Forgotten (NNS #1) (EDITING)

Kabanata 31

Kabanata 31

Need

"How are you feeling?" bungad na tanong ni Kobe sa akin.

I woke up on a white-colored bed, surrounded by white ceiling and walls. Ramdam na ramdam ko ang pagpintig ng aking ulo, maging ang pagtataka sa nangyayari. How did he managed to get in my unit is a question that remained unanswered. Hindi rin muna ako masyadong nagtanong dahil nandoon pa rin ang kakaibang pakiramdam galing sa mga ala-alang bumalik. Hindi ko alam kung ano ang uunahin, ang sakit ba ng ulo ko, o ang sakit sa dibdib ko dahil sa huling memoKeithg naalala ko? Sino ang dapat kong tawagan? Saan ako dapat pumunta? Ano ang dapat itanong ko sa lahat? Paano... Paano ko malalaman ang dahilan ni Gian?

Kobe Rejinald Diaz III is a friend way back in college. He's also my neighbor and he's the first one who welcomed me when I first moved in my unit. He told me who to call if something is wrong with this, when that is out of order. He also told me who to befriend within the area. He's nice, but he's kinda mysterious.

"I'm doing good, medyo masakit lang ang ulo ko," saad ko at muling umamba ng pagsasalita, "Can I borrow your phone? I'll just contact my family."

He smiled, "I already called them. Tita Wena sent me their number because I told them what happened," aniya.

Oh, I remember. He's one of Ninong Phillipe's nephew. We've met once on my cousin's birthday. Parehas kaming nagulat, pero naging dahilan pa 'yon para mas maging close kami. Gian knows him, too. Maging silang dalawa, naging close dahil madalas tumatambay sina Gian at Esunta sa unit ko.

"How did you manage to bring me here?" tanong ko nang hindi mapigilan. Hindi na ako nag-abalang tawagan ang mga kaibigan ko dahil alam kong makakarating na sa kanila 'yon. He smiled shyly before answering my question.

"I heard a loud thud on the other side of the wall. It was followed by another, and another, and another. I got curious, so I rang your doorbell. Walang sumagot, kaya medyo kinabahan ako. I remembered your condition, kaya humingi ako ng spare card sa baba. Nag-alangan pa silang ibigay, pero sinabi ko na emergency and inaya ko rin sila na samahan akong buksan ang unit mo. They agreed, then we saw you lying on the floor with a lot of journals scattered around. We rushed you to the nearest hospital and, yeah, you're here," mahabang kwento nito. Tumagilid ang ulo ko mas lalo itong namintig nang maalala ko ang nilalaman ng journal.

Umamba akong magsasalita, ngunit naantala ito nang bumukas ang pinto at iniluwa noon ang pamilya ko, kasunod sina Ariadne, Tracy, at Valerie.

"Anak! How are you?" tanong ni Dad at hinaplos ang buhok ko. I smiled weakly at them.

"I'm fine, Dad," tipid kong sagot at pinasadahan ng tingin ang lahat.

"Where's the doctor? Bakit ka raw hinimatay?" tanong naman ni Mom habang ine-eksamin ang lagay ko.

Kobe took that chance to stood up, "Excuse me, po, I'll just call the doctor," anito at magalang na tumango sa mga magulang ko. Wesley walked with him since they know each other.

My parents stayed on my left while my friends on the right side. Nilingon ko sila, binigyan ng ngiti bago buong tapang na humarap sa mga magulang ko.

"Mom, Dad," tawag ko sa kanila, "Bakit niyo po tinago sa akin?" tanong ko sa kanila gamit ang nagsusumamong boses, "Bakit kailangan ko pa pong magpanggap na wala akong alam sa kundisyon ko hanggang sa maalala ko ang lahat?" I reprimanded them.