant.

'Misschien wel.' Grijns ik.

En ik kon niet op iets anders hopen dan Jacob. Mijn beschermer, mijn licht toen het donker was, mijn secret crush. Allemaal van mij.

Hij grijnst, en ik grijs voor de eerste keer met hem mee.

'Laten we wat drinken.' Ik knik en loopt achter hem aan.